Er xotin va Aka singil voqiyasi

Boshqalar

Toshkent. 19:20 Restoran. Bejirim bezatilgan stollarda juftliklar bir-birining köziga termulib ötirishardi. Örtadagi kichikroq ochiq joyda esa, sokin musiqa ostida sevishganlar vals tushib tebranishardi. Shuning özini baxt deb hisoblovchi sevishganlar, atrofdagi odamlarga, ularning nigohiga e'tibor berishmas edi. Restoran zalining bir burchagidagi stolda esa, bizning qahramonimiz Aziz, bir janon bilan qöl ushlashib ötirardi. Aziz yoshi 27da,uylangan biroq, nuqul hayoti va xotinidan noliydigan yigit edi. Mana bugun ham Mahliyoning makrlariga uchib, xotinidan bir amallab qochib keldi.

-Ehh Mahliyo, gulim. Siz bilmaysizda bizning xotinni.

-Bunchalik emasdir?

-Afsus shunchalik.

-Hmm, sizday erning qadriga yetmas ekanda.

Bu gapiga javoban, Aziz bir tabassum qilib qöydi. Stol ustida telefon tebranib jiringlab qoldi. Aziz shoshilmaygina olib ekranga qaradiyu, telefonni yana joyiga qöydi.

-Ayolingizmi?

-Hm.

-Unda uyga boraqoling! Axir u yolg'iz.

-Ammo siz...

-Meni qöyavering, hafa emasman. Butunlay ketmayabsizku!

-Ha albatta, nasib qilsa ertaga körisharmiz. Nima dedingiz?

-Juda soz. Ertaga kun böyi böshman -dedi Mahliyo Azizga jilmayib.

-Meni ham vaqtim bemalol.

Aziz ofitsantni chaqirib hisoblashib oldida, stol ustidagi telefon, suyanchiqdagi pidjakni olib, Mahliyoga savolomuz qaradi.

-Balki birga ketarmiz.

Bugun ham xotinini yoniga qochib ketayotgan bu yigitni qöyib yuborgisi kelmasada, öz hohishi bilan jönatib yuboryatganidan Mahliyoni asabi buzulib turgandi. U oyoqlarini asta tapirlatib ötirardi. Azizning taklifidan söng, qölidagi soatga qarab qöydi.

-Mayli -dedi yana ösha jon oluvchi tabassum bilan.

Sumkasini oldiyu, modellardek yurishlar bilan Azizning oldiga tushdi. Öng tarafdida, salgina oldiroqda ketayotgan qomati gul bu sanamga qarab töymasdi. Dumbalardan köz uzmasdi. Ikki palla har yurganida tepa-pastga bir hil yönalishda tushib chiqardi. Pastroqdagi yarim ochiq sonlari, köylagining tor etagidan oppoq va dömboqgina bölib körinib turardi. Oyoqlari uzunligi va shu uzun oyoqlardan, uning oppoq teriga egaligi bilinib turardi. Orqasi beligacha yarim ochiq libosi ham, uning oppoq badanining bir qismini körsatardi. Orqa tarafdan qaraganda ham, ikki yon tomonga biroz chiqib, qomatga körk berib turgan kökraklari ölchami, yetarli darajada katta edi. Sochlari qöng'ir rangida, orqasiga tekis tushurilib, tepasidan ikki tutami bog'lanib turmaklangandi. Oldinga yurar ekan, boshi öngga yoki chapga biroz qayrilsa, uzun kipriklari ham körinardi. Aziz qadamini tezlatib, u bilan yonma-yon keta boshladi. Mahliyoning böyi baland bölib, Azizdan deyarli ikki qarich baland turardi(poshna bilan). Azizning böyi pastroq bölgani uchun kökraklar körinishidan bahra ololmas edi. Mahliyo esa, tuzog'iga tushgan "sigir"dan foydalanish rejalarini öylab ketardi. Eshik oldiga yetib kelib, birin-ketin tashqariga chiqishdi. Ikkovi ham kelgan sovuq shamoldan bir entikib qöydi. Sharros quyayotgan yomg'irga hayrat bilan qarashardi. Restoranga kirishlaridan oldin nurlarini tekinga sochayotgan quyosh, endi bulutlarga taslim bölgandi. Mahliyo ikki qöli bilan, tirsak va bilaklarni silay boshladi. Bu harakatdan uni sovuq qotganini sezgan Aziz shoshilib qoldi. U hali kiyib ulgurmagan pidjakni, nozik yelkalar ustiga tashladi.

