Josuslar yakun (kamolov) copy (2-sahifa)
uzish va o'ldirish.
Ana, jangarilardan biri avtomatni men tomonga to'g'rilab o'q uzdi. Yaxshiyam tasodifan boshim tepasida paydo bo'lgan daraxt shoxi bor ekan. O'q o'shanga kelib tegdi. Lekin o'q zarbi mening o'zimni ham bir chetga itqitib yubordi. Men yiqildim. Jangarilar shu zahoti berkingan joylaridan chiqib «o'lgan» dushmanlari tomon yugurishdi. Bunday vaziyatlarda ular ham hushyor bo'lishadi. Negaki, ko'pchilik menga o'xshash dushmanlar eng qulay vaziyatda birdan tirilib qarshilik ko'rsata boshlashadi.
Ular tepamga kelib o'lgan-o'lmaganimni tekshirib ko'ra boshlashdi. Men bo'lsam, qurbim yetganicha o'zimni o'likka solib yotardim. Shu yotishda tekshirib ko'rish uchun otiladigan navbatdagi o'qni kutardim. Yo'q, ular otishmadi. Aksincha meni sudrab dengiz bo'yiga olib borishdi. Ha, hozir ular meni dengizga tashlab yuborishadi. Lekin men ham anoyi emasman. Ulardan birini o'zim bilan birga sudrab ketaman. Albatta shu ishni qilaman. Axir, dengizda bir o'zim zerikaman!
— Itdan tarqagan og'ir ekan! — so'kindi bittasi meni sudrab borarkan.
— O'liklar doim shunaqa bo'lishadi. — javob qildi boshqasi.
Shu lahzalarda dengizga juda-juda yaqin qolgandi. Men kimni sudraklab ketishni ham mo'ljallab ulgurgandim. Ammo yana kechikdim. Qaysidir jangari qovoqlarimni shu qadar qattiq qisdiki, tasodifiy og'riqdan ihlab yuborishga majbur bo'ldim.
— Ie, yaramas tirik ekan! — deya qichqirdi u.
Ana endi hammasi tamom! Ular albatta meni otib tashlashadi.
— Vey, bu nima qilganlaring? — sal narida tamaki tutatgancha bir qariya o'tirgan ekan. O'tirgan yerida jangarilarga qichqirdi.
— O'zing kimsan, qariya? — so'rashdi undan.
— Otangman! — yarim hazil, yarim chin ohangda javob berdi qariya. — Nega bu yigitni qiynayapsanlar? Insoflaring bormi o'zi?
— Otaxon, bu jinoyatchi. — dedi bir jangari. — U xotinini so'yib qo'yibdi. Senam bu yerdan ketaqol, qariya!
— Shunaqami? Bo'pti… Aytgancha, nega militsionerlar yo'q?
— Biz militsioner bo'lmay kimmiz? Boraqol, gunohdan uzoqroq bo'l!
— Men-ku, ketaman. Lekin sizlar negadir boshqacharoq yo'l tutyapsizlar. Aslida odamni avval sud qilishadi. Keyin… Advokat degan gaplar bo'lardi…
Jangarilar bilishdiki, qariya guvoh bo'lib qolishi mumkin. Oyog'imdan ko'tarib olgani meni tashlab yubordi-da, quroliga yopishdi.
— Iflos! Hozir senga ko'rsatib qo'yaman birovlarning ishiga burun tiqishni!..
Yo'q, jangari ulgurmadi. Qariya undan ham oldinroq yoniga qo'yilgan miltig'ini qo'liga oldi-yu, jangariga qarata o'q uzdi. Besh millimetrlik o'q jangarining naq ko'ziga borib tegdi. Uning ortidan qolgan ikki jangari ham yerga quladi. Shundagina men qariyaning ovchi ekanini bildim.
— Qoyilman sizga! — dedim uning yelkasiga qoqib. — Siz mening hayotimni saqlab qoldingiz! Nega?
— Buning ahamiyati yo'q. Sen hozir hov anavi oq qayinning oldiga bor. Boraver! Yaqinroq! Yanayam yaqinroq!
