Kallakesar 5 (kamolov) (2-sahifa)
ham qo'ymaydi. Aksincha, xayriyat-e, deb o'tib ketishadi. Undan ko'ra, men aytgan ishni qil. Kam bo'lmaysan. Harakat qip qolishimiz kerak.
— Haqsiz, — dedi Mehmonali xuddi ayb ish qilib qo'ygan bola kabi yer chizib. — Men rostdanam shu zaharni tashlashim kerak. Tashlayman ham. Kuchim yetadi. Avaz aka, men hozir asta borib Javhariyning xonasini razvedka qip kelaman!.. Keyin…
Mehmonalining gapi og'zida qoldi. Asosiy darvoza tarafdan changga botgan xorij mashinasi yaqinlashib kelib, ularning ro'parasiga yetganda to'xtadi.
Avaz tavakkalchi ham, Mehmonali ham hech narsaga tushunmay, mashinaga qaragancha qolishdi.
Mashinadan esa oldin Javhariy tushdi. Ketidan ro'mol o'rab, egniga uzun qora ro'dapo kiygan to'rt ayol hiringlashgancha tushishdi.
— O', Mehmon, xotinlarimiz keldi, — hazil aralash Mehmonalini turtdi Avaz. — Hozir Javhariy keladi-da, ularni bizning ixtiyorimizga beradi. Hoynahoy, sendan afg'on qizini tortib olgani uchun xijolatda qolgan shekilli.
Kutilganidek, Javhariy ularga yaqin keldi-da, o'ng qo'lini ko'ksiga qo'yib, Mehmonaliga yuzlandi.
— Ukam, mana, qullaringni opkeldim. Bari vodiydan. Sening yurtingdan ekan. Olloh lashkarlarining ko'nglini ovlashga, bizga xizmat qilishga kepti. Tanla! Xohlaganingni opkirib ketaver.
Mehmonali vaziyatdan foydalanib qolishi shart edi. Bu ishni ortga suraverish noto'g'riligini idrok etardi.
— Keyin sizning xonangizga borib muhim bir gapni gaplashib olishim kerak edi, — dedi u Javhariyga qovoq uygancha boqib. — Guvohlarsiz gaplashishimiz kerak.
— Gap yo'q, — dedi Javhariy sovuq tirjayish qilib. — Oldin xotinchangni tanla! Qolgan ishlar keyin bo'laveradi. Qani, bo'l! Men ikki soatdan keyin xalifning qabuliga borishim kerak. Bo'l tez!
Mehmonali uchun bu ayni muddao edi. Bunday imkoniyat har kuni bo'lavermasligini juda yaxshi anglab turardi. Shuning uchun ayollar orasidan xushbichimgina, past bo'ylisini tanladi-da, yetaklab xonasiga yo'l oldi.
* * *
Oradan taxminan o'n besh daqiqalar vaqt o'tib, ayolni o'z xonasida vaqtincha qoldirdi-da, o'zi Javhariyning xonasida hozir bo'ldi. Gaplashishga, bu yuzsiz va o'zidan-da beshbattar sovuqqon, vahshiy komandirni ko'rishga ko'zi uchmayotgandi. Faqat bu xonani yaxshilab o'rganishi, har bir burchagini yodda saqlab qolishi shart edi.
Picha uyoq-buyoqdan gaplashgan, ba'zi narsalarni surishtirgan bo'ldi. Shu ko'yi yigirma daqiqacha o'tirishgach, Javhariy shoshilinch kiyimlarini kiydi-da, ketishga chog'landi. Mehmonali ham u bilan birga tashqariga chiqdi. Ma'lum vaqt, Javhariyning jo'nab ketganiga, qaytmasligiga amin bo'lmaguncha ortga qaytmadi. Mashina lager darvozasidan chiqib ketgandan keyin ham har ehtimolga qarshi o'n-o'n besh daqiqacha hovli keza turdi. So'ngra atrofga zimdan nazar soldi. Hamma o'zi bilan o'zi ovora. Demak, endi asta Javhariyning xonasiga qaytsa bo'ladi. Shoshilmasa bo'lmaydi…
Avaz tavakkalchidan zahira kalit olgani bor edi. O'sha kalit bilan xotirjamlikda xona eshigini ochdi. Ichkariga kirdi deguncha eshikni ichkaridan qulflab oldi. Keyin esa ostonada qotib turgancha ichkarini ko'zdan kechira boshladi.