-Rahmat!

Zinalardan pastlab, avtoturarjoyga yura boshlashdi. Mashina oldiga yetishganida, kiyimlar shalabbo bölishga ulgurgandi. Azizning Cobalt mashinasiga ötirishib, nafas rostlab olishdi. Mashinani qözg'atar ekan, tepa oynadan ustidagi shalabbo pidjakini yechayotgan Mahliyoga közi tushdi. Pidjak yechildiyu, köylak oldiga chippa yopishgan kökraklar körinish berdi. Bu yetmaganday, kalta libosi, ötirgani sabab battar kaltalashib, sonlarining deyarli barcha qismini ochib qöygandi. Azizda erektsiya holati boshlangandi va ötirishi qiyinlashib borardi. Öng'aysizlanib, oyoqlarini bir-bir kötarib, yölda davom etardi. Mahliyoni kvartirasiga yetib kelishdi. Yomg'ir ham tingandi. Mashinadan tushib, töqqiz qavatli uy ostonasiga kelishganda:

-Endi ketavering, buyog'iga özim.

-Uyingizga chiqay degandim.

-Hoo, nima qilasiz meni uyimda?

-Chiqganimizda bilasiz jonim!

-Ertaga azizim. Hali tayyor emasman. Xotiningiz yoniga boring hozir.

-Eh attang, zorimiz bor, zörimiz yöq.

-Ertagacha, yaxshi yetib oling!

-Ertagacha!

Xayrlashuvdan söng, ikkisi ikki tarafga yurib, biri mashinaga ötirdi, biri zina böylab yuqoriladi. Aziz mashinani öt oldirarkan:

-Bir kun menga bir yildek ötsa kerak -deb öziga gapirib qöydi.

Mahliyo esa:

-Zöring bölmasa ham, zaring borku -deb lift tugmasini bosdi. Lift ichida öziga-özi gapirib ketar, Aziz bilan tezroq birga bölishni öylardi. Kvartirasiga kirib, xonalarni saramjonlay boshladi. Ertangi kun uchun pardoz-andoz vositalar va kiyimlarini taxt qilib qöydi.

Aziz uyga yetib keldi. U köp qavatli, söngi standart böyicha qurilgan binoning, ön ikkinchi qavatiga lift orqali kötarildi. Eshikni ochib, ichkariga kirarkan, oshxonadan kelayotgan hid tufayli, kayfiyati biroz kötarildi. Oshxona tomon yurib, taom uchun bor mahoratini ishga solayotgan xotinini ortidan quchdi.

-Voooy! Tuf-tuf! Qörqitvordiz Azizaka! -dedi Lobar halatining oldiga puflab, -Assalomalekum.

-Özingku, uyga odam kirsa ham bilmaysan. Volekum.

-Sizdan boshqa kim ham kirardi.

-Ochiq tursa kiraveradida!

-Ee Azizaka janjal chiqarmang! Iktagina kalit bölsa, sizda va menda. Eshik har doim yopiq turadiku!

-Ha yaxshi. Hop. Yutqizdim. Ovqating tayyormi?

-Hm tayyor, ötiring!

Deyarli tayyor dasturxonga, choy va ovqat keltirildi. Hididan ishtahalar karnay bölib, ovqatga qöl chözishdi. Aziz ovqatni ishtaha bilan paqqos tushirayotgan bir vaqtda, xotini "be'mani" savollarini boshlab qoldi.

-Qayerda edingiz!

-Köchada.

-Nima qilyatgandingiz?

-Yana boshlamagin tergovini!

-Nima qilibdi tergasam? Öz erimni tergashga haqqim yöqmi?

