Josuslar 5 (kamolov)
Professional uchun taftishchilikdan yomonroq kasb bo'lmasa kerak. Kutilmaganda hech qanday ogohlantirishsiz Markazga chaqirishadi-da, xuddi o'zingga o'xshagan bittasini taftish qilish uchun jo'natib yuborishadi. Keyingi ishlaring, hatto, hayoting ana shu topshiriqni qanday uddalashing bilan bog'liq bo'lib qoladi. Sen qaysidir agentning ishini tekshirayapsanmi, yo o'zingni taftish qilishayaptimi, bilmaysan. Bizning tashkilot esa, bundaylarning haqiqiy ustasi desa bo'ladi. Xohlagan josusni tanlaydi-da, qaysidir kasb egasi ko'rinishida noma'lum tarafga jo'natadi. Buyruq, shubhasiz, muhokama qilinmaydi.
Soat o'nda kelasan deyildimi, kelasan! Vaqt ketdi.
Kelganingdan so'ng topshiriq ko'rsatilgan konvertni imzo chekib qabul qilib olasan. Maxsus xonaga o'tasan, o'qiysan, o'rganib chiqasan. Hammasini yodingda saqlab qolgach, konvertni yoqib, kulini yana maxsus savatchaga solasan. Xudo ko'rsatmasin, biror qog'oz yo'qolsa, yoki biror jumla devordan tashqariga chiqsa, tamomsan!
Ilgari, kursantlik davrimda bu ishlar men uchun faxrdek tuyulardi. Hozir bo'lsa, ko'nglim ayniydi…
Qisqasi, men navbatdagi topshiriqni oldim. Vazifa hazil emas. Ilgarigilaridan anchagina mushkul va xavfli.
Mana, pasportim, xizmat safari guvohnomasi, oila a'zolarimning suratlari, qandaydir uy manzillari bilan to'latilgan bloknot, aslida mavjud bo'lmagan kvartiramning kaliti. Bir haftadan so'ng men haqimda umuman ma'lumotga ega bo'lmagan, meni tanimagan odamlar kelishadi. Ular belgilangan manzildagi pochta qutisi (Buni mening o'zim tanlashim kerak) ni qidirib topishadi. Ana shu qutida ularga qo'shimcha axborotlar bitilgan qog'oz saqlangan bo'ladi.
Men aniqroq aytadigan bo'lsam, bugun butkul boshqa odamman. Qo'limga tutqazilgan pasportda yozilishicha, ismi-sharifim Lev Georgiyevich Serov. Muhandis. Aytilgan manzilga yetib borgach, o'zimni xizmat safarlaridan charchagan qilib ko'rsatishim, atrofimdagilarni ishontira olishim, to'g'ri kelganda, xizmat safarlaridan charchagandek nolishim, kotibalarga shokoladlar sovg'a qilishim, duch kelgan do'konga kirib pivo ichishim lozim. Bundan tashqari, zarur tekshiruv ishlarini olib borishim, hisobot tayyorlashga ham ulgurishim talab etiladi va hokazo…
Men yo'lga otlandim. Oyning o'ninchi sanasida vokzalga yetib bordim.
* * *
Yana poezd, relslarning taqir-tuquri. Yuqori polkadagi qo'shni xurrak otishni boshlaydi. Zerika boshlayman. Kel, bekor o'tirgandan tashkilotda men uchun to'qilgan «afsona»ni yana bir karra xayolan qaytarib olay. Unutib qo'ymaslik uchun. Xo'-o'sh, nemis tili muallimamni qanday atashardi? Ha, Serafima Petrovna. Kichik farzandimning ko'zlari qanday rangda? Qachon qizamiq bilan og'rigandi? Eh-he, kursantlik davrimdan boshlab qanchalab farzand ko'rmadim!.. Har bir hujjatda uch-to'rt nafarlab farzandli ekanim yozilardi. Aslida esa, na farzandim, na oilam, na uy-joyim bor. Mana shunisi alam qiladi ba'zan. Qarindosh-urug'larim, ota-onamni mendan tortib olishgan. O'zimni o'n besh yil avval shahar qabristoniga dafn etishgan…
Nolimayman, ayollar bilan uchrashishga ruxsat etishardi. Busiz bo'lmaydi. Faqat bir shart bilan. O'sha ayol bexosdan homilador bo'lib qoldimi, kerak bo'lsa, to'qqizinchi oyda abort qilib tashlashi shart. Razvedkachiga ayol kishi bilan doimiy, uzoq muddat davom etadigan yaqinlik taqiqlanadi. Farzand ko'rishni-ku, gapirmasa ham bo'ladi. Bizda faqat tish cho'tkasi, to'pponcha va zahar to'ldirilgan kichkinagina shishacha bo'ladi xolos. Shularnigina olib yurishga ruxsat etishadi.