Ana, temir sandiq burchakka qo'yilibdi. Sandiqning qulfini ochish muammo bo'lmaydi. Demak, pullarni olishga uzog'i bilan o'n daqiqa vaqt yetib ortadi. Asosiysi, hech kim, ayniqsa, Javhariyning o'zi xitlanib qolmasa bas.
Endi sandiqqa yaqinlashib qanday ochish haqida bosh qotira boshlagandi, ko'zi xona chetiga tushib hushyor tortdi. Burchakdagi gilamning bir uchi qaytarilibdi. Ostida esa taxtadan yasalgan qopqoq turardi.
Mehmonali bunday qopqoqlarni bolaligida ko'p ko'rgan. Ularning uyida ham dahliz cheti chuqur kovlanardi-da, tashqariga suv chiqib ketadigan kanalcha ochishardi. Chuqurning ustini betonlashardi. Bu qishloqda avraz deb atalardi. Kimning cho'milgisi kelsa, o'sha avrazga tushib bemalol cho'milishi mumkin edi. Cho'milib bo'lgandan keyin esa xuddi shunga o'xshash taxtadan yasalgan qopqoq bilan avraz usti yopilib, taxta ustiga sholchami, gilamchami tashlanardi. Ko'ribsizki, bu yerda avraz borligini hech kim bilmasdi…
Mehmonali ehtiyotkorlik bilan taxta qopqoqni ko'tardi. Osti uzun qo'l yetadigan qilib kovlanibdi. U yerdan esa bir nechta paket to'la allambalolar joy olibdi. Mehmonali hayron bo'lib paketlardan birini ko'tarib yuqoriga chiqardi. Shu zahoti dimog'iga badbo'y hid urilib, shosha-pisha burnini bekitib oldi. Hid shu qadar badbo'y ediki, boyagina urib olgan narkotikning kayfi ham allaqaerlarga g'oyib bo'lgan kabi sergakligi oshdi, ko'zlari moshdek ochildi. Miyasi avvalgidan yaxshiroq ishlay boshlaganini his etdi.
Qiziqishmi, yoshlikning beboshligimi, hidlar ko'nglini ag'darar darajada sasiyotgan bo'lsa-da, jonholatda paketning ip bilan tang'ib boylangan og'zini ochdi. Ochdi. yu…
Ich-ichi muzlab ketdi…
Qo'liga ilingan narsani na polga qo'yishni, na paketga qaytarib solishni bildi.
Karaxtlangan ko'yi bir muddat tosh qotgancha o'tirib qoldi.
Bu manzarani ko'rgan har qanday odamning esxonasi chiqishi tayin edi…
Chunki Mehmonalining qo'lidagi narsa o'zi otasini joynamoz ustida so'yib tashlagan 16 yashar qiz, Javhariy tortib olgan do'ndiqchaning kallasi edi.
Kalladan oqqan qonlar qotib bo'lgandi…
Mehmonali darrov o'zini qo'lga olib paketga qayta qo'l suqdi.
Ular bo'laklangan jasad bo'lib chiqdi. Faqat jasadning suyaklarigina paketga solinibdi.
Bu dahshatlarga ozmi-ko'pmi ko'nikkani, ko'ngli qattiqlashgani boismi, Mehmonali u darajada o'zini yo'qotmadi. Aksincha, Avazning oshxonada aytgan gaplari yodiga tushdi.