-Ish bilan yurgandim, böldimi?

-Hmm, böldi! -xotini shunday deb, zarda bilan dasturxondan turib ketdi. Aziz ovqatdan söng, yotoqqa kirdi. Ertangi böladigan shakarguftorlik uchun pul hozirladi. Tayinli joyga qöyib, uyquga ketti. Shu bilan qosh qorayganda uyg'ondi. Közini ochsa yonida xotini unga termulib yotardi. Lobar - judayam qaysar, qizg'anchiq, taptortmas, vaqti kelsa vaysaqi yoshgina ayol edi. U endigina yigirma olti bahorni qarshilagan. Körinishi esa, ön sakkiz yoshlik qizlarni eslatar edi. Böyi pastgina, jussasi kichkina bölib, Azizning öziga yaratilgandek edi. Qomati ham öziga yarasha edi. Yelkalari kichik, kökraklari ham unchalik katta emas, bellari öta ingichka. Past qismdagi dumbalari ham özining ihcham körinishida edi. Terisining bug'doy rangidagi körinishi, Azizniki bilan bir hilda edi. Aziz uchun eng yoqimlisi, Lobarning beli edi. Chumolidan andoza olgan belidan quchib, xotini bilan qovushishni afzal körardi. Hozir ham u bilan qovushgisi kelardiyu, örtadagi arzimas janjal bunga tösqinlik qilar edi. Ayni paytda öziga termulib turgan jayron közlarga biroz qarab yotdida, jimlikni buzmay ögirilib oldi. Hech qancha vaqt ötmasdan, Aziz örnidan turdi. Boshqa uxlolmasligini bilib, deraza qarshisiga bordi. Derazani ochdiyu, shoshilib kirgan shamoldan bahra oldi. Yengilgina shamolda bir hunuk kerishish qilib, chuqur nafas oldi. Ön ikkinchi qavatdan, shahar manzarasi juda ham chiroyli körinar edi. Chiroqlar allaqachon yoqilgandi. Özining binosi pastida turgan mashinaga közi tushdi.

-Ovqat tayyor. Suzib beraymi? -xotini tösatdan savol berdi.

-Biroz shoshma! Mashinamni garajga qöyib chiqaman.

-Hop.

Aziz özi uchun ajratilgan garajiga mashinasini qöydi. Pulni ham olgandi. Uni ham mashina ichiga qöyib, garajni qulfladi. Öz uyiga kötarildi. Uyga kirib, dasturxon atrofiga ötirdi. Ovqat suzilib, qoshiqlarning laganga urilgan ovozlari boshlandi. Er-xotin jim, biri bir narsa demasdi. Lagan böshagach, xotin sukunatni buzdi.

-Yana suzib beraymi?

-Yöq!

Aziz mehmonxonaga ötdi. Televizorni yoqib, "sport" kanalini tomosha qila boshladi. Xotini ham kelib, unga suyanib ötirib oldi.

-Aziz akaaa?!

-Nima?

-"Yoshlar"ga oling!

-Nega?

-Serial beryapti, qiziq joyiga kelgan. Körishim kerak!

-Hechamda. "Formula-1" poygalari ketayotgan bir vaqtda serial körarmish.

-Baribir kim yutishini bilasizku!

-Yöq. Bu bir marta beradi. A serialing har kun beradi. Ertaga köraverasan! Men uyda bölmayman.

-Nega? Qayerga ketasiz?

-Aa qayerga bölardi, ishada!

-Aldamang, ertaga yakshanba.

-Dastur özgarmoqda, borish kerak! Kechgacha kelmayman!

-Men ham ketaman.

-Qayerga?

-Uyimdagilarni juda sog'indim!

-Unda ikki-uch kunga borib kelaver.

Bu gapdan Lobar biroz hayron bölsada, sir boy bermadi.

-Yaxshiii. Unaqada ikki kunga ketaman. Jiyanlarim bilan bir yayray.

-Yaxshi.

-Kech kelishingizga ovqat qilib ketaymi ertaga?