Mayli, qo'limga olgan so'nggi pasportimga yana bir nazar tashlay. Ana, ikki o'g'lim bor ekan. Misha va Vova. Men ularni juda-juda yaxshi ko'raman. Shu jumladan, aslida mavjud bo'lmagan xotinim, bolalarimning onasini ham…
Stansiya. Poezd to'xtadi. Yodlangan afsonaga amal qilib tashqariga chiqsam-u, pivo sotib olsammikan? Yo'q, bunday qilmayman. Yaxshisi, sabr qilaman…
* * *
Belgilangan joyga yetib kelgach, ancha yengil tortdim. Poezdda yuraverish jonimga tekkandi. Tezlik bilan yashashim lozim bo'lgan kvartiraga joylashdim va shu kuniyoq ketishimda kerak bo'ladigan variantlar rejasini tuzib chiqdim. Yozmasdan barcha poezdlar, avtobuslar, samolyotlar yo'nalishlarini eslab qoldim. Chunki, yozish bizning ishda qat'iyan taqiqlanadi. Har bir shahardagi ko'chalarni o'z uyimdek bilishim zarur. Qolaversa, har bir shaharda ortimdan tushishi mumkin bo'lgan «dum»lardan yashirinish uchun maxsus joyim bo'lishi shart edi. Vaqt esa, juda ziq. Ixtiyorimda bor yo'g'i bir haftagina bor xolos.
Hali aloqa qutichalarini qidirib topishim zarur. Eh, o'zim bajarishim kerak bo'lgan ishimni ipidan ignasigacha bilganimda edi, shartta hammasidan voz kechib yaxshisi, uchuvchilikkami, shunga o'xshash bosh og'riqsiz kasablarga o'zimni urgan bo'lardim. Afsuki, buning ham iloji yo'q. Kech bo'lgan. Balki, oldinda meni yana kaltaklanishlar, azoblanishlar kutib turgandir. Qiynoqlar, ta'qiblar qancha davom etadi, Xudoning o'zi biladi.
Aytilgan texbrigada o'z muddatida yetib keldi. Kechikishga haqqimiz ham yo'q. Hatto, bir daqiqa kechikilsa ham butun operatsiya barbod bo'ladi.
Men ularning aniq maqsadlarini, qurollanish usullarini umuman bilmasdim. Faqat yakka-yakka bo'lib harakatlanishlaridan xabardor edim. Ular maxsus konteynerlarda yuk olib kelishdi. Ichida nima borligini ham birov bilmaydi. Balki, o'zlari ham bilmas. Negaki, bizning tashkilot mana shunaqangi sirli ishlarni amalga oshirishni xush ko'radi. Tovar kontrabanda bo'ladimi, yo undan-da battarrog'i bo'ladimi, farqi yo'q. Militsiya, boshqa xavfsizlik tashkilotlari bizning rahbarlarni qiziqtirmaydi. Maqsadga erishish yo'lida turli usullarni qo'llab ko'raverishadi.
Xullas, ularning kelganidan xabar topgach, ertasi kuni o'z vazifamning debochasini amalga oshirish niyatida sirkka kirib keldim. Men juda sirk tomosha qilishni yaxshi ko'raman.
