Kallakesar 2 (kamolov) (3-sahifa)
o'yga tolmasang? O'zingni bo'sh qo'y!.. Savolimga javob bermading! O'ldirib yubormaysanmi meni ishqilib?
— Hali ajaling yetmayroq turibdiykan, — dedi Mo'ydinning yelkasiga qo'l tashlab Mehmonali. — Xudoyimdan so'rovdim, shoshilmasligimni tayinladi. Shunday ekan, ishtoningni ho'l qilguday bo'lib qo'rqaverma! O'lmaysan!
— Seni ayyor desam, yana g'irt folbinmisan deyman? — dedi jiddiy tortib Mo'ydin. — Xudoyim bilan gaplashganmish… Xotiring jam bo'lsin! Meni hali sen tugul o'sha Samadiyam chertolmagan. Shunaqa «mujik»man men.
Mehmonali tilini tiydi.
Nima desa, manzilga yetgachgina deyishni ma'qul bildi.
* * *
Qandaydir chekka ko'chalardan biriga yaqinlashgach, Mo'ydin rulni chapga burdi. Chamasi yuz metrcha narida yo'l chetiga uch-to'rtta mashina qo'yilgan, o'ngdagi ko'rimsizroq darvoza qiya ochiq edi. Darvozaxona chirog'i yoqib qo'yilibdi.
Mo'ydin mashinani darvozaga yetmay nariroqda to'xtatdi-da, ortiga o'girilib, Mehmonaliga birpas tikilib qoldi.
— Nega baqrayib qolding? — endi dadilroq, do'q ohangini bir parda yuqorilatib so'radi Mehmonali. — Tinchlikmi, «mujik»?
— Ochig'i, bor-u, senam o'zimizdan ekaning menga yoqdi, — dedi tirjayib Mo'ydin. — Haqiqiy mujiklar shunaqa bo'lishadi. Malades, bratishka!.. Aytgancha, turmada o'tirganmisan hech? Yoki…
— O'zing-chi? — savolga savol bilan javob qaytardi Mehmonali. — O'zing o'tirganmisan?
— Albatta, — o'tirgan yerida kerildi Mo'ydin. — Ikki marta o'tirganman. Bratishka, hayotni ko'raman, odam bo'laman desang, turmada o'tirib chiqishing shart. U yerda bratvalarning o'zi «statiyang»ga qarab munosib kutib olishadi. Senga maslahatim, bugun mana shu islovotxonada katta to'polon ko'tar, Samadni otib tashla! Xotining… Haligi… Nimaydi… Mo''tabarni aytaman-da! Uniyam ayab o'tirma! Odammas ular!..
— Buni sen o'rgatmasangam yaxshi bilaman, — Mo'ydinning gapini kesdi Mehmonali. — Undan ko'ra, ayt, yetib keldikmi? Samadini qaydan topaman?
— Ana, hov anavi darvozaning ichkarisida g'irt buzuqlar, suyuqoyoqlar, arzongarov marazlar okaxonlarining ko'nglini ovlashadi. Samad ham shu yerdaykan baxtingga. Hov o'sha yashil inomarka Samadniki.
— O'zi… Samad deganlari kim? — atayin ijikilab so'radi Mehmonali. — Qo'shmachimi? Yo shunchaki ko'ngil xushlashga kep turadimi bu yerga?
— Qo'shmachimas, — dedi asabiy lab tishlab Mo'ydin. — U ifloslarning iflosi. Qo'shmachi, uy egalari, har bir fohishadan alohida-alohida ulush oladi. O'zi bu yerga kam keladi. Bugun omadimiz keldi shekilli-da!
— Unda ketdik ichkariga, — mashinadan tushishga chog'lanib Mo'ydinni tezladi Mehmonali. — Nega o'tiribmiz? Bizam bir tatib ko'raylik-da fohishalarni!
— Yo'q, bratishka, — deya norozi bosh chayqadi Mo'ydin. — Bunisiga kelishmaganmiz. Men seni shu yerda qoldiraman-u, taksida orqaga qaytaman. Mashina sening ixtiyoringda bo'ladi!
— Hozirgina mujikman deb jar solayotganding-ku! Endi nega qisinasan?
