Josuslar yakun (kamolov) copy

Boshqalar

Shu kecha kemadagi banditlar deyarli uxlashmadi. Ular mast-alast ahvolda so'kinib uyoqdan-buyoqqa yurishardi. Kayutamni sigaret tutuni bosdi. Odamlar tuni bilan burchak-burchaklarda to'planishib, o'zlaricha nimalarnidir muhokama qilib chiqishdi. Menga esa, murdalar sonini yana bittaga ko'paytirish qoldi. Shundan so'ng hammasi tugaydi. Vazifamni a'lo darajada bajarishim aniq. Shu asnoda bir narsaga hayron qolardim. Banditlar bunchalar sabrli bo'lishmasa!.. Hamon chidashyapti. Agar kattasining aqli bo'lganda, butun kemaga yog'mi, shunga o'xshash narsa surtib chiqqan bo'lardi va shuning yordamida meni topardi…

Beshinchi odamni palubada tinchitishim kerak edi. Shuncha shovqinlardan so'ng kayutaga kirib borish xavfli tuyuldi. Chunki, banditlar endi yolg'iz qolishmayapti. Kamida ikki kishi bo'lib o'tirishibdi.

Kayutam oynasidan tashqariga juda osonlik bilan sirg'alib chiqdim. Faqat… O'tgan gal chiqayotib biqinimni qattiq yaralab olgan ekanman. Ana shu yara biroz achishib og'ridi.

Asablarim tobora taranglashib bordi, palubada uzoq vaqt turib qolish mumkin emasligini seza boshladim.

Oradan o'ttiz daqiqa vaqt o'tdi. Endigina ketmoqchi bo'lib turganimda, ko'zlangan o'lja o'z oyog'i bilan kelib qoldi. Ajal shunaqa. Bexosdan chaqiradi. Qanday qilib uning domiga tushib qolganingni o'zing ham bilmay qolasan.

Uning men yashirinib turgan joydan o'tib ketishini poylab turdim-da, orqasidan yurdim. U, shubhasiz, mening nafas olishimni eshitib orqasiga o'girildi.

— Kimsan? — so'radi u sal bezovtalangan ohangda.

— Yuqoriga qara! — buyurdim ko'rsatkich barmog'imni osmonga qaratib.

U o'ylab ko'rishga ham ulgurmadi. Buyruqqa o'rgangan emasmi, darhol boshini ko'tarib osmonga boqdi. Bu orada men tomog'iga barmog'imni yo'lladim. Bandit shu zahoti yerga quladi. Men jasadni shoshilmasdan bir burchakka yotqizdim-u, xotirjam o'z kayutamga yo'l oldim.

* * *

Tunda yana bir bor razvedka qilishni lozim topdim. Bugun navbatdagi jasad kim va qaerda bo'lishini shu razvedka natijasida aniqlayman. Buning uchun mashina bo'limi, paluba va yuk saqlash xonasini tanladim.

Qiziq, bortga ko'tarilib hayron qoldim. Hammayoqni sukunat qoplagan. Go'yoki kemada hech kim yo'qdek. Nahotki, banditlarning sabr-toqati shu qadar kuchli bo'lsa? Hechqisi yo'q. Men baribir shu kecha ularni ko'raman. Bunga ishonchim komil. Shunday vahimaga solib qo'yayki, tug'ilganlariga pushaymon bo'lishsin.

Kemada bir soatga yaqin bekitiqcha aylanib atrofni kuzatdim. Xayriyat, banditlar shu yerda ekan. Ana endi o'zlaridan ko'rishsin. Nima qilib bo'lsa ham oltinchi murdani albatta ularning ixtiyoriga topshiraman.

Harqalay, uzoq kutdirishmadi. Yo'lak bo'ylab kimningdir qadam tovushlarini eshitdim. U uzun-uzun esnagancha men tomonga yaqinlashib kelardi. Hozir menga uning kimligi baribir edi. Xoh bandit bo'lsin, xoh matros. Ularning bari bu kemada bitta bo'yoqqa bo'yalgandek…

«O'lja» uyqusiragancha hojatxonaga kelayotgan ekan. O'tkazib yuborib sekin orqasidan kirdim. Bu yer o'ldirish uchun juda qulay.