Soat kechki 19: 30. Roppa rosa o'n yetti daqiqadan so'ng menga umuman notanish bo'lgan kimsa uchinchi yo'lak orqali pastga qarab kirib keladi. Shu yerdan o'tsa, demak, aloqa o'rnatiladi, harakat mexanizmi ishga tushadi. Aksincha bo'lib chiqsa, operatsiya shu joydayoq to'xtaydi.
Mana, o'n olti yarim daqiqa ham ko'z ochib yumguncha o'tdi-ketdi. Men sahnadagi maymunning qiliqlarini ko'rib kulayapman-u, xayolim, nigohlarim, quloqlarim uchinchi yo'lakda.
O'n yetti yarim daqiqa. Xayriyat, keldi. Faqat ellik soniyaga kechikdi. Bunisini men muhokama qilib o'tirmayman. Rahbarlarning o'zlari hal qilishar. Chunki, bizning ishda ellik soniya oz muddat emas. Shu arzimagan soniyalarni deb infarktga uchrash, yo peshonadan o'q yeyish hech gapmas.
Sahnadagi maymunlar o'z chiqishlarini yakunlab, ularning o'rnini gimnast yigitlar egallashdi. Men baland ovozda bir-ikki yo'talgan bo'ldim-da, o'tirgan kursimdan turib tashqariga yo'l oldim. Aslida sirkni oxirigacha tomosha qilishim zarur edi. Ammo olomon orasida yurishga tobim yo'q.
Oyning yigirma birinchi sanasi… Yigirma ikkinchi… Men operatsiyani kuzatish bilan bandman. Meni hayratda qoldirib, barcha ishlar juda tekis bitayapti. Taftishchilar ob'yektga qarama qarshi uyni ijaraga olishdi. Ob'yekt deganimni yanada aniqlashtiradigan bo'lsam, bu ko'p qavatli uy. Shu uydagi kvartiralardan birida Rezident, ya'ni men yashayman. (Xayriyat, o'ylaganimdek, navbatdagi topshiriqni bajarish oldidan menga Rezident lavozimini berishgandi) Maqsadim bo'layotgan ishlarni zimdan kuzatish. Kerak paytda buyruqlar jo'natib turish. Xullas, operatsiyani boshqarish.
Kvartiralarning oynalari bir-biriga qarama-qarshi. Bemalol bir-birlarini kuzatib, ish bitiraverishlari uchun qulay.
Taftishchilar yana bir kun maxsus kuzatuvlar o'tkazishdi. Qizig'i, shu qadar ustalarcha ishlashdiki, hayron bo'ldim. Nega endi oddiy, arzimagan bir ishga bu qadar professionallarni yuborishdi? Kim bilsin? Balki, bu ish haqiqatan katta operatsiyaning negizidir? Shuning uchun jiddiyroq yondashishgandir. Nima bo'lganda ham, bizning tashkilot rahbarlari nima qilayotganlarini yaxshi bilishadi.
Kechasi yo kuchli shamol tufayli, yo qaysidir yaramasning ishi bilan tomdagi antenna qulab tushdi. Birpasda tom odamga to'ldi. Ko'pchilik bo'lib antennani joyiga o'rnata boshlashdi. Ana shundagina bildimki, shu uyda yashovchilar orasida bizning taftishchilar ham o'ralashib yurishibdi. Ular shunchaki antennani ko'tarib qolmasdan, xuddi shu yerga o'zlarining tungi va kunduzgi kuzatuv uskunalarini ustalik bilan o'rnatishga ulgurishayapti. Ana endi odamlar hayron bo'lishlari aniq. Chunki, antennaga o'rnatilgan qo'shimcha uskunalar televizorlarning ko'rsatishini anchagina yaxshilaydi. Shu uskunalar yordamida meni kuzatishlarini ham bilaman.
Yo'q. Jimjitlik. Kuzatuvlarimni qayta-qayta tekshirib ko'rdim. Hammasi ko'ngildagidek.