— Haddingdan oshma, — dedi Mo'ydin labi uchib. — Quroling borligi uchun hurmatingni qip turibman. Chunki senam o'zimizga o'xshab telbaykansan. Telba bilan hazillashib bo'lmaydi. Chunki u telba! Sal jig'iga tegsang, otib qo'yishdanam toymaydi. To'g'ri topdimmi, bratishka?
Bu gapi Mehmonaliga juda yoqib tushgandi. Mo'ydinning topqirligiga tan berib yelkasiga shapatiladi.
— Gap yo'q senga, brat, — dedi jiddiy tortib. — Sen haqiqiy mujiksan! Nasib bo'lsa, bizam bir kun mujik bo'lamiz! Mana ko'rasan! Mayli, unda kalitni cho'z! Men ish bilan shug'ullanmasam bo'lmaydi.
— O'zingni ehtiyot qil, — dedi Mo'ydin mashina kalitini unga uzatarkan. — Senminan bizga xudodan boshqasi yordam bermaydi. Hammasi iflos. Juda ehtiyot bo'lib ish tut! Samad deganlari och bo'riga o'xshaydi.
— Ko'ramiz qanaqa bo'riligini, — dedi pastga tushishga hozirlanib Mehmonali. — Urg'ochi itga aylantirmaguncha tinchimayman unaqalarni!..
* * *
Mehmonali ichkariga kirib borardi-yu, vujudida qo'rquv alomatlarini his etmasdi. Ikki xayoli Mo''tabarda edi. Uning husnini, erkalanishlarini qayta-qayta yodga olar, qalban his etar, «qaniydi, bu yerda Mo''tabarni umuman tanishmasa, u qaysidir bir dugonasinikidami, qarindoshinikidami bo'lsa-yu, Mehmonali o'sha xonadonga yetib borsa. Ostona hatlab ichkariga kirgandayoq Mo''tabar boshiga oppoq ro'mol o'ragan, uzun atlas ko'ylak va lozimda namoz o'qiyotgan bo'lib chiqsa!» deya umid qilardi.
Boshqa bir ko'ngli hozir boshlanajak to'polonlar, mushtlashuvlar, baqir-chaqir, qarg'ish-u uv tortib yig'lashlarni oldindan sezib bu bo'y yigitni jahd otiga mindira boshlagandi. Har gal Mo''tabarni begona erkak bilan tasavvur etgani sayin beixtiyor tishlari g'ijirlab, mushtlari tugilib borardi…
Taqdir ekan.
Umidlari, xayollari oxiriga yetmay qoldi. Hovliga kirishi bilan ikki barvasta, o'zi tengi yigit yo'liga ko'ndalang bo'ldi.
— Ha, yigit, senga kim kerak? — so'radi ularning biri. — Qizlar kerakmidi, yo?..
Mehmonali ham anoyi emas. Bunday vaziyatlarda o'zini qanday tutishni, nima deyishni biladi.
— Oka, zo'ri kerak edi, — dedi deyarli shivirlab. — Bratanim bor, didi juda nozik. Qaysarlikniyam qiyib qo'yadi. Agar zo'ridan bo'lsa, opketsak devdik. Nima deysiz?
— Gap yo'q, — dedi ikkinchi yigit Mehmonaliga sinchiklab nazar tashlarkan. — Haqini bersangiz bo'ldi. Yest qilamiz!
— Haqiga gap yo'q, — dedi Mehmonali. — Faqat bir gap bor-da yana. Bratan shu yerda Samad degan og'aynisi bo'lishi mumkinligini aytuvdi. Aslida men orqali o'sha Samad akadan iltimos qilmoqchiydilar!..
Yigitlar Samadning ismini eshitiboq sergak tortishdi. Bir birlariga sirli qarab olgach, ularning biri Mehmonalining ko'zlariga sovuq boqdi.
— Kechirasiz-u, o'sha brataningiz melisada ishlamaydimi mabodo? — so'radi u past ovozda. — Tag'in «ablava» qilayotgan bo'lmasin!
— E, bu nima deganingiz, brat, — dedi Mehmonali kulib. — Qanaqa melisa? Bratanimning ippodromda do'konlari bor. Tadbirkor. Melisa bo'lsa meni jo'natarmidi? O'zi kelaverardi-da!
— Ishondik, — dedi yigitlarning boshqa biri. — Qani, ichkariga kiraylik! Samad akayam kayf qilib o'tiruvdilar. Qizlarniyam birato'la tanlab olasiz! Qani, yuring!..