-Yöq! Juda ham kech kelishim mumkin. Ishxonada ovqatlanarman.

-Hop.

Lobar shunday dediyu, yotoqxonaga kirib ketdi. Telefonidagi "WeChat"iga sms kelgan ekan.

"Salom Lobar. Yaxshimisan? Hayoting qanday?"

Bu yaqin dugonasi Komola edi.

"Yaxshiman rahmat. Hayotim ham adashmasam yaxshi. Özingdachi?"

Zum ötmasdan yana xabar keldi.Meniki zör. Sen nega adashmasam deyabsan. Ering bilan yana janjallashdingmi?"

"Hm. Har kuni arzimas janjal. Nima qilsam ham aybdorman."

"Bu yerda bir gap borda dugonajon. Kechalari munosabatingiz qanday? Ya'ni töshakda"

"Eh sörama! Na menda, na unda bu ishga istak bor. Aloqa vaqtida bir birimizdan ayb qidiramiz."

"Hmm. Demak, ering hayotida yana bir ayol bor"

"Yög'a, men hech shubha qiladigan ish körmaymanku!"

"Uyga kech kelyabdimi?"

"Ha biroz"

"Tergasang koyiyabdimi?"

"Ha shunday"

"Demak aniq boshqasini topgan."

"Voy xotinboze, men yoqmay qolibmanmi hali"

"Hösh, endi nima qilasan?"

"Köraman. Vaziyatga qarab bir aniq ish qilay. Hayratdan yoqa ushlasin."

"Lobar, erim keldi, hayr, yana gaplashamiz!"

"Axa hop, hayr".

Lobar ham telefonini qöyib, uxlash uchun tayyorgarlik kördi. Kiyimlarini yechib, tungi köylakni endi kiyayotgandi, eri kirib qoldi. Aziz xotinini krovat ustida yarim yalang'och badani va ochiq turgan bellarini körib, ehtirosi uyg'onib ketdi. Yöl-yölakay sviterini yechib, xotini tomon yura boshladi. Shartta bellaridan quchoqlab, tepaga kötardi. Böyinlardan öpa boshladi. Tindirmasdan ehtirosli bösalar hadya qilar edi. Qöllari ham bel va kökraklar ustidan siypalar, mahbubasini erkalardi. Bösalar va erkalashlar natijasida, Lobarning ancha vaqtdan buyon uyg'onmayotgan ehtiroslari uyg'ona boshladi. U ham bösalarga javob qaytarar, tobora erining pinjiga kirib borardi. Aziz bösa va erkalashlardan biroz tiyilib, mahbubasi hamda özining ustidagi latta-puttalarni barini yechib tashladi. Qip yalang'och holda bir-birining bag'riga singib ketishdi. Anchadan beri bir-birining diydorini sog'ingan ikki yurak ham, ehtirosdan tinmay dukillardi. Aziz xotinining belidan ushlab, ohista krovatga yotqizdi. Özi ham ustiga yotib, lablarini lablaridan uzmagan holatda, bir qöli bilan jinsiy a'zolarni bir-biriga tög'irladi. Ohistalik bilan kirgazdi. Asta sirg'aliiib kirgan asbob, Lobarning huzuri edi.

-Mmmmm. Begimmm.

Bu söz, ehtirosli ovozlarning boshlanishi va sukunatning tugashi bölib xizmat qildi. Azizning ham harakati jadallashib, qattiq-qattiq nafas ola boshladi. Asbobi asaldon devorlariga tekkanida, Aziz boshini tepaga kötarib qöyardi. Xotini esa tinmay lablari uchun sherik qidirar, bu lazzatning tugamasligini ich-ichidan hohlar edi. Aziz harakati tezlashib oxirgi nuqtalariga yetib kelayotgan bir vaqtda, Lobar endigina ehtiroslar og'ushiga kirgandi. U lazzatni his qilardi, ichida olov yonib, butun vujudini qizitib rohat berardi. Bu rohat va lazzatning bardavom bölishini hayol qilib, erining sochlarini silar edi.

-Mmmm, ahhhh...