Oyning yigirma to'rtinchi sanasi. Uskunalar axborot yozishda davom etayapti. Qo'riqchi hovlini aylanib meni kuzatish bilan ovora. Men bo'lsam, qo'riqchining ortidan kuzataman.
Yigirma oltinchi sana. Shu kuni kichkinagina, muhim bir yangilikka ega bo'lganday his qildim o'zimni. Ya'ni, o'zimning haqiqatan bor ekanimni qo'riqchiga sezdirganday bo'ldim. Qo'riqchi tushmagur juda tajribali ko'rinadi. Ortidan kimdir kuzatayotganini darrov payqadi. Mana endi «mushuk-sichqon» o'ynash payti yetdi. U meni topishga urinadi, men esa, izlarni yo'qotishga harakat qilaman.
Oyning o'ttizinchi sanasi. Bir necha marotaba taftishchi hamkasbimni ko'rib qoldim. Hovlida hayotdan mamnundek xursand aylanib yuribdi.
Oyning ikkinchi sanasi. Unchalik jiddiy bo'lmagan xato yuz berdi. Bugun bir kishini ikki marotaba ko'rdim. Dastlab erkak, so'ngra ayol ko'rinishida. Adashishim sira mumkin emas. Kursda bizni adashishga o'rgatishmagan. Xo'sh, bu nima degani? Yo ogohlantirishmi? Yarim kun uni kuzatdim. Yo'q, baribir adashibman. Tasodifiy o'tkinchi ekan.
Oxiri hammasi jonga tegdi. Uch haftalik jim o'tirishlardan so'ng, chamasi, taftishchilar ham zerikishdi. Chunki, ular bu qadar sukunatga o'rganishmagan. Ularga arzimagan bo'lsa-da, haqiqiy ish bo'lsa. Lekin uch haftalik kuzatuvlar, qo'riqchilarning almashinib turishlari ham ish bermagach, men operatsiyani yana ikki kunga cho'zishga qaror qildim. Taftishchilarga harakat qoidalarini zahiradagi aloqa qutisi orqali jo'natdim.
Qaytadan hamma ishga tushdi. Qo'riqchilar o'tkinchilar orasida aylanib yurishardi. Ular bilan hech kimning ishi yo'q. Goh avtobus bekatida, goh uy atrofida paydo bo'lib kuzataverishadi. Kelib-ketayotgan mashinalar ham har gal boshqa-boshqa ko'rinishda.
Xo'sh, buyog'iga qanday yo'l tutaman? Tashkilotimizga qaysi isbot-dalilni olib boraman? Shu ko'yi natijasiz o'tiraveradigan bo'lsam, anavi taftishchilar ustimdan arz qilishadi. Nima qilay? Shartta ko'chaga chiqib qo'riqchilardan birining yoqasidan olaymi? E, u menga baribir hech narsa aytmaydi. U holda taftishchilar bilan qanday aloqa bog'lay? Keksa kampir ko'rinishida yaqinlashib boraymi? Suhbatga tortaymi?
Nihoyat topdim. Shu atrofda qandaydir qurilish ketayotgandi. Quruvchilardan birining eski kiyimini oldim-da, qo'riqchilar aylanib yuradigan joydagi kanalizatsiya qudug'iga kuppa-kunduzi tushib oldim va qopqoqni qiya ochiq qoldirdim. Ular e'tibor berishmadi. Meni santexnik deb o'ylashdi shekilli.
Tashqaridagi gap-so'zlar aniq-tiniq eshitilib turar, taftishchilarni shundoq yaqindan ko'rib turardim.
— Jonga tegdi. — dedi qo'riqchi-taftishchilardan biri sherigiga.
— Haddan tashqari chegaradan chiqayapti. — javob qildi boshqasi.
— Axir, uning maqsadini bilmaymiz!
— Ha, u o'zini ham, bizni ham go'rga tiqadiganga o'xshaydi.
— U boshliq, nima qilishini balki o'zi bilar?
— Eh, uning basharasini bir ko'rsaydim!
