OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak (2-sahifa)
emas edi. Bu bo‘shanish — jismoniy emas, ichki g‘alayonning bo‘shashuvi edi.
Mira xonasiga kirib ketdi. Telefonda yordamchisi bilan gaplashdi. Ertangi yangi dokon ochilishi uchun tayyorgarlikni muhokama qildi. Roman esa uning yoniga o‘tirib, oyoqlarini silay boshladi. Sonlari oralig‘iga sekin harakat qildi.
Mira gapni tugatib, tortmadan tinchlantiruvchi dori oldi. Uni yutib, yuragini bosdi.
— Sofiyaning bugungi harakati yuragimni yondirdi. Ertangi kunim uchun qo‘shimcha zo‘riqish bo‘ldi...
Roman hech nima demadi. Televizor yoqdi. Ammo xayoli hanuz Sofiada edi. Mira uxlab qolgandan so’ng pastga tushib, mehmonhonadagi bar tomon yurdi. Viski quydi. Birinchi, ikkinchi, uchinchi... Jur’at kuchaydi.
Zinadan tepaga chiqdi. Sofiyaning eshigi yarim ochiq edi. Yuragi urardi. Ichkariga kirdi.
Sofiya yostiqqa yuz burib, yonboshlab yotardi. Uning belidan tepasida hechnima yo’q, yarim ochilgan sonlari, ko‘kraklarining harakatdan jilvalanishi — bu go‘zallik emas, bu ehtiros edi. Roman yoniga o‘tirdi. Uning sonlariga qo‘l tekkizdi. Yumshoq, issiq, hozirgi istakka ochiq tanani his qildi.
Sofiya ohista:
—Kirishingni bilardim. Men seni kutdim...
Roman hech narsa demadi. Sofia beligacha tashlab olgan yoping’ichin olib tashladi. Roman extiroslarini ortiq jilovlashni xoxlamadi. U darhol ustiga chiqdi, qo‘llarini bog‘ladi, kamaridan foydalanib, uning tirsaklarini yostiqqa tiradi. Lablarini yulqib o‘pdi, tishlab, ko‘kraklariga yopishdi.
— Endi sen faqat menikisan! — deb g‘o‘ldiradi u, nafaslari tezlashgan, ko‘zlari yongandek edi.
Sofiya uni bo‘ysunib kutgan edi. Qo’llari bog’liq holda yotar ekan ertida Romanning issiq sonlar va kuchga to’la qalin qo’tog’ini xis qildi. to’sadan xech qanday erkalashsiz qattiq kirgan qo’toqning zarbidan ko’zlari chaqnab ketdi. Har bir zarba ichida u rohat va og‘riqni birga his qilardi. Xona ichi Roman kelguncha sokin edi. Endi esa uning tezlik va kuch bilan qo’tog’ini Sofianing amiga krishdan xona og’riqli inglashlar, chars chars etib bir birga urolayotgan sonlar va Romanning do’rillagan hansirashi bor edi. Sofia uchun Romannig har bir silashi, har bir ko’kraklarini ezish, ayovsiz dumbalarida tushayotgan shapaloqlari uning tanasiga o’zgacha og’riq berardi. Uning ovozi yostiqqa botib ketar, ammo tanasi to‘liq rozi edi.
Chamasi yarim soatlik kuchli, og’riqli xissiyotli aloqa. Roman shu vaqt ichida pozani o’zgartirmadi va aloqa oxirigacha orgazim sezmadi, bu vaqtda Sofia allaqachon tamom bo’lgandi, amidan chiqib sonlaridan oqib tushga suv divan ustiga solingan pastelni shalabbo qilgandi. Sofia xolsiz hayollari bu seksni tugashini xoxlar, boshqa dosh beraolmasligini o’ylar, ammo xirsi xissiyotlari Romanni ertalabgacha to’xtamasa ham rozi edi, Roman to‘xtamasdi. Sofiyaning tanasi qizib ketgan, bilaklarida qattiq bog’langan kamarning izlari qolgan, lablari yovvoyilarcha o’pish tishlashlardan shishgan, ammo ko‘zlarida shodlik yaltirab turardi. Roman kuchli harakat bilan qo’tog’ini oxirigacha botirdi, Sofia amining devorlari huddi yertilib ketgandek bo’ldi, hatto qizligini oldirganda ham bunday o’griqni xis qilmagandi. Ichida issiq spermani xis qilarkan Bir necha kun avval faqat hayollarida bo’ladigan ish sodir bo’lganini xis qildi.