Ostonada kuta boshladim. Hech qancha o'tmay u kiyimlarini to'g'rilagan ko'yi tashqariga yo'l oldi. Bu gal ham kursda o'rgangan usullarimdan birini qo'llab, ko'rsatkich barmog'imni tomog'iga yo'lladim. Eh, bu galgi ishim anchagina samarali bo'ldi. Sho'rlikni ko'tarib qaergadir joylab ham o'tirmadim. O'zi sekingina kiraverishga yotdi-yu, jon berdi. Men bo'lsam, ovoz chiqarmasdan o'z kayutamga yo'l oldim.

* * *

Afsuski, oradan bir kun o'tib ko'zlagan maqsadimga yeta olmadim. Endigina palubada paydo bo'lganimda, birdan projektor yoqilib ko'zlarim qamashdi. Hali o'zimni o'nglashga ulgurmay, kimningdir orqamda turganini his etdim.

— Qimirlama! — dedi ovoz sohibi va biqinimga avtomat tiradi. Shu lahzaning o'zidayoq boshqa bittasi old tarafimdan kelib qornimga qurol tiradi. Bildimki, bunday vaziyatda hech qayoqqa qochib keta olmaydi odam.

Qaerdandir uchinchisi paydo bo'lib cho'ntaklarimni paypaslay ketdi.

— Hech vaqosi yo'q! — dedi u sheriklariga

— Qani, yur! — buyurdi orqadagisi. — Tez bo'l!..

Men besh-olti qadam oldinga yurgach, kutilmaganda to'xtab atayin aksa urdim.

— To'xtanglar, burnimga nimadir kirib ketdi shekilli! — dedim ularga.

Engashmoqchi bo'lganimda orqamda kelayotgani orqa miyam aralash musht tushirdi. Bunaqangi kuchli zarbaga yaqin orada ro'baro' kelmagandim. Shu zahoti hushimdan ketdim.

* * *

Ko'zimni ochganimda omborga o'xshash qorong'i bir xonada yotardim. Xonaning derazasi ham yo'q. Faqat chiroq xira nur sochib turardi. Qo'l-oyoqlarim boylab tashlangandi.

— Hushingga keldingmi? — so'radi menga tanish bo'lib qolgan tovush egasi.

Sezdimki, bu yerda bir o'zim emas. O'sha menga musht tushirgan yigit qo'riqlab turibdi.

Sekin ko'zlarimni ochdim. Yo'q, xonada uch kishi uch tomonda qo'llarida qurol bilan qotib turishardi.

Xo'sh, endi nima qilaman? Qo'lga tushdim-tushdim. Bularning qo'lidan osonlikcha qutulib bo'lmaydi. Demak, qutulish yo'lini izlashim kerak. Qanday? Ha, kichik imkoniyatni ham qo'ldan boy bermasligim zarur. Yo'qsa, itday o'lib ketishim muqarrar.

Tepamdagi qurolli yigitga boqdim. Nahotki?.. U mana shu yerlik Rezident edi!..

Ishonqiramasdan qayta-qayta unga tikilib qaradim. Afsuski, o'shaning o'zi bo'lib chiqaverdi.

— Ha, bu men! — dedi u sovuq ohangda xuddi xayolimni o'qigandek. — Taniding-ku harqalay-a?

Axir… Qaerda ilakisha qoldi bu nusxa? Samolyotga chiqayotganimda, keyinroq necha marotaba kuzatuv olib borganman. Ortimda hech qanaqangi «dum» ko'rinmagandi. Qolaversa, familiyam, ismim, tashqi ko'rinishim, hatto, ovozimgacha butkul o'zgartirilgan. Qanday tanidi bu meni?

— Sen ahmoqlik qilib qo'yding! — so'zida davom etdi u. — Samolyotni hech kim olib qochmagan. Hech kim garovga ham olinmagan. Bu bizning samolyot edi.