— Bu qariya yana nimalarni o'ylab topyapti? — o'ylardim men. — Meniyam otib tashlamoqchimi? Agar qo'yib yubormoqchi bo'lsa, nega miltig'ini menga to'g'riladi?
— Endi qayinni mahkam oyoq-qo'llaring bilan quchoqla! Teparoqqa chiqib!.. — buyurdi qariya. — Shunday. Endi qo'llaringni tizzang ostiga tiq! Xo'sh, yiqilmayapsanmi? Endi kuching yetganicha pastga qarab sirg'al!
Eh qariya-ey!.. Bu usul bilan urush vaqtida yaponlar asir olingan dushman askarlarini tutib turishgan. Arqonni iqtisod qilish niyatida shu usulni o'ylab topishgan. Shu ahvolda daraxtga yopishtirib qo'yishadi-da, pastga tushishga majburlashadi. Sal pastroq tushdimi, shartta qo'llarini orqasiga qilib, so'ngra belidan daraxtga boylashadi. Ko'ribsizki, asir na yuqoriga chiqa oladi, na pastga tusha oladi.
— Yanayam pastroq tush! — qichqirdi qariya.
— Bo'ldi, ortiq kuchim yetmaydi.
— Sen harakat qil!
— Otaxon, bir o'zingiz minglab odamlarni yenga olasiz bu yo'l bilan. — dedim men. — Faqat barmog'ingizni miltiq tepkisidan oling! Odamni qo'rqitavermang!
— Mening barmog'im bilan ishing bo'lmasin! — dedi qariya. — Yaxshisi, o'zingnikini o'yla!
— Endi menga quloq soling! — dedim unga. — Siz haqiqatan meni qutqarib qoldingiz. Biroq bilib qo'ying, siz qandaydir kambag'al bir bechorani emas, balki, davlat xavfsizlik xizmati xodimini qutqardingiz. Afsus, ko'p sirlaringizni ochiq aytib yubordingiz. Bu ishlaringiz uchun bir umr qamoqda chiritib yuborishadi sizni. Qolaversa, dengiz bo'yidagi hov anavi uchta murda-chi? Yaxshi emas, ota!..
Ko'rdimki, qariyaning tepkiga qadalgan barmoqlari titray boshladi. Ishqilib, jon talvasasida otib qo'ymasa bas meni. Ana shundan cho'chib turardim.
Yo'q, otmadi. Qanday turgan bo'lsa, shu ko'yi qotib turaverdi. Garchi ko'p yillar qamoqda o'tirib chiqqani ko'rinib tursa-da, hozirgi lahzalarda rostdan qo'rqa boshlaganini yurakdan his etdim.
— Menga yaxshilab quloq soling. — dedim paytdan foydalanib. — Sizning oldingizda ikkita yo'l turibdi. Birinchisi, peshonangizdan o'q yeb o'lish, ikkinchisi, mening aytganlarimni ado etish. Sizni ogohlantirdim. Men o'z ishining ustasiman. Kim ekaningizni ko'rib turibman. Xo'sh, rozimisiz?
Qariya biroz o'ylab turgach, ikkinchi shartga rozi bo'ldi.
— Unda eshiting. Kemani bir o'zingiz qo'lga olasiz. Men sizga yordam bermayman. U yerda garovdagi odamlar bor. Ular haliyam ozod qilinmagan bo'lsa, ozod qilasiz. Banditlarni bittama-bitta tinchitasiz. Basharti birontasiga men haqimda gullaydigan bo'lsangiz, o'zingizdan ko'ring. Mendan qochib qutula olmaysiz.
Xullas, kelishilganidek, qariya kemada ish bajaradi. Men bo'lsam, avval qariya bergan benzinlardan to'rtta shishada portlovchi modda tayyorlayman. Bu kemani yoqib yuborishimda yordam beradi. Shishalarni cho'ntaklarimga joylaganimdan so'ng suv ostiga sho'ng'iyman…
Hammasi ko'ngildagidek tashkil etildi. Faqat men suv ostida kutaverib juda sovuq yedim. Nihoyat kemada shovqin-suron ovozi, keyinroq qariyaning signali eshitildi.