Sherigi unga javoban kulib qo'ydi…
* * *
Kunduz soat 16: 15. Men hamon quduqda o'tirgancha qiya ochiq joydan qo'riqchining harakatlarini kuzatayapman. U «UAZ» avtomashinasi yonida to'xtadi. Sekin eshikni ochdi-da, rulga o'tirib motorga o't qo'ydi va jo'nab ketdi. Qiziq… Kuzatishda davom etaman.
16: 50 dan 17: 20 gacha mashinaga yoqig'li quyish bilan band bo'ldi.
18: 05 da taftishchilar xuddi shu mashinaga qandaydir uskunalarni yuklashdi. Albatta, bu vaqtda begona ko'zlar ularni kuzatib turishibdi. Lekin kuzatuvlar taftishchilarni qiziqtirmay qo'yganga o'xshaydi. Ochiqchasiga o'yin boshlashdi.
18: 20 dan 23: 00 gacha mashina shahar bo'ylab kezib yurdi. Nihoyat 23: 05 da o'z joyiga kelib to'xtadi. Endi men taxminan o'ttiz soniyalar kutishim kerak.
Roppa-rosa soat 23: 36: 15 da qopqoqni ko'tarib bir chetga surdim va sekin tashqariga chiqdim. Maqsadim o'zimga aniq. Taftishchilar bilan buyog'iga yuzma-yuz ish olib boraman. Ammo ular meni ko'rishmaydi. Sababi, niqobdaman. Faqat ko'zlarimgina ochiq qolgan. Faqat bir narsani bilishadiki, ularga buyruqlar yuborayotgan odam afsonaviy emas, sportchilarga xos qomatga ega bo'lgan bir kimsa…
Ohista mashinaga yaqin borib ostki qismini ko'zdan kechira boshladi. Shu payt ichkarida o'tirganlardan biri eshikni ochdi-da, menga qo'l uzatdi. Tamom, men taftishchilar bilan ochiq aloqaga kirishdim deb hisoblasam bo'ladi! Ular menga yordam berishadi endi!
— Chapga qayrilgach, Shimoliy shosse bo'ylab yuz chaqirim yuramiz! — buyurdim men haydovchiga mashina o'rnidan qo'zg'algandan so'ng. — Faqat to'xtamasdan yurasan!..
Haydovchi yelka qisgancha buyrug'imni ma'qulladi.
* * *
— Tekshirish ishlaridan ko'nglim to'lmadi. — dedim ularga. — Yana ikki kunga cho'zishga to'g'ri keladi.
Taftishchilar yalt etib men tomonga qarashdi. Ko'rinishidan ular tekshiruvni davom ettirishga rozi emasdi. Hammalari yaqin orada nafaqaga chiqish arafasida. Ana shuning uchun ham hayotlarini ortiqcha xavfga qo'ygilari kelmasdi.
— Siz o'z vazifangizni suiste'mol qilayapsiz. — dedi nihoyat ulardan biri. — Tekshiruvni cho'zishga haqqingiz yo'q.
— Haqqim bor. — javob qildim men. — Chunki, hammasiga men javobgarman.
— Yo'q, tekshiruv 48 soat qilib belgilangandi. Muddat tugadi.
Nimayam qilardim? Mundoq olib qaraganda, ularning fikriga qo'shilgim ham kelardi. Sababi shuki, umrlarida ko'rmagan rahbar ularga ahmoqona buyruq berib turibdi. Tanimagan odamga qanday ishonishsin? Kim ham rozi bo'lardi?..
— Mayli yigitlar, — dedim rahbarlarga xos ohangimni o'zgartirmay. — Tushunaman. Men o'z vazifamdan sal chetladim. Lekin bilib qo'yinglar, men xato qilishga o'rganmaganman. Menga sizlarning yordamingiz judayam zarur.
— Bu bizning ishimiz emas. — dedi taftishchilardan biri aftini bujmaytirib.