* * *

Ma'lum bo'lishicha, Rezident tayyorlanayotgan taftishni oldindan bilgan. Markazdan kimdir unga o'n olti kun avval xabar berib qo'ygan ekan. U taftishchilarning suratlarini ham tekshirib o'tirmagan, zarur hujjatlarni ham titkilamagan. Hatto, ular qanchaligi bilan ham qiziqmagan. O'sha markazdan xabar qilgan odam unga taftishchilarning maqsadi va yetib kelish muddatini aytgan. Ana shuning o'zi yetarli edi. O'zlari o'zlarini tanitib berishgan.

Xullas, u shunday yo'l tutgan ekan.

Taftishchilar meni qoldirib yo'llarida davom etishganda, Rezidentning odamlari ularni chorrahalardan birida kutib turishgan. Mashina qizil chiroqdan o'tishi bilan militsioner kiyimidagilar negadir uchta oddiy yengil avtomashinada orqalaridan kelib to'xtatishgan.

— Tayyorlaninglar, — deya sheriklariga buyurgan yoshi ulug'roq taftishchi. — Bular militsionerlar emas. Balki, to'qnashishga to'g'ri kelib qolar.

— Hujjatlaringni ko'rsat! — uzoqdan turib baqirgan militsioner kiyimidagilardan biri. Shu asnoda haydovchi o'rindiq ostidagi avtomatni olgan-u, sekin oynadan boshini chiqargan.

— Komandir, bu nimasi? — degan u avtomatni o'qlab. — Hujjatlarimiz joyida.

— Bizni qiziqtirmaydi. Ko'rsat deyildimi, ko'rsat!

— Mana texpasport! — deya hujjatni yaqinlashib kela boshlagan «militsioner»ga ko'rsatgan haydovchi.

Shu lahzada orqadagi mashinalarning eshiklari ochilib ichkaridagilar tashqariga chiqishgan. Yaqinlashib kelgani esa, haydovchining peshonasiga to'pponcha tiragan. Ana shundan so'ng sabr kosasi to'lgan haydovchi eshikni shu qadar zarb bilan ochganki, natijada kuchli zarbadan to'pponcha tutgan yigit yerga qulagan. Qolganlari ham baribir o'q uzishga ulgurishmagan. Taftishchilar anoyi emas. Ular ko'z ochib yumguncha barchalarini asfaltga tep-tekis qilib yotqizishgan-da, jonholatda motorga o't qo'yib orqaga qaytishgan. Endi birdan-bir yo'l o'rmon ichkarisiga kirib borish edi.

* * *

Yo'q, ular shoshilishmasdi. Chunki, taftishchilarning ham o'z usullari, o'ylab qo'yilgan rejalari bor. Afsuski, bir narsani hisobga olishmabdi. Uchinchi mashinadagilar professional chiqib qolishdi. Qanday qilib o'rinlaridan turishgan, hech kim bilmaydi. Taftishchilar bitta-bittadan mashinadan tushishlari bilan orqadan o'qday uchib kelib ularga qarata o'q uza boshlashgan. Yoshi ulug' taftishchi birinchi bo'lib yerga qulagan va qaytib turmagan. Haydovchi esa, mashina ortiga yashiringan ko'yi quvib kelganlarni avtomatdan o'qqa tutardi. Uning o'zi barchalarini yer tishlatdi. Taftishchilar eng avvalo maxfiy jihozlarni, qolaversa, o'z jonlarini haydovchining ko'magidagina saqlab qolishgan.

Shundan so'ng ishi o'ngidan kelmagan Rezident xonasiga qamalib olgancha bosh qotirgan. Ha, u faqat meni qidirgan. Bilganki, faqat biz u bilan bir kursni tamomlaganmiz. Muallimlarimiz ham bir. Taftishchilar orasida bo'lsa, meni topa olmagan. Xo'sh, nima qilish kerak? Axir, men ko'rinmas odam emasman-ku! Qaerdadir, qandaydir iz qoldirishim kerak-ku!..