— Hammasi joyida. — dedi u men suv yuziga chiqqanim hamono. — Boshlayver.
Men qo'limdagi birinchi shishani kemaga irg'itdim. Ketidan ikkinchisi, uchinchisi…
Ko'z ochib yumguncha kema o'rtasida katta tutun havoga ko'tarildi. Kimlarningdir baqir-chaqirlari, uyoqdan-buyoqqa yugurganlarini ko'rdim.
— Endi komandirlarini tinchiting! — buyurdim qariyaga. — Hov ana, ular kemaning narigi boshida turishibdi.
— Nega?
— Ortiqcha savol bermang! Bajaring!
Qariya kemani qirg'oqqa burishga urinayotgan komandirlarni ko'rgach, qo'lidagi miltiqdan ketma-ket o'q uza boshladi. Oxirgi banditni o'zim suvda turgan yerimda qirg'oqda qo'lga kiritgan avtomat yordamida qulatdim. Shundan keyin epchillik bilan kemaga chiqdim-u, ovozimning boricha baqirdim.
— Qani, hammang qurolingni tashla! Ogohlantirib o'tirmayman! Hammang bir joyga to'plan! Avval garovdagilarni ozod qil!..
Hammasi men buyurganimdek ado etildi. Yonayotgan kemani amal-taqal qirg'oqqa haydattirdim va garovdagilarni qo'yib yuborib, asirga olingan banditlarni qariya menga o'rgatganday qayinlarga oyoqlari bilan «yopishtirib» qo'ydim-u, qariyaga yuzlandim.
— Shuncha banditni qaerga joylashtirasiz? — hazil aralash so'radim undan.
— Be, bunaqalarni ko'p ko'rganman. Qolaversa, o'rmon keng. O'q ham yetarli.
Endigina ko'nglim to'lgandek edi. Xayriyat, hech bo'lmasa bir ishni qoyillatdim. Burchimni bajardim. Qariya bularni albatta prokuror ixtiyoriga topshiradi. Men bo'lsam, o'sha o'zim uchun «suyukli» bo'lib qolgan Rezident bilan shaharda uchrashishim lozim. U allaqachon shaharga yetib olgan. Bu voqealardan harqalay xabardor bo'lmasa kerak. Agar shoshilmasam, baribir xabar topadi-yu, zahiradagilari bilan birga bu yerga yetib kelishi muqarrar…
Qariya ko'rsatgan so'qmoqlar orqali katta serqatnov yo'lga chiqib oldim va yo'lovchi mashinani to'xtatib shahar yaqinigacha yetib bordim-u, kursantligimdagi hayotimni eslab birinchi navbatda picha pul topish maqsadida yaqin oradagi omonat kassaga yo'l oldim. Bu ishni ham qoyillatgach, hammomga borib yuvindim. So'ngra hujjat to'g'rilash… Qisqasi, shaharda lozim bo'ladigan barcha kamchiliklarimni joyiga qo'yib ehtiyot shart ikki-uch bor militsiyaga o'zimning kimligimni bildirmagan holda qo'ng'iroq qildim va dengiz bo'yidagi yonib ketgan kema haqida xabar berdim. Ana endi ilgari o'zim yuz tuzilishimni o'zgartirgan hojatxonaga kirishim hamda qaytadan grimm qilishim zarur. Busiz bo'lmaydi. Yana xato qilishni istamayman. Rezident bu gal ancha ehtiyotkorlik bilan tanish podyezd atrofida kutadi. Nima qilib bo'lmasin, jasadimni ko'rishni istaydi. Shubhasiz, kimlardir unga kemadagi ko'ngilsizliklarni aytib ulgurgan.
Hojatxonadan men emas, balki Rezidentga qo'shni bo'lib yashayotganlarning o'ttiz yoshli o'g'li chiqadi…
Tashqi ko'rinishimdagi o'zgarishni yana bir karra ko'zdan o'tkazib olish ilinjida ko'zguga boqdim.
O'zgarish ko'ngildagidek tuyulardi.