* * *
Ana endi buyog'iga Mehmonali kallani ishlatgan holda harakatlar sodir etishi lozim edi. Xudo ko'rsatmasin, sal adashsa, tamom, hammasi barbod bo'ladi…
Ha, oldin Mo''tabar masalasini hal qila qoladi. Undan keyin Samadi bilan uchrashadi. Iloji boricha ikkoviniyam bu uydamas, chetroqqa oborib tinchitishi lozim. Shunday yo'l tutishi kerakki, vallomati ham xitlanmasin, Mehmonaliga zahrini sochib ko'nglini bulg'amasin.
— Avval qizlarni ko'ra qolsak nima deysiz, brat? — ichkariga kirib, uzun yo'lak orqali chetdagi xona tomon yura boshlashganda, Mehmonali to'xtab savol tashladi. — Asosiy ish ham shu-da aslida!
— Gap yo'q, — dedi yigitlarning biri sherigiga ma'noli qarab olib. — Unda manavi xonaga kiramiz.
Shunday deb yigit xona eshigini ochib yubordi.
Bu xona kattakon zalni eslatar, biroq ta'miri odmigina edi. Shiftdagi billursifat qandil, bir chetga qator terib chiqilgan servant, shkafni aytmasa, jozibasi deyarli yo'q edi. Lekin xona to'ridagi uzun divanda oyoqlarini chalishtirgancha o'tirgan fohishalar har qanday erkakning ko'zini o'ynatishi tayin edi.
Mehmonali hanuz xudodan tilardi. Shular orasida Mo''tabari, umrida ilk bor uni ishq sharobiga qondirgani, Ollohning guvohligida nikohiga olgan hasmi-haloli bo'lmasligini yolvorib, shundoq ham shikasta ko'ngli yig'lab-yig'lab so'rardi. Nadomatlar bo'lsinki, qismat zarbidan qochib qutulib bo'lmas ekan.
Mo''tabari o'n chog'li fohishaning o'rtasidan joy olgandi.
Eshik ochilgandayoq birinchi bo'lib u o'rnidan turdi.
Ko'zlar to'qnashdi.
Mehmonali umri bino bo'lib ko'p va xo'b xo'rliklarni boshidan kechirgan. Harbiy xizmatdaligida yakkakurash, karate sirlarini o'rganaman deb hazilakam kaltaklarni yemagan. Hech qachon qaddini bukmagan. Sulayib qolgan onlarda ham o'zini qo'lga olib qaddini ko'tara olgan. Biroq shu tobda alp qaddi bukchayib qolgandek, o'zi o'ta himoyasiz, ojiz bir bandaga aylanib qolgandek edi. O'zi sezmagan holda ko'zlaridan duv-duv yosh oqa boshlagandi. Ostonada qotib turardi-yu, uyog'iga bir qadam bosishga-da qo'rqardi. Xuddi mina ko'milgan hududda hozir bo'lib qolgan kabi tizzalari dag'-dag' titrar, titroqlarga lablar-u qovoqlari ham jo'r bo'lardi.
Nigohlari Mo''tabarning yarim yalang'och jussasi, to'zg'in sochlariga alamli tikilgancha go'yo toshga aylangandi. Jasurlikda tengsiz yuragi nuqul depsinib, ko'ksini teshib yuboray derdi. Qalbi esa ho'ng-ho'ng yig'lagancha tinim bilmay Mehmonalining ko'ksiga mushtlardi.
* * *
Ayol hayosi bor, ammo tasodifan yo'ldan adashgan bo'lsa, rangida darhol o'zgarish sodir bo'lishi, yig'lay boshlashi, tiz cho'kib uzr so'rashi, azbaroyi sharmandalikka chiday olmasa, joniga qasd qilishi tayin edi.
Mo''tabarning bir tuki qilt etmadi. Hatto, bir muddat Mehmonalining ko'zlariga tik boqib ham tura oldi. Keyin esa ortida turgan uzun-qisqa, oriq-semiz fohishalar tarafga bosh burib kulib qo'ydi-yu, Mehmonalini tirsagidan tutgan ko'yi tashqariga boshladi. Mehmonali esa hanuz o'ziga kela olmasdi. Jahd, rashk, alam, nafrat bir-biriga qorishib, tanasi go'yo muz qoplagan kabi tashqi ta'sirni sezmas, ko'zlaridan esa o'ziga bo'ysunmagan holda shashqator yosh quyilib kelardi.