U chiqib ketmoqchi bo‘ldi. Ammo Sofiya qo’lidan ushlab qoldi:
— Yo‘q... hali yo‘q. Dushga yur.
Ular dushga kirishdi. Bu safar faqat tanalarni yuvishdi. Lablar ohista, qo‘llar mehr bilan silardi.
— Onangdan boyagi gaplaring uchun uzr so‘raysan, — dedi Roman.
Sofiya lablarini tishladi:
— Xohlamayman...
— Men nima dedim?! — dedi Roman qattiq ovozda.
— Xo‘p... faqat sen uchun.
Sofia xonasiga qaytib kirarkan divaniga qaradi, divanga solingan pastil xuddi bir chelak suv to’kib yuborilgandek xo’l edi. Pastilni tordib chetga tashladi, va bo’lgan ishdan mamnun bo’lgan ko’yi ko’zlari uyquga ketdi.
Ertalab. Mira shoshilinch kiyinib, pastga tushdi. Roman nonushta qilib o’tirar edi.
— Men ketdim. Ochilishga kech qolmay...
— Nonushta qil.
— Men...
— O‘tir, dedim!
Mira ortiga o’girilib , so‘ngra asta stulga o‘tirdi:
— Men uchun tayyorlagan bo’lsang, mayli seni qo’lingdan nonushta qilmaganimga ham ancha bo’lgandi.
Sofiya likopcha ko‘tarib oshxonadan chiqdi. Uning harakati mayin, ovozi past, kiyinishi esa sodda va yopiq edi.
— Men tayyorladim. Siz uchun. Kechagi muomalam uchun uzr...
Mira unga qarab qoldi. Qizining qaddini, egnidagi yopiq kiyimini ko‘rib jim turdi. Sofiya esa orqasidan o‘tayotib, Romanga yonboshda jilmayib qaradi. Nigohi: "Buyrug‘ingni bajardim, xojam," derdek edi.
Mira nonushta qilib ketdi. Sofia dasturxoni yeg’ish uchun o’rnidan turdi. Roman esa Sofiyani orqasidan quchdi, qolidan tutib, tizzasiga o‘tqazdi. Ko‘kraklarini ezdi. Sofiya nafas oldi:
— Men ketishim kerak... onamni bugun yonida bo’lishim kerak...
— Bor, — dedi Roman, — ammo endi sen faqat menikisan.
Sofiya kiyinib chiqib ketar ekan, ohangda pichirladi:
— Va sen... meniki.
YASHIRIN ISTAKLAR
Kunlar shu tariqa o’ta boshladi. Ularning extirosli kechalari brogan sari ko’paya boshladi. Tong hali to‘liq yorilmagan. Uy ichra sokinlik hukmron. Mira hali uyg‘onmagan. Parda orasidan xira nur oshxonaga to‘kilar, idish-tovoqlar jimjimador jimlikda turardi.
Sofiya yupqa, yupqa xalatda pech yonida turar, tuxum qovurar, choy damlar, ko‘ngli xotirjamdek tuyulardi. Ammo yuragida kechagi tun — Romanning har bir harakati, lablari, sadosi hali-hanuz qaynab turar edi.
Orqadan yaqinlashgan qadamlarga u seskanmadi. Bu qadam — unga tanish. Bu nafas — uning terisini allaqachon o‘ziga qaram qilgan.
Roman hech narsa demadi. U orqasidan kelib, Sofiyaning belini mahkam quchdi. Lablarini bo‘yniga bosib, terisiga issiq nafasini sezdirdi.
— Bugungi kunni sening extiroslaring bilan boshlamoqchiman... — deb shivirladi u, ohangida buyrug‘u iltijo qorishiq edi.
Sofiya qo‘lidagi qoshiqni sekin stolga qo‘ydi. Yuragi kuchli urar, nafaslar tezlashar, ammo nigohi barqaror edi.
— Onam uyg‘onishi mumkin... — dedi u, lablarini tishlab.
Roman kulimsiradi, uning ko‘zida yovvoyi bir hukmronlik chaqnadi.
— Meni to‘xtata oladigan hech nima yo’q — havotirda bo’lsan vaqtni boy ber.
Roman stulni sekin tortib, unga tikildi va oyoqlarini kerib o’tirdi. Ko’zlari bilan buyurq oxangida qaradi. Bu ko‘zlar — Sofiaga egalik qilardi. Va Sofiya qarshilik qilmasligini bilardi.