«Javhariy murdaxo'r. U olib kirib ketgan qizlarni qaytib hech kim ko'rmaydi…»
«Nahotki, shu shoir Javhariyning ishi bo'lsa? — ko'nglidan o'tkazdi hiyla xotirjam tortgan bo'lib qizning kallasini qayta qo'liga olarkan Mehmonali. — Nahotki, mendan ham o'tib tushgan vahshiy bo'lsa? Shu qizning go'shtini pishirib yedimikan? Shunaqaga o'xshaydi. Yo'qsa faqat suyaklarinigina bu yerga berkitmagan bo'lardi. Qani, qolgan paketlarda nimalar bor ekan…»
Chuqurdan yana ikkita kattakon paket chiqarib olib og'zini ochdi. Bu paketlardagilar ham odam suyaklari edi. Faqat ular sasimadi. Qurib-qaqshabdi. Demak, Javhariy bularni ilgari ko'mgan. Qiziq, nega bularni pol ostiga berkitdi ekan? Maqsadi nima? Nega toqqa oborib ko'mib yubora qolmadi?..
Mehmonali nimadir yodiga tushgandek, paketlarni bir chetga surdi-da, sandiqni ochish payiga tushdi.
Avazdan kerakli asboblarni olib kirgandi. O'shalar yordamida taxminan besh-olti daqiqa ovora bo'ldi. Ammo eshigini ocha bildi. Ochgandan keyin esa yana yuragi orziqdi. Temir sandiq ichida Avaz aytmoqchi taxlam-taxlam ko'kimtir pullar jamolini ko'z-ko'z qilardi. Mehmonali shosha-pisha bo'sh paketga pullarni joyladi-da, sandiq eshigini qaytadan yopdi. Ehtiyot shart bir necha marta o'ziga tortib ko'rdi. Eshik avvalgidek mustahkam yopilibdi. Biror yeri tirnalmagani Mehmonalini yanada xotirjam torttirdi…
Shu tobda xona eshigi bezovta taqillay boshladi.
Mehmonali yuragi orqaga tortgancha ilkis o'rnidan turdi va ehtiyotkorlik bilan eshikka yaqin bordi. Eshik ichkaridan qulflab qo'yilgan. Shuning uchun tahlikaga tushmasdan, kim taqillatayotganini aniqlashga urindi.
Eshik bir necha o'n marta taqillagach, tashqaridan Avaz tavakkalchining tovushi qulog'iga chalindi.
— Mehmon, bu men! Eshikni och!
Mehmonali shundan keyingina erkin nafas olib eshik qulfini ochdi.
Avaz kirishi bilan yana qaytadan qulflab qo'ydi.
— O', ishni qoyillatdingmi deyman? — Avaz ichkariladi-yu, paketlarga yopishdi. — Nima?.. Mehmon, manavi… Kechagi qizning… Kallasimi?.. Yo… Men adashdimmi?
— Xuddi o'zi, — dedi Mehmonali Avazga sovuq boqib. — Sizning gaplaringiz to'g'ri chiqdi, brat! Javhariy haqiqatan murdaxo'rakan. Qarang, qancha ayolni tinchitibdi! Sal anaqaroqmi deyman shu odam?
— Nega unaqa deyapsan? Odam o'ldirganigami?
— Yo'-o'q, — dedi Mehmonali beo'xshov tirjayib. — Odam o'ldirishni tushunsa bo'ladi. Men anavi paketlarni nazarda tutdim. O'ldirishga o'ldiribdi, mayli, o'sha murdaning go'shtini pishirib ham yebdi deylik. Qoldiqlarini imi-jimida toqqa ko'mvorsa bo'ladi-ku! Nimaga pol ostida asradiykan? Tushunmadim…
— Menam tushunmadim, — yelka qisdi Avaz. — Biror rejasi bo'lsa kerak desam, anavi suyaklar berkitilganiga ancha bo'lgan. Qurib-qaqshab ketibdi.
— Bu bizga asqotadi, aka, — dedi Mehmonali. — Ashyoviy dalil bular. Agar Javhariy g'ing desa, shularni eslatib qo'ysak yetsa kerak. Nima deysiz?
— Haqsan, — dedi birdan jonlanib Avaz. — Bularni hozir pakkamizga oborib qo'yamiz.
— Qaysi pakka?
— G'orni aytyapman. Axir, kelishdik-ku! Unutdingmi?
— Ha-a, shunday demaysizmi? To'g'ri aytasiz, bularni lagerda asrab bo'lmaydi. Baribir ertami-kechmi Javhariy xitlanadi. Lekin pullarni mening xonamga berkitamiz. Siz… Qurol masalasini gaplashdingizmi?