— Nega keldingiz bu yerga, xo'jayin? — yo'lakka chiqishgach, Mo''tabar hech narsa bo'lmagandek erining ikki bilagidan tutib so'radi. — Sizga aytgandim-ku mening ishimga aralashmang deb!..
Shundan keyingina Mehmonali o'ziga kelgandek bo'ldi. Alam va armon aralash nigohlarini Mo''tabarga qadab bir zarb bilan qo'llarini siltab tashladi.
— Hali sen… Fohishamisan? — deya mushtlarini asabiy tugdi Mehmonali. — Meni aldadingmi hali? Qaysi yuz bilan?..
— Vey, haddingizdan oshmang, — atrofdagilarga o'g'rincha qarab Mehmonalining bilagini chimdib qo'ydi Mo''tabar. — Nega hammaning oldida jar solyapsiz? Kimsiz o'zi? Yuring, uyga boraylik, o'sha yerda gaplashamiz!
— Uyga deysanmi?.. Yaxshi-i… Boramiz! Hozir… Avval Samad akang bilan tanishib olay, ana undan keyin uyga boramiz!
— Samad bilan tanishmaysiz, — gapni kesdi Mo''tabar. — Haddingizni biling! U odam sizga o'xshaganlar bilan gaplashib o'tiirmaydi.
— Shunaqami? Hozir ko'rasan qanday gaplashishini!..
Mehmonali epchillik bilan qo'yin cho'ntagidagi to'pponchani qo'liga oldi-da, Mo''tabarning chakkasiga tiradi.
— Hozir manavi tepkichani bir bossam, — dedi ovozini yanada balandlatib. — Asfalosofinga jo'naysan. Istaysanmi o'sha yoqlarga borishni? Albatta istaysan! Istamasang, o'zim yordamlashib yuboraman! Qani, sohibjamol, endi meni o'sha Samad akang o'tirgan xonaga boshla!..
* * *
Mo''tabar yon-veridagi erkak-ayollarga qo'rqinch aralash qaray-qaray, Samad deganlari o'tirishi lozim bo'lgan xona tomon yurishga majbur bo'ldi.
Qurol, baribir, sovuq-da, Mo''tabar yurib borardi-yu, yorug' dunyodan butkul umidini uzgandi. Qandaydir bir necha o'n-yigirma soniyalar ichida jamiki qarindosh-urug'i, do'st-u dushmanlarigacha ko'z oldidan marjon kabi tizilgancha o'tib ulgurgandi.
U bilardi, sezardi, xudo ko'rsatmasin, birgina nojo'ya harakat sodir etsa, Mehmonali albatta tepkini bosadi. Ana undan keyin hammasi tugaydi. Mo''tabar qoniga belanadi-yu, yorug' dunyoga to'yolmasdan, armon-u anduhlar iskanjasida jon beradi…
Samad bo'ydor, keng yelkali, nigohlari sovuqqon, juda baquvvat jussali bir erkak edi.
U xona to'ridagi yumshoq divanda oyoqlarini chalishtirgan ko'yi o'tirar, atrofini chamasi o'n chog'li o'zidan yoshroq yigitlar qurshagandi.
Mehmonali Samadni ko'rgandayoq darrov ilg'adi. Uning turqi-tarovati sportchi ekanini ko'rsatib turibdi. Aks holda nigohi bu qadar sovuqqon tusga ega bo'lmasdi…
Samad yo oldindan bilgan, yo bu taxlit manzaralarni ko'raverib ko'zi pishganmi, o'tirgan yerida qimirlab ham qo'ymadi. Aksincha og'zining tanobi qochgancha bir Mo''tabarga, bir Mehmonaliga boqdi. Hoynahoy, buyog'i qanday kechishi bilan qiziqishni ixtiyor etdi…
Shu tobda kutilmagan voqea sodir bo'ldi.
Orqadan kimdir bildirmaygina yaqinlashib keldi-da, Mehmonalining boshiga miltiq tiradi.
Mehmonali ko'z qiri bilan bo'lsa-da, ko'ra bildi.