Aziz asbobidan beruxsat chiqib kelayotgan suyuqlikni his qildi.

-Uxxx... -u shunday deb töxtab qoldi va asbobini sug'urib, gavdasini tik qildi.

Endigina ehtiros bog'iga qadam qöygan Lobar, mana shu bog'dan bir onning özidayoq quvildi. U oxirga yetkazolmagandi. Eriga najod közlari bilan qarab turardi.

-Nima? Nega unday qaraysan? -eri shunday dediyu, yotoqxona ichidagi hammomga kirib ketdi.

Hafsalasi pir bölgan Lobar, jaxl bilan yonidagi yostiqni polga uloqtirdi. Hayoliga ming bir narsa kelardi: "nahot meni sevmaydi?, men bilan birga bölishni istamaydi, meni qoniqtira olmaydi". Shunga öxshash savollar bilan chalg'ib turganda. Eri hammomdan sochiqqa artinib chiqib keldi. Lobar örnidan turib, hammomga kirib ketdi. Poklanib chiqganida, eri allaqachon pishillab uxlab bölgandi. Tungi köylagini kiyib, uxlash uchun yotdi. Uyqusi ham kelavermasdi. Nuqul hayoliga dugonasining gaplari kelardi. Shu payt telefoniga habar keldi. Ochib körsa, eski sinfdoshi. Bir vaqtlar uning oshiqlaridan biri bölgan Adham sinfdoshi ekan. Uni eri ham yaxshi tanigani uchun, onda-sonda gaplashib turishardi.

"Hayrli kech" deb yozilgan smsga, "Senga ham, qalaysan" deb javob yozdi.

"Kutib turgan ekansanda yozishimni"

"Hmm, qayerdan bilaqolding"

"Bildimda. Nimalar bilan bandsan? Iye uzr, erga tekkandan keyin kechasi nima ham qilardi"

"Eee hazillashmagin Adham, yaramga tuz sepma!"

"Nega endi yara? Nima demoqchisan"

"E böldi, hech narsa"

"Yöq, aytasan!"

"Bu oilamdagi bir gap, uni na senga na boshqaga aytmayman, tushundingmi?"

"Yaxshi. Senda bir-ikki gaplarim bor edi, maylimi qöng'iroq qilsam?"

Lobar pishillab uxlab yotgan eriga bir qarab qöyib, biroz öylandida, yotoqxonani tark etdi. Balkonga chiqib, sinfdoshiga xabar jönatdi. Zum ötmay Adham qöng'iroq qildi.

-Allo.

-Allo.

-Bezovta qilmadimmi Lobar?

-Yöq, nima gaplar?

-Menda tinch, hech gap yöq, sen boshla, ering kasalmi yo urishib qoldinglarmi?

-Yöq, hammasi joyida.

-Aldama, bilasana ichingdagini özingdan yaxshi bilaman.

-Baribir aytmayman.

-Aytasan...

Lobar Adhamning ilmoqli gaplari va qistovlariga bardosh berolmay, sinfdoshiga yorildi. Bor dardini, tashvishini oqizmay-tomizmay aytib berdi. Sinfdoshi ham Lobar uchun ajoyib takliflar taqdim qilsada, eri uchun bölgan mehri yoqolgani tufayli, hech qanday ijobiy harakat qilgisi kelmasdi.

-Senda yana bir yöl bor.

-Qanaqa yöl?

-Xiyonat.

-Nimaaa?

-Tög'ri eshitding!

-Hech qachon.

-Axir senga xiyonat qilyabdiku! -Bu hali aniq emas.

-Aniq bölishiyam shartmas. Boshqa ayol topgani, bu ösha ayol bilan shunchaki qöl ushlashib aylanib yuradi deganimasdir?

-...!

-U allaqachon hiyonat qilib bölgan. Shuning uchun ham sen bilan qovushgisi kelmaydida Lobar. Boshqa yöli ham bor. Ammo, u yöllardan foyda kamroq. Bu yöl esa, sen uchun ham yangilik, ham anchadan beri his qila olmayotgan lazzating bulog'i bölib xizmat qiladi.