* * *
Uyga yaqinlashib kelganimda yana o'sha eski manzaraga ko'zim tushdi. O'tkinchilar orasida qo'riqchi yigitlar allaqachon atrofni aylanib kuzatuv ishlarini boshlab yuborishgandi. Qanday abjir odamlar! To men yetib kelgunimcha hamma ishni o'rniga qo'yib bo'lishibdi. Mayli, endi o'z «ota-onam»ning huzuriga kiraman. Ko'rinishimdan ular hech qachon shubha-gumonga borishmaydi. Negaki, ularning qarshisida o'z o'g'illari turgan bo'ladi.
Sekin tanish kvartira eshigi ro'parasiga kelib qo'ng'iroq tugmachasini bosdim. Uzoq kutdirishmadi. Eshikni o'rta yashar ayol, ya'ni, mening «onam» ochdi. U juda ko'hlik edi. Shu sababli ham ayolga musht tushirish gunoh. Ichkariga kirib olgach, ming bor uzr so'ragancha uni kursiga mahkam boylab qo'ydim. Og'zini ham yelim qog'oz yordamida yopdim.
— Jim o'tiring, — dedim muloyim ohangda. — asabiylashmang! Menga sizning o'limingiz ham, buyumlaringiz ham kerak emas. Faqat ba'zi qimmatbaho narsalarni uyingizdan qidirib ko'raman. U narsalarni sizgacha yashagan odamlar berkitib ketgan bo'lishlari kerak. Topsam, shu zahoti chiqib ketaman. Kelishdikmi?
Uy bekasi ma'qul ishorasini qildi. Uning o'rnida bo'lsam, men ham rozi bo'lardim.
Har ehtimolga qarshi deraza pardalarini tushirib, magnitofonni yoqdim. O'zim kirish eshigi teshikchasidan ro'paradagi Rezident yashaydigan kvartira eshigini kuzatishga tushdim. Ha, uning eshigi boshqalarnikidan deyarli farq qilmasa-da, qulflari xuddi banklarniki kabi mustahkam. Uni lom tugul, buldozer bilan ham ocholmaysiz. Mayli, kutishdan bo'lak choram yo'q. Bizning ishda vaqtning to'qson to'qqiz foizi kutishga ketadi. Kutish jarayonimda o'n yetti marotaba har xil odamlar uyoqdan-buyoqqa o'tishdi. Bir-ikkitasi eshik ro'parasida to'xtagan bo'ldi. Ammo qo'ng'iroq tugmachasini bosmasdan jo'nab qolishdi. Oradan bir qancha vaqt o'tib nihoyat eshik ochildi va tashqariga devday bir qo'riqchi hamrohligida kelishgan, go'zal bir ayol chiqdi. Buni qarang-a! Rezident qanday yashashni biladi. Shunday ayolni albatta qo'riqchisiz qoldirib bo'larmidi. Yo'q. Eh, Rezident!.. Men mabodo qo'limga bir it tutqazishsa, qanday boqishni bilmay garang bo'laman. U bo'lsa, butun boshli banditlar to'dasini ish bilan, pul bilan ta'minlayapti, ularning qornini to'ydirayapti. To'g'ri-da, mafiyalarga sotilgandan keyin qurbi yetadi!.. Mafiyachilar sotqinligi uchun yaxshi pul to'lashadi.
Sekin deraza qarshisiga bordim. Ayol mashinaga o'tirib qayoqqadir jo'nab ketdi. To'xta, balki, men adashayotgandirman? Balki, bu Rezident emasdir? Meni ahmoq qilishayotgan bo'lmasin tashkilotdagilar? Nima bo'lganda ham endi orqaga yo'l yo'q. Hammasini kuzatib, tagiga yetishim shart…
Ayol qo'riqchisi bilan bir soatlardan so'ng qaytib keldi va maxsus kalit yordamida eshikni ochishga tutindi. Ana endi payti yetdi. Men darrov tashqari eshikni ochdim-u, ovozimning boricha qichqirdim:
— Salom bekajon!..
Qo'riqchi orqasiga o'girildi. Va shu ondayoq bo'shashdi. Ha, u meni tanigandi. Yo videotasma, yo suratim orqali tanidi. Tanimasdan iloji ham yo'q. Bu uning ishi. Shu uydagilarning barchasini tanishi lozim.