Shunda Rezident bir fizikni oldiga chaqirgan. Fizikdan u kamdan-kam hollarda, asosan o'sha paytdagi kabi yechimi topila qolmayotgan masalalar chiqib qolganda foydalanardi. Fizik unga shunday maslahatlar berar, yo'llar ko'rsatardiki, buni o'zidan boshqa hech kim bilmasdi.

— Basharti ko'chaga radioaktiv suyuqlik quyib chiqilsa nima bo'ladi? — so'ragan undan Rezident.

— Shaharning yarmi zaharlanishi mumkin.

— Bu ikkinchi darajali narsa. Shu suyuqlik yordamida yo'qotilgan izni topish mumkinmi?

— Bo'ladi.

— Qancha vaqtda topsa bo'ladi?

— Bir haftada.

— Yo'q, besh soat vaqt beraman. Har bir daqiqa uchun belgilangan puldan tashqari qo'shimcha foiz olasiz.

— Bu, axir, mumkin emas!

— Mumkin. Manavi qog'ozga o'sha suyuqlikni tayyorlashingiz uchun nima kerak bo'lsa, hammasini yozib chiqing!

Fizik suyuqlikni to'rt yarim soatda tayyor qilgan. Shundan so'ng ko'chalarga, yo'laklarga, qisqasi, qaerda odamlar ko'proq yuradigan bo'lsa, o'sha joylarga imi-jimida sepib chiqilgan.

Suyuqlik yerni ifloslantirmas, oyoqqa yopishib ham qolmas, biroq oyoq bosildimi, tovonga yopishardi-qolardi. Ko'ribsizki, odam yerni bosib ketaveradi. Ko'rinmas izlar esa, yo'l ko'rsatib boraveradi. Albatta, Rezident mening oyoqlarim, poyafzalim razmeri, rangi haqida to'liq ma'lumotga ega bo'lgan.

Shu iz yordamida men ketayotgan yo'limni Rezidentga aniq ko'rsatib beribman. Ilgari ko'rinmas odamman deya hisoblaganim bir pul bo'libdi.

Qolganlari texnikaning ishi ekan.

* * *

Vokzalga, aeroportga, serqatnov yo'llarning kesishish joylari, bekatlarda maxsus tayinlangan yigitlar yelkalariga sport sumkalarini osgancha atrofni kuzatishardi. Ko'rinishlaridan hech kim shubhaga bormaydi. Bemalol chekka-chekkalarda turib pleyer eshitish bilan ovora. Ammo qandaydir o'tkinchi kela boshlasa, quloqqa taqilgan eshitgichda signal yangraydi. Yigitlar signalni eshitishlari bilan o'tkinchi haqida Rezidentga darak bera boshlashadi.

Meni, nihoyat aeroportda uchratishgach, Rezident mahalliy mafiyachilar bilan kelishib alohida samolyot olgan va yarim soat ichida uchuvchi ham topib keltirilgan. Ular mening shoshayotganimni, tezroq Markazga yetib borishim shartligini bilishardi.

— Kel, erkakchasiga gaplashib olaylik! — dedi Rezident «hikoya»sini tugatarkan.

Ochig'i, jim o'tiraverish o'zimning ham jonimga tekkandi. Xo'sh, gaplashsam nima bo'ladi? Nari borsa o'ldirib yuboradi. Nima bo'lgandayam qarshimdagi mening dushmanim. O'ldirsa o'ldirar. Baribir yutqazdim. Yutqazish bundan ham ortiq bo'lmaydi.

Yaxshisi, rozi bo'laman. O'lib ketgan odamni Markaz so'roq qilib o'tirmaydi. U faqat Xudogagina hisob beradi xolos.

— Qo'l-oyoqlarimni yeching unda! — dedim.

— Hech qachon. O'zing tushunasan, seni ozodlikka chiqarish biz uchun xavfli. Hali biz o'zimizni qiziqtirgan narsani topganimizcha yo'q. Hali seni ichak-chavog'inggacha titkilab o'sha narsani qidirishimiz kerak bo'ladi. Shunday ekan, sabr qil qo'lingdan kelsa.