-Bilmadim Adham.

-Nega bilmaysan, xiyonatga xiyonatda.

-Öylab körishim kerak.

-Yaxshilab öylab kör! Mayli desang, xiyonating vaqtida sen bilan özm birga bölaman.

-Bu nima deganing?

-Yaxshi tushundingku! Javobini kutaman. Har qanday vaqtda qöng'iroq qilishing mumkin!

Dialog tugashi bilanoq, Lobar chuqur öyga toldi. Xiyonat haqida öylab, bir özidan hafa bölsada, bir erining qiliqlari tufayli, bu ishni maqullab qöyardi. Maslahat uchun dugonasi Komolaga telefon qildi. Tayinli gapni gapirolmay, göshakni qöygan dugonasidan biroz ranjib, uxlash uchun yotoqqa kirdi.

Erta tong. Soat 06:50. Lobar shirin uyqusidan vos kechib közlarini ochdi. Eri hali ham uyquda. Örnidan turib, hammomga kirdi. Yuz-qölini yuvib, oshxonaga chiqdi. Tefalga suv solib, qaynatishga qöydi. Nonushta tayyorlar ekan, hayolida kechagi ishlar. Oradan bir tun ötgan bölsa ham, qarori aniq emasdi. Ish qilishi orasida goh-goh öylab, hayolga tolib qolardi. Nonushtani tayyor qilib, erini uyg'otish uchun yotoqqa yöl oldi. Yotoqxonada esa, eri tik xolatda kamut oynasiga qarab, köylagi tugmalarini taqar edi.

-Tinchlikmi, dab-durustdan kiyinib olayabsiz.

-Kecha aytgandimku senga!

-Endi yettidan oshdi Azizaka.

-Bilaman. Kechgacha bölmayman, eshikni qulflab, hech qayoqqa chiqmay ötir!

-Voy! Kecha uyimga borib kelishimga ruxsat bergandingizku!?

-Haa aytgancha, tashlab qöyaymi?

-Nonushta qilib oling!

-Yöq. Ön daqiqada tayyor bölsang, seni ham tashlab qöyaman.

-Hop.

Lobar shoshilganicha stol ustini yig'ishtirdiyu, yotoqqa qaytib kiyina boshladi. Hamma xonalar eshigini yopib, er-xotin uydan chiqib ketishdi.

-Kalitingni olganmisan, men oldim.

-Hm olganman.

Ular pastga tushib, garajdagi pult orqali qizdirib qöyilgan mashinaga ötirishdi. Mashinada ham hayollar bilan bölgan Lobar, qizlik uyiga qanday yetib kelganini ham bilmay qoldi.

-Menga ikki kun ruxsatmi Azizaka?

-Albatta, gaplashgandikku. Salom deb qöy uyingdagilarga!

-Hop böladi. Yaxshi yetib oling!

Mingga qöyib, köcha changitib, bir zumda g'oyib bölgan mashina ketidan xörsinib qöydi. Eshik ochib uyiga kirsa, musiqa baland. Ayvonda musiqaga qöshilib, kelinining ovozi eshitilardi. Sekin möralasa, kelin magnitafon oldida disk titkilab, qöshiq hirgoya qilardi. Pastroq qilib tomog'ini qirib qöydi. Lobarni körgan kelin sakrab örnidan turib:

-Assalomalekum opa, qachon keldingiz, sezmay qolibman, keling kiring, nima qilib turibsiz?

-Voyböö, muncha baland. Uyda hech kim yöqmi deymanda!

-Haa, topdingiz. Ukangiz kechagina oyijon bilan dadajonni Chimyondagi sanatoriyaga joylab keldilar. Özlari bollarni olib ishga ketdilar. Bog'chaga tashlab ketarkanlar.

-Hmm, xabarsiz qolibmanda.

Lobar uyda hech kim yöqligi va kelinning yolg'iz qolgisi kelayotganini sezib, yana bir xörsinib qöydi.

-Ukam kelsa salom ayting! Men qaytaman.

-Voy nega opaa? Kirsangizchi uyga!