U jimgina tizzalab tushdi. Sochlarini sekin yig‘di. Xalatining yoqasi ochilgan, bo‘yin qismi qizargan, ko‘kraklari nafis tebranib turardi. U Romanning tizzasiga qo‘lini qo‘yar ekan, sekin ichki kiyimlariga yetib bordi. Shimining tugmasi va zamogini yechdi, ichki kiyimini pastga tushirdi.
Uning qo’tog’i tik turardi — ehtirosdan, kuchdan, istakdan.
Sofiya uni asta kaftiga olib erkalab, qo’llari bilan siladi, lablarini tegizdi. Avval ohista o‘pdi, so‘ng sekin og‘ziga oldi. Harakatlari avval nazokatli, ilikdan chiqqandek yurakdan edi. Ammo nafaslar og‘irlasha boshlaganida, harakatlari kuchayib bordi. Sofia og’zi va qo’llarini birdek harakatlantirar, so’laklari yo’g’on qotoqdan oqib tushardi.
Tilining uchi bilan tuxumlaridan boshlab yalab yuqorida ko’tarilib, atrofida aylantirdi, lablarini qisdi, boshini asta-tez harakatlantirdi. U Romanning ehtirosli ingrab yuborishidan rohatlanardi. Har bir so‘rishda o‘zini to‘liq bergancha, u faqat uni his qilardi — ta’m, issiqlik, hirs…
Roman esa bir qo‘li bilan sochlarini ushlagancha Sofiani yanada qattiqroq qo’tog’iga bosar, boshini orqaga tashlagan. Ko‘zlari yumuq, lablari biroz ochiq, nafaslari og‘ir va tartibsiz.
— Shunday... to‘xta-ma... — dedi u g‘o‘ldirab.
Sofiya harakatni tezlashtirdi. Uning og‘zi Romanning qo’togini issiq, nam va quchog‘idek o‘rab olgan edi. Har bir harakatda nafaqat ehtiros, balki bo‘ysunish va o’z xojasini rozi qilish istagi bor edi.
Roman birdan tanasini taranglashtirdi. Bir kuchli nafas... va u bo‘shandi.
Issiq sperma oqimi Sofiyaning yuzlariga otildi. Peshonasi, burni, lablari, iyagiga oqib tushdi. Sofiya ko‘zlarini yumgancha, nafasi o‘g‘irlashgan holatda bir necha lahza qimirlamadi. Shunchaki o‘tirgancha... yuzida uning kuchining izlari bilan qoldi.
Roman kulimsirab o‘rnidan turdi.
— Shunday tonglarni sevaman... — deb shivirladi va dush tomon yurdi.
Sofiya esa sekin o‘rnidan turdi. Yuzini salfetka bilan artdi, lekin yuragida qandaydir g‘urur bilan jilmaydi. Bu og‘ir sahnadan u chekinmadi. U xoxlaganini berdi. Faqat Romanning ehtirosini emas — o‘zining kuchini ham his qildi.
U yana pech oldiga qaytdi, tuxumni ag‘dardi, choynakni tekshirdi.
Uy yana sokin edi.
Ammo bu sukunat ortida — bo‘ysunish, ehtiros va o‘zaro qaramlik bilan o‘ralgan yashirin istaklar yashardi.
...
Do‘kon ochilishi ortda qolgan, tong quyoshi shahar ko‘chalari uzra yaltirab turardi. Sofiya oromkursiga cho‘zilgancha pastdagi sotuvchi qizlar va haridorlarning harakatni tomosha qilar, ammo ongida faqat bitta narsa aylanardi — Samir bilan extirosli boshlanga, ammo yakuniga yetmay qolgan yaqinlik. U o‘zini uni quchgan, o‘pgan, asta-sekin yechintirgan qo‘llarni yana tanasida his qilayotgandek edi. Bu safar hammasi boshqacha edi. Romanga qarshi o‘chmi? Yoki qalbining chekkasidagi yangi istaklarmi — aniq bilmasdi.
Do‘kondan chiqib ketgach, Sofiya Samirga xabar yubordi:
“Salom, qayerdasan? Gaplashmoqchiman.”