— Axir, men sizlardan ham ko'ra ko'proq xavf ostidaman! Sizlar balki oxir oqibat mukofotdan, boringki, kvartirangizdan ayrilarsizlar. Men-chi? Hayotimni tikkanman bu ishga. Bilasizlarmi, kim aytadi sizlarni professionallar deb-a? Ikki hafta qulog'ingizga tepishdi, aldashdi, chalg'itishdi…
— Biz o'z ishimizni qilib bo'ldik. — javob qildi taftishchilarning kichikroq yoshdagisi.
— Shunaqami? — men sekin kiyimlarim ostidan to'pponcha chiqardim. — Sizlar bilan yaxshilikchasiga gaplashmoqchi edim. Afsuski, buni tushunmadilaring. O'zlaringdan ko'ringlar!
Shu zahoti haydovchining beliga to'pponchani tiradim.
— Sen ortiqcha harakatlarsiz ish tutasan!..
Haydovchi bosh irg'ab gapimni ma'qulladi. Qolganlari esa…
Ular zarracha qo'rqqanlari yo'q. Bilaman, qo'rqishmaydi ham. Negaki, ular professional. O'q uzmasligimni juda yaxshi bilishadi.
— Aytgandim-ku, — shivirladi yosh taftishchi sherigini turtib. — U jinni, ha!..
— Jinni men emas. — dedim unga qattiq tikilib. — Haqiqatdan ko'z yumadiganlar jinni. Mayli, yon beraman. Yordam berishni xohlamasalaring, hech bo'lmaganda, uskunalarni menga berib turinglar!
— Iltimos qilayapti. — shivirladi boyagi yosh taftishchi.
— Bo'pti, iltimos qilmayman. Talab qilaman.
— Uskunalar juda qimmat turadi. — dedi boshqasi.
— Hayot ham qimmat turadi.
— Nima, rostdan ham otib tashlamoqchimisan bizni?
— Albatta.
— Unga quloq solganimiz ma'qul. — sheriklariga uqtira boshladi haydovchi. — Nega deganda, u aslida yo'q odam. Otib tashlagani bilan hech narsa yo'qotmaydi. Uni birov qidirib ham, ayblab ham o'tirmaydi. Buni, axir, hammangiz yaxshi bilasiz!
Men indamadim. Ular ham sukut saqlashardi. Shu lahzalarda o'zimni beixtiyor yomon ko'rib borardim. Hozirgi qilgan ishim uchun o'zimni o'zim sira kechira olmayotgandim. Axir, qaysi ahmoq o'z hamkasblariga to'pponcha o'qtaladi? Bu g'irt ahmoqlik-ku!..
To'pponchani ohista cho'ntagimda soldim. Bu ishim haydovchini xursand qildi shekilli, kutilmaganda xoxolab kulib yubordi.
— Eh, siz, — dedi u ko'z qisib. — Bekor to'pponchani tortib oldingiz. Busiz sizga uskuna bermaymiz-ku!..
Uning haziliga men ham, boshqalar ham jo'r bo'lib kuldik.
— Bo'pti, ko'ndirding. — deya chuqur oh tortdi nihoyat yoshi ulug' taftishchi. — Uskunani beramiz. Faqat uch kunga. Agar to'rtinchi kunga o'tib ketsa, qurol yordamida uskunalarimizni tortib olganing haqida rahbariyatga raport yozamiz. Boshqachasiga yordam bera olmaymiz.
Ikkinchi taftishchi ruxsat so'rab ham o'tirmay, uskunalar joylangan qutini ochdi.
— Mana bunday yoqasan, — tushuntira ketdi u. — Mana bunday ishga tushirasan. Juda ehtiyot bo'lishing kerak. Bloklar nozik. Parolni o'zing o'ylab topasan.
Men soatimga qaradim. Uchdan o'n besh daqiqa o'tibdi. Mashinani orqaga burishga buyurdim. Shu ko'yi o'n besh daqiqalar chamasi yo'l bosgach, o'zim tanlagan kanalizatsiya qudug'i ro'parasiga yetganda to'xtatdim. Va uskunalar joylangan qutini olib mashinadan tushdim.