-Yöq, hijolat bölmang, men kettim. Anavi ikta shumtakani olib boringlar biznikiga!

-Ötirsangiz bölardi opa.

-Keyingi safar. Eshikni qulflab oling, xayr.

-Yaxshi yetvoling!

Uyi tomon qayta yöl olgan Lobar, keliniga havas bilan hayollar qildi. Axir ukasi xotinini sevardi. Uni ustiga ikki farzandlari ham bor. Telefon ovozi hayollarini chalg'itdi. Adham. Sinfdoshi telefon qilyabdi. Ikkilanib göshakni kötardi:

-Allo.

-Allo, Lobar!

-Hm eshityabman, gapiraver!

-Javobingni bir tun uxlamasdan kuttim.

-Bilmayman.

-Qayerdasan?

-Uyga ketyabman.

-Hozir yarim soatlarda men ham boraman. Yöq dema! Buni qilishimiz kerak!

-Bilmayman Adham, bilmayman.

-Meni kutib tur. Ön ikkinchi qavatmidi?

-Ha.

Dialog tugaganda Lobar liftda tepaga kötarilayotgandi. Öz qavatiga kötarildi, har doimgidek jimjit, sukunatda edi bu qavat. Uyga kirib, yotoqxonaga yugurdi. Krovat ustiga özini otib, yig'lay boshladi. Baqirib yig'lardi, qilmoqchi bölayotgan ishidan uyalib yig'lardi. U yig'layotgan bir vaqtda, Aziz mahliyoning eshik qöng'irog'ini chalardi. Uning qölida bejirim guldasta va ikki halta bozorlik bor edi. Eshik ochildiyu, ichkarida turgan gözalni körib jilmayib qöydi. Mahliyo sochlari yoyilgan, kalta halatda va qölida fen bilan sochlarini quritgan holatda turar edi.

-Kiraqoling! Qöshnilarim körishmadimi?

-Hech kimni körmadim. Judayam ochilib ketibsiz!

-Voyyy, hali pardoz qilganim yöqku. Sal ertaroq kelibsizda!

-Nima qilay sog'inib ketdim. Mana bu guldasta senga!

-Rahmat, chiroyli ekan.

Minnatdorchilik sifatida bösa hadya qilindi.

-Siz zalga kiravering! Men hali tayyormasman, hozir chiqaman.

Aziz qölidagilarni oshxonaga qöyib, zalga kirdi. Zalda stol, stullar, televizor va javon bor edi. Javon yoniga borib, kitoblar va suratlarni közdan kechirdi.

-Guldastani zöridan tanlabsiz! -dedi Mahliyo yotoqdan balandroq ovozda.

-Haaa, sizga öxshasin dedimda.

Ular boshqa-boshqa xonalarda bölsada, kundalik savollar, gaplar bilan suhbat qurishardi.

-Mana bu temir ramkali suratdagi kim?

-Adham akam.

-Mana bu suratdagichi, eringizmi?

-Ha.

-Ajrashganmidingiz?

-Ha. Yetti oy böldi. Bu kvartira ham erimniki.

-Öxö, yetti oydan beri qiynalayotgan ekansizda a?

-Haa, yaxshiyam siz borsiz azizim!

Bu gaplardan Azizning sabri tugab borardi. Shu payt Mahliyoning telefoni jiringlab qoldi.

-Allo.

-Allo, Mahliyo qalaysan.

-Asalom alekum aka. Yaxshiman, özingizchi?

-Volekum. Shoshilinch maslahat kerak.

-Tinchlikmi?

-Ha, tinchlik. Maslahating kerak.

-Hösh, hösh.

-Hafa bölgan ayolning könglini kötarish uchun, qanday sovg'a ma'qul?

-Mmm. Shirinlik va guldasta. Oq atirgul bölsa ayni muddao.

-Rahmat, hafa bölma shoshilib turibman.

-Mayli, bemalol aka.

Göshakni qöyishi bilan Aziz savolga tutdi.

-Akangizmi?

-Haa. Akam.

-Hm.

Aziz javondagi bir jurnalni ochib,