Boshiga tiralgan qurol qo'shtiq miltiq. Bunday miltiq ko'proq ovchilarda bo'lardi. Agar o'q uzilsa, tekkan odamning titi-pitisini chiqarib tashlaydi.
— Qani, qahramon, to'pponchani sekingina menga ber, — dedi miltiq tirab turgan erkak. — Tez bo'l! Nozlanishga, qaysarlik qilishga vaqting yo'q. Agar shu gapimni uch marta takrorlasam, tepki bosiladi. Bo'l tez!
* * *
Qaysarlanib qaerga ham borardi. Yorug' dunyo nafaqat odamzod, balki chumoliga ham totli tuyuladi. Ajal mo'ralay boshlaganini sezdi deguncha tipirchilab qoladi. Nima qilib bo'lsa-da, undan nari qochgisi keladi. Mehmonali ham xudoning bandasi-da! Xudoni qanchalar sevmasin, unga qancha tavob qilmasin, Azroilning hukmiga kirgisi kelmaydi. Yorug' dunyodan sira ketgisi kelmaydi.
Miltiq tepkisi bosilishga shayligini qalban hamda jisman his etib ehtiyotkorlik bilan qo'lidagi to'pponchani orqadagi miltiqliga tutqazdi-da, Mo''tabarni qo'yib yubordi.
— Ortiqchalar chiqib ketsin xonadan, — o'tirgan yerida pinagini buzmay buyurdi Samad. — Qolganlar joyiga o'tirsin! Ma'ruf aka, qo'yvoring bu yigitni! Haddan tashqari qo'rqitvordingiz shekilli. Ishtonini iflos qip qo'ygan bo'lmasin tag'in! Bilasiz-ku, badbo'y hidni jinim suymaydi!..
Mehmonali ham asta ko'rsatilgan yerga o'tirdi. Lekin yon berishni xohlamasdi. Intiqom o'ti hanuz ko'nglining bir chetini kuydirishdan tiyilmagandi. Xayolan bo'lsa-da, Samaddan ham, Mo''tabar-u Soli otadan ham o'ch olishni niyat qilardi.
— Mo'tash, bu kim? — so'radi qarshisiga borib o'tirgan Mo''tabarning ko'zlariga boqib Samad. — Qanaqangi shaltoqlarni ergashtirib yuribsan? Yo o'zing buyurtma berdingmi meni o'ldirishga?
Bu savolni eshitgan shotirlar baravar qimirlab olishdi. Ba'zilari masxaraomuz tirjayib ham qo'ydi.
— U… Mening erim, — dedi Mo''tabar. — Ishoning, Mehmon aka mening erim.
— Ie, gap buyoqdami hali? — Samad daf'atan o'rnidan qo'zg'aldi-yu, Mehmonalining tepasiga keldi. — Bu qahramon eringmi hali? Demak, shu ko'mgan mening bolamni, shundaymi?
Mo''tabar aybdorona bosh egish bilan kifoyalandi.
— Otang shu mishiqini topganmidi mening bolamni yo'q qilish uchun? Menga bildirmasdan roddomdan bolani opchiqtirib, oppoq soqolini selkillatib, xudodan qo'rqmay go'rga tiqqan sassiq cholning yugurdagimi bu hali? Xayriyat, Mo'tash, xudoga haq ekanman. Mana, gunohkor o'z oyog'i bilan kelib turibdi peshonamga. Yigitlar, tushunyapsanlarmi? Bu bolamning qotili! Mana shu maraz mening farzandimni hali dunyoni tanimay turib go'rga tiqqan ekan!
Bu kamsitishlar, qo'rsliklar, haqoratlar Mehmonalining asabiga tega boshlagandi. Borgan sari ko'ngli toshdek qotib borayotganini his etardi. Boyagina miltiq zahrini vujudida tuyib, tizzalarida paydo bo'lgan titroqlar vahmi qaergadir izsiz g'oyib bo'lgan kabi dadillasha borardi. Oxiri toqati toq bo'ldi. Ortiq sukut saqlashga, Samadning qarshisida bosh egib o'tirishga jur'ati yetmadi.
— Og'zingga qarab gapir, — dedi xirillab. — Namuncha katta ketmasang? Zo'r bo'lsang, yakkama-yakka chiq! Kuchimizni sinashvolamiz!..