Avaz Mehmonaliga ma'noli qarab turdi-da, kulimsiragan ko'yi qo'l siltadi.
— Naqd qurol! Bombalargacha olamiz. Hozircha sen-u menga ergashadiganlar 15 kishi bo'ldi. Yomonmas-a boshlanishiga?
— Ha, yomonmas. Ular ham abjir, haqiqiy jangchi bo'lsa bas.
— Jangchiyam gapmi, — dedi Avaz. — Profi degin. Kerak bo'lsa-chi, ularning har biri yulduzni narvonsiz uradi. Zo'rlarini tanladim.
— Unda ketdik. Ishga kirishaveramiz! Aytgancha, aka, xonamda bir ayol o'tiribdi. Anavilardan bittasini oldim-ku, o'sha! Nima qilsam ekan uni?
— Bugun hech qaerga bormay turamiz, — dedi Avaz yuzi tundlashib. — Men ertaga ertalab uch-to'rt kishini g'orga yuboraman. Tozalab, supur-sidir qilib, keyin razvedka degan gaplar bor. Hammasini rejalab, puxtalab olishimiz kerak. Keyin qo'lga tushmaydigan bo'lish kerak-da!
— Ha, to'g'ri, ammo anavi suyaklarni qaerga qo'yay unda? Xonamga opkirib bo'lmaydi. Sasib ketadi. Keyin… Kimdir xitlansa, sotib qo'yishi mumkin.
— Ularni menga ber, o'zim joyini toptiraman. Sen pulning ehtiyotini qil!
— Aka, — dedi tashqariga chiqishdan oldin Mehmonali bezovtaligi ortib. — Javhariy bugun kelsa-yu, sandig'ini ochsa…
— Xavotir olma, bugun qaytishi dargumon. Lekin tan berdim senga! Qoyil! Komandir tanlashda adashmabman! Ofarin! Inshoolloh, sen-u bizning yelkamizgayam oftob tegadigan bo'lib turibdi. Nasib bo'lsa, yaqin vaqtlarda dahshatli bir otryad tuzamiz. Javhariyga o'xshaganlarni bir cho'qishda yo'q qilamiz. Afg'on diyori o'zimizniki bo'ladi.
— Ha, aytganingiz kelsin, aka, — dedi Mehmonali pul to'la paketni qo'ltig'iga qisgancha xonasi tomon ketib borarkan. — Enasini uchqo'rg'ondan ko'rsatamiz hammasining!
* * *
Mehmonali xonasi eshigiga yaqin borgandagina ichkarida ayol kishini qoldirib ketganini eslab qoldi. Esladi-yu, afsus cheka boshladi. Yonida shuncha puli bo'la turib, qayoqdagi qalang'i-qasang'i ayol bilan bir to'shakda yotishni o'zi uchun haqorat hisoblay boshladi. Shunday tushkun kayfiyatda eshikni ochib ichkariga qadam qo'ydi. Ayol karavotda o'tirib olgancha qo'lidagi jajji ko'zguchaga boqib ko'z ostilariga bo'yoq surar, shu orada kokillarini barmoqlari orasiga olib silagan bo'lardi. Chamasi, o'z husniga o'zi ham mahliyo edi. Ammo shu tobda Mehmonaliga ayol husnining umuman qizig'i yo'q edi. U qo'ltig'iga qistirilgan paketichidagi ko'kimtir pullar damidan sarxush edi. Hatto, tanasining allqaerida narkotik xumori qo'zg'olon qila boshlagan bo'lsa-da, e'tibor bermasdi.
— Siz tashqariga chiqib turing, hozir menam chiqaman, — dedi sovuqqon ohangda Mehmonali. — Faqat uzoqqa ketib qolmang!
— Xo'p bo'ladi, — zo'rg'a ovozi chiqib o'ng qo'lini ko'ksiga qo'ydi ayol. — Kutaman unda!..