— Hech bo'lmasa, tagimga ko'rpacha to'shab berarsiz?

— Buni amalga oshirsa bo'ladi…

Buyog'iga nimalar bo'lishini sezib turardim. Rezident uyoq-buyoqqa qarab olguncha qo'riqchilar meni kaltaklash zarur bo'lgan «qurol»larini hozirlashdi.

— Disketani ber! — sovuq ohangda mendan talab qila boshladi Rezident.

— Disketa yo'q. — javob qildim xotirjamlik bilan. — Dengizga cho'ktirib yuborganman.

U so'rayotgan disketa haqiqatan yonimda emasdi. Uni kayutamning ishonchli joyiga berkitib qo'ygandim.

— Mabodo qidirsak-chi? — so'radi Rezident.

Men yelka qisdim. Chunki, ularning qanday qidirishlarini bilaman. Avvaliga kiyimlarimni yechishadi. Ketidan butun badanimni timirskilab ko'rishadi. To'g'ri kelib qolsa, terimdan bir bo'lak-bir bo'lak kesib olib qidirishadi. Mana shunisi dahshatli. Nima qildim? To'xta, ularga ham, o'zimga ham oson yo'lini topsam-chi? To'g'ri-da, ular ishga tushmaslaridan burun o'zim ehtiyot chorasini ko'rishim, sevimli tanamni kesilishdan asrab qolishim kerak.

Bildirmasdan barmoqlarimni qimirlatdim. Shuncha paytdan beri yuvinmaganimdan tirnoqlarim o'sib, pichoqday o'tkirlashibdi. Ikki qo'limdagi ikki barmog'imni qo'llarim boylangan arqon tolalari orasiga tiqib ohista uyoqdan-buyoqqa yurg'aza boshladim. Haqiqatan kesyapti. Eh, shu ahvolda yana yarim picha o'tirsaydim, o'zimni kishandan ozod qilgan bo'lardim. Shu orada Rezidentning mayda-chuyda savollariga erinmasdan javob beraverdim. Shunday qilmasam bo'lmasdi. Arqonni to'liq kesib tashlashga ulgurmayman.

— Bo'pti, — dedim nihoyat arqonni oxirigacha uzganimga amin bo'lganimdan keyin. — Sizga disketa kerak, shundaymi?

Rezident bosh irg'adi.

— Disketani, adashmasam, narkozsiz qidirasiz, to'g'rimi?

— Albatta. O'zing tushunasan-ku ishimizni! Bilaman, joning og'riydi.

— Mabodo siz qidirayotgan narsa badanim orasida bo'lsa, menga nima va'da qila olasiz?..

Bilardim, agar men Markazga tegishli bo'lmaganimda, Rezident menga oltin deysizmi, go'zal ayol deysizmi, xayoliga kelganini va'da qilib yuborgan bo'lardi. Lekin biladiki, yolg'oniga ishonmayman.

— Yoqimli o'lim va'da qilaman. To'g'ri, boshqa variantlar ham bor. Biroq…

Bosh irg'adim. Menga ham aynan shunisi ma'qulroq edi.

— Disketa palubada. Ko'rsatishim mumkin.

U shu zahoti qo'riqchilarni chorladi. Ular meni sholchaga o'tqazishdi-da, to'rt burchidan to'rt kishi bo'lib ko'targancha tashqariga olib chiqib ketishdi.

* * *

— Hoy, to'g'ri ushlanglar, — qichqirardim o'tirgan yerimda. — Silkitmanglar! Yuqumli kasalim bor!..

— Shu yerga qo'yinglar! — buyurdi Rezident qo'riqchilarga.

Meni palubaga yetganda yerga qo'yishdi.

— Xo'sh, qaerda? — so'radi u menga yeb qo'ygudek tikilib.

— Hov anavi teshikka tushish kerak.

Yigitlardan biri men ko'rsatgan teshikka tusha boshladi.