— Oq yo'l! — dedim kulib ularga.
— Bizning yo'limiz shundoq ham oq. — kinoya aralash javob qildi taftishchilarning biri. — Uch kun muddat esingdan chiqmasin!..
* * *
Afsuski, ishni boshqatdan boshlashim kerak. Qo'riqlanayotgan ob'yekt derazasiga boqaman. Men joylashgan yerdan o'n besh metrlar narida. Mana shu masofadan turib men o'z oldimga qo'yilgan vazifani ado etishni boshlashim zarur. Biroq ko'zga tashlanmasdan. Ob'yektda, bilamanki, mikrofonlar o'rnatilgan. Kameralar ishlab turadi. Xudo ko'rsatmasin, uch marta basharam kamera orqali monitorda ko'rinsa, tamom, ish pachava. Yutqazaman.
Xo'sh, ko'rinmaslik, payqamasliklari uchun nima qilsam bo'ladi? Ha, yuz tuzilishimni o'zgartiraman. Yaxshisi… Ayol qiyofasiga kirsam-chi?.. Eh, bu faqat kinolardagina oson kechadi. Hayotda esa, juda mushkul ish. Ayol qiyofasiga kirish uchun eng avvalo hech kimda shubha uyg'otmaydigan kiyim, poyafzal, soch, turli bo'yoqlar topish lozim bo'ladi. Bundan tashqari, yurish turishing ham ayollarniki kabi bo'lishi shart. Katta ko'chada ketayotib begona erkaklarga ko'z suzishni bilishing, transportda ketayotganda ayollarga joy bo'shatmasliging kerak. Ana shundagina seni sezmasliklari mumkin. Ana shundagina o'z oldingga qo'yilgan vazifani uddalay olasan.
Men tavakkal qildim. Do'kon kezib o'zimga mos ayollar ko'ylagi, bo'yoqlar sotib oldim. Va shahardagi erkaklar hojatxonalaridan birining kabinasiga berkinib olgancha tayyorgarlik ko'ra boshladim. Yuzlarimga ishlov berdim. Kipriklarimni bo'yoqlar yordamida uzaytirdim, qoshlarimni terdim. Ana endi bemalol tashqariga ayol qiyofasida chiqaversam ham bo'ladi. Endi qurol masalasini hal qilaman.
Non do'koniga kirdim-da, uzun baton sotib oldim. Ichini yorib yumshoq joylarini olib tashladim va orasiga gaz to'ldirilgan ballonchani joylashtirdim. Bu gazni o'zimni qiziqtirgan kvartira oynasiga otishim kerak. U yerda mikrofonlar, kameralar joylashgan. Agar gaz oynaga borib urilsa, hech narsani ko'rib bo'lmay qoladi. Oyna bo'yalib ketadi.
Bu ishni ham qoyillatgach, o'zim uchun zarur bo'lgan ovozlarni eshitish imkonini beruvchi uskunani qaerga o'rnatish haqida bosh qotira boshladim. Agar kimningdir derazasiga o'rnatsam… Yo'q, to'g'ri kelmaydi. Kim ham ichkariga kirib derazaga qandaydir uskunachani o'rnatishga ruxsat berardi. Tom-chi? Bu yer ham ma'qul emas. Hozirgi yoshlar uchrashish uchun odatda tomni tanlashadi. Gumonsirashlari aniq. Ha, boshqa yo'li bor…
Yana do'konga kirdim va radio sotib oldim. Ichini ochib ba'zi qismlarini olib tashlab ichiga o'sha uskunani o'rnatdim. So'ngra podyezdlardan biriga kirib birinchi qavatdagi kvartirani taqillatdim. Eshikni o'rta yashar bir ayol ochdi.
— Kechirasiz, — dedim chiroyli qilib o'ralgan xaltachani unga tutqazarkanman. — Sizlarga «posilka» jo'natishibdi. Olib qo'ysangiz!
Ayol qo'limdagi radio joylangan xaltachani olgani hamono ortga qaytdim. Ana endi ish sal yurgandek