Mehmonali ayol chiqib ketishi bilan xona eshigini ichkaridan qulfladi-da, karavotdagi matrasni ko'tardi. Keyin ko'kimtir pullarni taxlami bilan erinmasdan karavot ustiga terib chiqdi. Ustiga yana matrasni tashlab, choyshabni chiroyli qilib yoydi. Ana endi ko'ngli xotirjam tortsa yarashadi. Matras ostida pul borligini it ham bilmaydi. Bemalol ishlarni bitirishga tushaversa bo'ladi.
Mehmonali hanuz pul tufayli sarxushlangan boshini qashiy-qashiy tashqariga chiqib xona eshigini qulfladi va hovliga yo'l oldi. Sal narida ayol uni kutib turgan ekan. Uyoqdan buyoqqa o'tib turuvchi jangarilar unga ko'z qirini tashlab qo'yar, ayrimlari ayolga qarab jilmayishdan tiyila olmasdi.
— Yuring, — dedi ayolga Mehmonali toqatsizlanib. — Faqat imillamang! Imillaganlarni yomon ko'raman!
Ayol yana itoat bilan qo'lini ko'ksiga bosgancha Mehmonaliga ergashdi.
«Bularning bari bir go'rakan shekilli, — o'ylardi u Avaz turadigan kazarma tomon ketib borarkan. — Pul bo'lsa bo'ldiykan-da hammasiga! Yo'g'sa, vatanni tashlab manavinaqangi harom ishlarga kelmasdi manjalaqilar. Nahotki, dunyoda hayo, uyat, nomus degan narsa qolmagan bo'lsa? Ana, Mo'tash ham uyalmasdan kechasi mening qo'ynimda yotarkan-u, kunduzi pul deb birovlarning bag'riga o'zini urarkan. Men ahmoq bo'lsam, birovlardan qolgan qolg'indini sevibman, ardoqlabman, u bilan hatto faxrlanibman. Qanchalar tubanlik! Birovi yuzingda ko'zing demay, nasibangni tortib olsa, yana birovi hasmi halolingni qo'yniga solib yotsa, ishrat qilsa. Yaxshiki, Muhammad Sayyidga uchradim. Mana shu yerlarga adolat istab keldim. Mana, yomon bo'lmadim. Hademay bu jangari kallakesarlardan ham zo'rroq kallakesarga aylanaman. Balki aylanib bo'lgandirman? Jurnalistning kallasini olganimda, qonini simirib ichganimda qoyil qolishdi-ku! Demak, bu jangarilarning hammasi bo'shang, latta ekan. Agar mendanam zo'r bo'lsa, qariyanikiga shular borishi kerak edi. Mening o'rnimga joynamoz ustidagi qariyani so'yib kelgan bo'lardi. To'g'ri-da, musulmon bo'la turib musulmonni sotibdi u qariya. Tag'in shuncha gunohi bilan joynamoz ustiga chiqib namoz o'qigani nimasi? Mana, menam farishta emasman. Bir nechtasining jonini sug'urvoldim. Demak, gunohkorman. Shuning uchun ham namoz o'qimayapman. Yuragim betlamaydi. Qachonki gunohlar qilishdan tiyilsam, ana undan keyin namoz boshlasam bo'ladi. Buni Javhariy ham aytdi. Aytgancha, Javhariy kelib sandig'ini ochsa nima qilarkin? Jinni bo'p qolsa kerak alamdan. Men olganimni aniqlay olarmikan? Keyin-chi? Keyiniga ulgurmaydi. Yaqinda uniyam kallasini olaman. Qonini simiraman. Shundog'am qonsirab yuribman shu kunlarda. Eh, Mo'tash hozir shu yerlarda paydo bo'lib qolsaydi… Jigini uzardim o'ziyam. Menga qilgan xiyonatlarining, otasi ko'rsatgan kunlarning, Samaddan tortgan jabrlarimning alamini o'sha manjalaqidan olardim. Jangarilarning o'rtasiga yotqizib enasini ko'rsatardim. Keyin esa kallasini hammaning ko'z o'ngida sapchaday uzib tashlardim. Murdasini bo'lsa, bo'rilarga yedirardim…»
Shunday xayollar bilan Avaz tayin etgan g'orga yetib kelganini ham payqamabdi.