— Yo'q-ku! — deya qichqirdi u paypaslana-paypaslana hech vaqo topolmagach.

— Yanayam chuqurroq!..

Men shuni bilardimki, bu teshikdan yanayam pastroqqa tushilsa, yo boshi, yo boshqa yeri bilan o'tkir uchli armaturaga uriladi. Shunday bo'ldi ham. Qo'riqchi bilmasdan o'tirib yubordi-yu, o'tkir uchli armatura orqasiga qadaldi. Qo'riqchi ih deyishga-da ulgurolmay jon berdi.

Qolganlari esa, tosh qotib qolishgandi. Menga bo'lsa, xuddi shunisi kerak. Epchillik bilan o'rnimdan turdim-u, ro'paramda turgan qo'riqchining jag'i aralash tushirib yerga qulatdim. Ketidan ikkinchisini… Rezident sal narida turgandi. Beixtiyor himoyaga shaylandi. Balandga sakrab yo'l-yo'lakay yana bir qo'riqchini tepab qulatib, shundoq Rezidentning tepasidan uchib o'tib dengizga o'zimni otdim.

* * *

Men yanada chuqurroq cho'kib borardim. Cho'kib borarkanman, o'limim tezroq yaqinlashishini, nafasim nihoya topishini kutardim.

* * *

Men kema tibbiy punktida o'zimga keldim.

Ko'zlarimni ochib-ochmay ichkariga Rezident kirib keldi.

— O'zingga keldingmi? — so'radi u mendan. Teskari o'girilib oldim.

— Afsus, meni jinni deb o'ylading, afsus!.. Nima deb o'ylovding? Seni cho'kib ketishga yo'l qo'yarkanmanmi? Kechirib qo'yasan, bu yerda hayoting ham, o'liming ham mening qo'limda. Bizda tartib shunaqa. Bilib qo'y, men o'sha narsani topdim.

Bu gapni eshitdim-u, ichim muzlab ketdi. Nahotki, bu gal ham yutqazgan bo'lsam?..

— Faqat menga bir narsani aytishing kerak. — davom etdi Rezident. — Disketaning parolini ayt!

Men norozi bosh chayqadim.

— Bilib qo'y, bu so'nggi bosh qimirlatishing bo'lishi mumkin.

Men indamay yotaverdim.

— Hoy, qaerdasanlar? — tashqariga o'girilib qichqirdi u. Shu ondayoq uch nafar qo'riqchi kirib keldi.

— Buning adabini beringlar! Faqat cho'zmanglar!

Meni palubaga olib chiqishdi. Shunda bildimki, kema qirg'oqda turgan ekan. Chamasi, menga narkotik ukol qilib hushimdan ketkazishgan. Qiziq, qancha vaqt hushsiz yotdim ekan?..

— Kechirib qo'yasan, Rezident! — tepamga engashib dedi u. — Menga qolsa, sen bilan o'zim shug'ullanardim. Biroq yigitlar qo'yishmayapti. O'zlari hisob-kitob qilishni ma'qul ko'rishdi. Ularni qattiq ranjitibsan. Senga Xudo sabr bersin!

Qo'riqchilar meni qirg'oqqa olib chiqishgachgina, bildimki, u yerda bizni o'nlab jangarilar kutib turishgan ekan.

— Maraz, tayyorgarligingni ko'raver! — deya o'shqirdi ulardan biri. — O'lib ketgan yigitlarimizning har biri uchun javob berasan bugun!

Meni uzoq vaqt, maza qilib kaltaklashdi. Har bir jangari navbatma-navbat tepamga kelar va yo oyog'i, yo mushtlari bilan zarba berardi.

— Ur uni! — qichqirishardi bir-birlariga. — Och biqiniga sol!

Zum o'tmay qoshlarim yorilib, yelka, bellarim ko'karib ketdi. Qovurg'alarim sindi. Kiyimlarimgacha qora qonga bo'yaldi. Xayriyatki, bular professional emas. Yo'qsa, bitta zarba bilan narigi dunyoga ketishim hech gap emasdi.