Mehmonalining bolalarcha soddalik bilan tiliga ko'chirgan gapi Samadni ham, atrofini qurshab olgan shotirlarni ham chetlab o'tmadi. Baravariga xoxolab kulib yuborishdi.
— Barakalla, erkak, — dedi Samad orqadan kelib qo'llarini Mehmonalining ikki yelkasiga qo'yarkan. — Dushmanimning xuddi shunaqa dadil, jasur bo'lishini xush ko'raman. Ammo mening yakkama-yakka mushtlashib o'tiradigan odatim yo'q. Ko'ryapsanmi, yonimda o'n chog'li shotirim turibdi. Istasang, shular senminan yakkama-yakka mushtlashadi. Lekin ogohlantirib qo'yay, yutqazsang, mana shu qo'llarim bilan o'zim mushtlashuvni oxiriga yetkazaman. Yutsang, tirik qoldiraman. Taqdirga tan beraman-u, orqamga o'girilib ketvoraman!
— Sen o'zingni shunchalik zo'r deb hisoblaysanmi? — dedi Mehmonali tishlari beixtiyor g'ijirlab. — Mening xotinimni nega yo'ldan urding, maraz? Kuching ayol kishiga yetdimi?
Bu gapidan so'ng Samad va yonidagilar battar xoxolashdi.
— Xotinim deydimi, Muhsin? — sal naridagi novchadan kelgan, qirraburun shotiriga yuzlanib qichqirdi Samad. — Yo men yaxshi eshita olmadimmi?
— Shunday dedi, rost, — javob qildi Muhsin. — Xotinim dedi, boy aka!..
— Vey, tirmizak, — qayta Mehmonaliga yuzlandi Samad. — Mo'tash besh yildan beri mana shu xonadonda begona erkaklarning ko'nglini ovlaydi. U g'aznamning bir cheti. Menga pul ishlab beradi. Shuni bilarmiding, nodon bola?..
Bu gaplarni eshitmasa yaxshiydi. Sal qursa Samadni qulochkashlab yuborayozdi. Arang o'zini tiyib qoldi.
— Xo'p, Mo''tabar fohishaykan. Siz o'zingiz nima uchun undan bola orttirib yuribsiz? Xo'sh, javob bera olasizmi?
— Buning o'z tarixi bor, — dedi dast o'rnidan turib Samad. — Keyin bilvolasan. Hozir esa men bilan birga ketasan. O'zing xohlaganday erkakchasiga gaplashvolamiz. Muhsin, bu yigitni mashinaga ortinglar! Mo'tash, sen ishingga bor!..
U yigitlar Mehmonalini olib chiqib ketguncha kutib turdi-da, tashqari eshik yopilishi bilan Mo''tabarni ikki yelkasidan tutib o'ziga qaratdi.
— Qora dori qanday sotilyapti? — so'radi shivirlab. — Oxiri ko'rinay degandir?
— Xavotir olmang, hammasi joyida, — dedi hanuz bezovta eshik tomon qarashdan tiyila olmay Mo''tabar. — Ertaga tugaydi… Siz… Mehmonni o'ldirasizmi? Agar…
— Qo'rqma, — dedi Samad sovuq tirjayib. — «Er»changga jin urmaydi. Lokigin… Senga qoyil qoldim. Bu loxni qay go'rdan topa qolding? Yo mijozlaringdanmidi?
— Yo'q, — deya lab uchirib yuzini ters burdi Mo''tabar. — Otam topib kepti mardikor bozordan. Qarasak, omigina, bo'shanggineykan. Shunga…
— Sirayam bo'shangga o'xshamaydi buning. Ehtiyot bo'l, tag'in xonavayron qip ketmasin!
— Siz borsiz-ku xonavayron qilsa! Yo himoya qilmaysizmi?
— Qo'y, qayoqdagi gaplarni gapirib asabimga o'ynama! Eringga bir ish bor. Uni kutma. Yaqin orada uyingga qaytmaydi.
— Qaytmasligini o'zim ham anglab turibman. Faqat o'ldirib qo'ymang, iltimos!
— Xotirjam bo'l, bunaqalar tegirmonga tushsa butun chiqadi. Aytdim-ku, ish bor eringga, ish!
Shunday dedi-yu, Samad Mo''tabarning peshonasidan bir marta o'pib qo'yib, tashqariga yo'l oldi.
(davomi bor)
Olimjon HAYIT
Fikringizni kutib qolaman.