Mehmonali shosha-pisha yoniga razm soldi. Ayol hamon boshini quyi solgan ko'yi yonida qadam tashlardi. Unga ko'z tashladi-yu, Mehmonalining toshga aylanayozgan yuragi hapriqib qo'ygandek bo'ldi. Biroq darrov o'zini qo'lga oldi. To'g'ri-da, hademay xalifalar xalifasiga aylanish arafasidagi odam, ustamon, tengsiz komandir, buning ustiga dasta-dasta pullarning egasi bu taxlit ayollarni ko'rganda so'lagini oqizmasligi kerak. So'lagi oqsa arziydigani hali uchraydi. Albatta uchraydi…
* * *
G'or og'zida Avaz tavakkalchi yonida Mehmonali tanib-tanimas bir uzun bo'yli jangari bilan gaplashib turgan ekan. Mehmonalini ko'rdi-yu, ikki qulochini kergancha unga peshvoz chiqdi.
— Kutaverib qon bo'p ketdik-ku, komandir! — dedi Avaz ayolga tez-tez nazar tashlab olarkan. — Nega kech qop ketding? Yo Javhariy kep qoldimi?
— Kelgani yo'q, — dedi Mehmonali yerga chirt etib tupurib. — Manavi ayolni olib chiqqunimcha sal kechikdim.
— Ha, mayli, — kaftlarini bir-biriga ishqalab oldi Avaz. — Hozirning o'zida askarlarimiz o'ttiz kishidan oshdi. Suyunchini cho'zaver! Keyin… Seni ko'rishga mehmonlar kelgan. G'orda kutib o'tirishibdi.
— Mehmonlar? Kim ekan? Mening qishlog'imdan kelishibdimi?
— Yo'q, — dedi Avaz kulimsirab. — Qishlog'ingdanmas. Ammo ularni taniysan. Yur, vaqt ketmasin! Hali oldinda qiladigan ishlar ko'p!
Mehmonali ayolni ergashtirgancha Avazning ketidan g'orga kirdi.
Ichkari uzun edi. G'orning narigi boshidan ham tangadek yorug'lik ko'zga tashlanar, uzunligi taxminan bir kilometrcha kelardi.
Yarmigacha borishgach, chapga burilib, kichkinagina xonaga o'xshash xilqatga kirishdi. Bu yerda sham yoqib qo'yilgani bois ichkari yaqqol ko'rinib turardi. Nimalarningdir chiyillagan tovushi quloqqa chalinib qolar, ichkaridan zaxmi, murdami, ishqilib, nimaningdir sasigan hidi ufurardi. Mehmonali bunday hidlarga ancha ko'nikib qolgani bois u qadar e'tibor bermadi. Yonidagi ayol esa kiriboq burini kaftlari bilan berkitgancha bo'g'riqib-bo'g'riqib nafas ola boshladi. Lekin chiqib ketishga qo'rqdimi, joyidan jilmadi…
Xilqat burchagida esa Mehmonalini «syurpriz» kutardi. Buyog'iga qo'l ostida xizmat qilishga ahd qilgan jangarilar aylana qurib o'tirib olishgan, ular orasida esa Muhammad Sayyid kerilgancha o'tirar, yonidan esa…
Mehmonali xuddi o'shani ko'rib sal qursa dahshatdanmi, xursandligidanmi, baqirib yuborayozdi.
Ha, farishtalar omin degan chog'i, Muhammad Sayyidning yonidan joy olgan ayol boyagina xayolidan kechirgan Mo''tabar edi. Xuddi o'sha fohisha, Mehmonalining nomusini yer bilan bitta qilgan buzuqi, xiyonatkor, Samadning o'ynashi, fohishaxonaning to'rini birovga bermas Mo''tabarning o'zi edi. U Mehmonalini ko'rgandanoq boshini egib olgan, sham yorug'ida ham yelkalari titrab qo'yayotganini ilg'ash qiyin emasdi…
— Ini-im, — deya birinchi bo'lib qulochini kerib ko'rishishga tutindi Muhammad Sayyid. — Bormisan? Komandirim! Ishonganim, inim! Ko'rsatganiga, uchrashtirganiga, yetkazganiga shukr!..