Bas, kaltak yeyishdan charchadim. Hushimdan ketmasam bo'lmaydiganga o'xshaydi. O'rnimdan turg'azib endi navbatdagi zarbani yo'llamoqchi bo'lishgandi, tizzalab yerga yotdim-u, «hushimdan ketdim».

Shunda ham ular meni besh daqiqalar chamasi boplab savalashdi.

— Vey, bas qilinglar! — jangarilar orasidan kimdir baqirdi. — Hali men uni otishim kerak. O'ldirib qo'ymanglar!

Ustimga sovuq suv sepib «hushimga keltirishdi». So'ngra itara-itara qatl qilinadigan joyimga olib borishdi. Joyning tepalik ekanidan bildimki, orqa miyamga qarata o'q uzishmoqchi. Xo'sh, endi nima qilsam bo'ladi? Qachon o'q uzisharkin deb qarab turaveraymi? Yo'q, ana, avtomatni o'qladi anavi nusxa. Mening ixtiyorimda qandaydir soniyalar qolyapti xolos.

Jangari avtomatni o'qlab orqa tomondan menga yaqin keldi va boshimga qurolini qadadi. Shu onda uni chunonam tirsakladimki, jangari shundoq tizzaladi-yu, boshini yerga xiyol eggan ko'yi tosh qotdi. Bu menga navbatdagi harakatim uchun imkon yaratgandi.

Qarasam, men turgan yerdan ancha narida daraxtzor. O'n-yigirma qadamlar pastga qarab chopsam, to bular o'zini o'nglab olguncha o'sha daraxtzorlar orasiga yetib olishim mumkin ekan. Bir sakrab pastga sakradim-u, jonim og'riganigayam e'tibor qilib o'tirmay o'sha tarafga chopa ketdim. Jangarilar esa, bir necha daqiqa hayron bo'lib turishgach, o'zlariga kelishdi shekilli, avtomatlardan tinimsiz o'q uza boshlashdi.

Jismonan tayyorgarligim mana shu yerda ish berdi. Daraxtzor orasiga kirib olgach, orqamdan quvib kelayotganlarni chalg'ita-chalg'ita oldinga bosaverdim. Shu ketishda besh soatlar chamasi yo'l bosdim. Quvayotganlarning ovozlari ham o'chdi. Ha, ular meni butkul yo'qotib qo'yishdi…

* * *

Bu tun men uchun juda og'ir kechdi. Egnimda umuman kiyimim yo'q, hammasini qonlar badanimga yopishib azob bermasligi uchun yechib tashlagandim. Shuning oqibatida bemalol dam ololmadim. Qolaversa, a'zoyi badanim qonga botgan. Singan qovurg'alarim menga azob berar, hammayog'im shishib ketgandi. Bu ahvolda yo'l tanlab o'sha yoqqa yurishga holim yetmasdi. Tashqaridan qaraganda, ko'rinishim xuddi lattaga o'xshab qolgan.

Bir amallab tong ottirgach, qornim nihoyat darajada ochib ketganidan atrofni qidirib qurt-qumursqa, qurbaqalar bilan oziqlandim. To'g'ri, bundan ko'ra mevalar terib yeganim durust edi. Biroq meva organizmning kuchga to'lishiga yordam bera olmaydi.

Rezident kinolardagi kabi orqamdan qopog'on itlarni yetaklab quvlamadi. Chunki, u ham ahmoq emas. Mening ahvolimdan xabardor. Har qanday vaziyatda ham o'zim daraxtzorlar orasidan chiqishimni yaxshi biladi.

Nihoyat yaralarim sal bitib, picha o'zimga kelib tashqariga chiqdim. Bilardim. Jangarilar meni kutib yotishibdi. Hammalarining qurollari otishga shay. Buyruq ham shunday bo'lgan. Hech qanday qo'l jangi tashkil etmasdan, menga o'n-yigirma qadam uzoqlikdangina turib boshimni mo'ljallagan holda o'q uzish va o'ldirish.

Ana,