Samir telefoniga kelgan xabarni o’qib biroz yuz qiyofasi o’zgardi, o’sha kuni baquvvat bo’la turib nimaga javob qaytarmaganiga o’z ham hayron edi. Javob qaytarmaslig uchun telefoni qoyib yana shug’ullanishda davom etdi. Lekin baribir Sofia uning yuragini egallab olshiga ulgurgandi, toshlarni yerga qo’yib biroz o’ylanib javob yozdi:
--xoriz zaldaman, yarim soatlarda bo’shayman, yaxshisi meni uyimga kelaqol, lokatsiyani telegramdan tashlab qo’yaman..
Samirning uyi kichkina, ammo qulay edi. Ichkariga kirgach, Sofiya uning barmoqlarini ushlab, ohista dedi:
—O’sha kechadagi ish uchun juda hijolatdaman, aybimni qanday yuvsam bo’ladi. Men bugun….. sening ixtiyoringdaman. O’sha kundagi extiroslarni xis qilishni xoxlayman.
Samir uning bo‘yniga issiq nafasini yaqinlashtirdi, lablari yengil titroq bilan Sofiyaning terisiga tegdi. Ular yotoqxonaga qarab siljigan har bir qadamda havo qizib, nafaslari aralashib ketardi. Samir uning ko‘ylagining tugmachalarini asta-sekin ochdi, har bir harakatida mehr va istak sezilar edi. Sofiya jim turardi—bu uning irodasi edi, tanasi emas, balki ruhidagi ochilish edi.
Uning lablari Sofiyaning bo‘ynidan pastga sirg‘alib, yurak atrofida aylandi. Qo‘llari boldirlariga, keyin sonlarining orasiga yetib keldi. Nafaslari og‘ir, terilari aralashdi. Samir uni muloyimlik bilan divanga yotqizdi, Sofiya esa "immm..." deb ingradi—bu og‘riq emas, balki to‘yib yetilgan lazzat, tinchlik va quvonch edi.
Bir necha daqiqa davomida Sofianing oyoqlari orasida Samir shoshmasdan qotog’ini Sofianing amiga ishqalab kirgiza boshladi. Ularning nafaslari tezlashdi, tanlari qaynoq holda birlashdi. Samir oxista harakatlar bilan Sofiani qiynamaslikka harakat qilardi, bir meyorda davom etgan va Roman bilan bo’lgani kani uncha uzoqqa cho’lmagan seksdan so’ng Samir Sofianing yoniga yotdi, uni bag‘riga bosdi. Sofiya ham bu aloqadan roxatlangan bo’sada xirslari o’z nafsini hali to’liq to’ydirmangan edi, uning yuragi... hali ham tez urardi, go‘yo u hali ham biror narsani orzu qilayotgandek.
Samir uning istagini sezdi. Uning qo‘llari yana sayr qila boshladi, lablari Sofiyaning tanasini yangidan kashf etdi. Bu safar u pastroqqa egildi, uning sonlaridan davom etgan qaynoq bo’salar, oyoqlari orasiga yetob keldi. Sofia oyoqlari orasida Samirning issiq nafasini sezdi. Sofiya qo‘llari bilan uning sochlarini ushlab, ingragan har bir daqiqada lazzatga to‘ldi. Oxir-oqibat, o’sha yetishmagan roxatni tanasidan otilib chiqayotganini xis qildi.
...
Uyga qaytganida Mira uni iltifot bilan kutib oldi. Ovqat tayyor, xona tartibli. Ammo Roman yo‘q edi — u balkonda, sigaret tutatgancha, sokin tutunni yutib turardi.
Sofiya xonasiga chiqdi. Birozdan so‘ng eshik ochildi. Roman kirib keldi. Uning ko‘zlarida har doimgidek extiros bore di.
Hech narsa demasdan lablarini ohista bosdi. Uni divanga olib bordi. Qo‘llari sonlarida sirg‘alib yurdi, lablari bo‘yiniga yopishdi. Harakatlari asta, ammo chuqurlashib borardi.
Shunda telefonning ovozsiz g’irillashi Romani to’xtadi. Sofiyaning yonida yotgan telefon ekran yorishdi.
Roman pichirladi:
— Bu kim?
Ekranda:
“Bugungi kunimda hanuz o‘zimga kelolmadim... seni yana istayapman. Sofia.”
Roman qotib qoldi. So‘ng og‘ir nafas olib, Sofiyani ostiga mahkam bosdi.
— Sen….!
U zo‘r bilan Sofiyani choyshab bilan bog‘ladi. Bu endi na mehr, na iltijo — bu qasos, bu rashk edi.
— Bugun sen meni yuraging bilan emas — tanang bilan xis qilasan!.....
Davomi bor…..
By S.A.