Ular xuddi eski qadrdonlar kabi bir-birlarini qo'yib yubormay bir daqiqadan ortiqroq turib qolishdi. Nihoyat Muhammad Sayyid Mehmonalini qo'yib yuborib, ikki yelkasiga qo'l tashladi.
— Bormisan, qiyomatli inim? — dedi u Mehmonalini sekin-sekin siltab. — Mana, men keldim! Senga xizmat qilishga keldim, inim!..
— Ochig'i kutmovdim sizni, — dedi og'zining tanobi qochib Mehmonali. — Endi qaytib ko'rmasam kerak deb o'ylagandim. Xayriyat, o'zingiz kep qoldingiz.
— Qani, o'tiraylik, — dedi Muhammad Sayyid ko'rpachaga ishora qilib. — O'tir! Barakalla! Seni kutib mana bu jangchi ukalar bilan chaqchaqlashib o'tirgandim. Bularning hammalari ajoyib yigitlar ekan. Rosa maqtashayotgandi seni, inim!..
— Boringlarga shukr, — dedi o'ng qo'lini ko'ksiga qo'yib Mehmonali. — Ollohning o'zi yetkazdi sizni! Bu yigitlar siz aytgandan ham zo'rroq. Inshoolloh bundan keyin ular bilan quroldoshga aylandik. Ollohning lashkari bo'lib, mana shu zaminda adolat o'rnatmoqchimiz! Haromilarning qonini ichmoqchimiz…
Oxirgi gapini Mehmonali atayin bir chetda qimtinibgina o'tirgan Mo''tabarga tekkizib aytgandi. Shu gapni eshitsa, sal uyala boshlar, afsus cheka boshlar deb o'ylagandi. Mo''tabarda hech qanday o'zgarish sezmagach, unga bo'lgan nafrati ming chandon oshdi va beixtiyor mushtlari tugildi.
* * *
Oradan taxminan yarim soatcha vaqt o'tgach, Mehmonali yana toqatsizlana boshladi.
Yo'q, shu tobda Javhariy ham, uning xonasiga berkitilgan sassiq pullari ham, hali zamon u Mehmonalini qidirib, BTR larda kirib kelishi ham qiziqtirmayotgandi. Bu narsalar Mo''tabarni ko'rgandayoq xayolidan ko'tarilgandi. Mehmonalini bu fohishaning ne niyatda Muhammad Sayyidga ergashib kelgani ko'proq o'ylantirardi. Unaqasiga o'yladi, bunaqasiga fikrlab ko'rdi. O'xshay qolmadi. Baribir o'ylab o'ylarining oxiriga yeta olmadi.
Oxiri yorildi.
— Ustoz, bir daqiqaga tashqariga chiqib kela olasizmi? — Muhammad Sayyidga yuzlandi Mehmonali. — Judayam zarur gaplarim boridi.
— Ochig'i, menam seni tashqariga boshlamoqchiydim o'zi, — dedi kulib Muhammad Sayyid. — Yur, gaplashib olaylik bo'lmasa!
— Uzoq qolib ketmanglar faqat, — tayinladi Avaz tavakkalchi chiqib ketayotganlarida. — Mehmon, shoshilish kerak.
— Bilaman, — dedi Avazga ko'z qisib Mehmonali. — Xotirjam bo'ling!
Tashqariga chiqqanlari hamono Mehmonali Mo''tabardan gap ochdi.
— Anavi ayol nega sizga ergashib keldi, ustoz? (lagerga kelgandan beri Mehmonali ko'nglining bir chetida Muhammad Sayyidni shunday atashga ahd qilgandi) — so'radi u qarshisidagi Muhammad Sayyidga tik boqib. — Sira tushuna olmadim. Halidan beri o'ylayverib qon bo'ldim.
— Bilaman, — dedi hiyla bosh egib so'z boshladi Muhammad Sayyid. — Bu ayol hammasini menga gapirib bergan. Buyog'idan kelsang, Mo''tabarni turmadan chiqqan