— Qaerlarda yuribsiz? — hech narsa bo'lmaganday qichqirishda davom etdim men o'zimni xuddi mast odamdek tutib. — Bu yigit kim?
Qo'riqchiga bu savolim yoqmadi shekilli birdan rangi o'zgarib men tomon bir qadam tashladi. Essiz! Shu ishni noto'g'ri qildi. Yo'qsa, hozir bir zarba yeb oyoqlarim ostida dumalab yotmagan bo'lardi.
— Eshikni tezroq och! — buyurdim ayolga. — Qo'riqching sovimasdan ichkariga olaylik. — Va shu asnoda yerda hushsiz yotgan qo'riqchi yigitning cho'ntagidan to'pponchasini sug'urib oldim-u, ayol eshikni ochishi bilan tansoqchini ichkariga sudrab kirdim.
* * *
Tansoqchi hushsiz yotgan mahalda ayol bilan suhbatlashib olishim lozim edi. Lekin qanday qilib? Qo'rqitaymi? Yo'q, aksar ayollarga qo'rqitish bilan ta'sir o'tkazib bo'lmaydi. Yaxshisi, bosiqlik bilan gap boshlayman.
— Seni o'ldirish niyatidan uzoqman. — deya gap boshladim. — Shunday go'zal ayolni o'ldirish gunoh.
Shundan keyingina ayol sal bo'shashdi.
— Lekin, — davom etdim men qo'limga piska olib. — manavi narsa bilan sal tirmalayman manavi do'mboq yuzlaringni… Qo'rqma, og'ritmayman. U yer-bu yeringda chandiqchalar qolishi mumkin.
Shu gapdan keyin bir muddat unga ma'noli tikilib turdim-da, sekin siynasiga qo'l yubordim.
— Bunchayam go'zal bo'lmasa siynalaring? — dedim kulimsirab. — Xudo senga berib qo'ygan ekan-da!
Ayol bilinar-bilinmas titrayotgan bo'lsa-da, qo'llarim badaniga yoqayotganini sezib turardim.
— Xo'jayining qachon keladi? — so'radim birdan jiddiy tortib.
— Tez orada qaytib qoladi.
— Unda uy kiyimlaringni kiygin-da, choy damla! Harqalay, uyingga mehmon kelgan.
— Sizning oldingizda kiyinaveraymi?
— Albatta. Bu men uchun yoqimli kechadi.
Rezident yarim soatdan so'ng qo'ng'iroq qildi.
— Uydamisan? — so'radi u.
Bu paytda men qip-yalang'och ayolning tirnoqlarini shoshilmasdan kesar, bu garchi unga yoqmayotgan bo'lsa-da, majburan tabassum qilardi.
— Ha, — javob qildi ayol.
— Tinchlikmi hammayoq.
— Ha.
— Men o'n daqiqadan so'ng yetib boraman.
Ayol javob qilayotganda men unga oq qog'oz olib «Men bir daqiqada qaytaman» deb yozdirdim-da, stol ustiga qo'ydirdim. Shundan so'ng endi-endi hushiga kela boshlagan tansoqchi bilan ayolni qo'shni kvartiraga olib kirib, alohida-alohida kursiga o'tqazdim-da, qo'l-oyoqlarini boyladim va ichkari uyga olib kirib bir-birlariga qarama-qarshi holatda o'tqazdim. O'zim ortga qaytib kvartirani yaxshilab yig'ishtirdim. Va kuta boshladim. Aytgan vaqtida Rezident kirib keldi-yu, oshxona tarafga o'tdi. Shubhasiz, stol ustidagi qog'ozga yozilgan so'zlarni o'qidi. Ammo kiyimlarini yechib ulgurmasdan eshik qo'ng'irog'i jiringladi. Baxtga qarshi kvartiraga sheriklaridan uch nafari kirib kelishdi. Bunisi endi yomon bo'ldi. Men to'rt kishiga qarshi kurashishim kerakka o'xshaydi. Nimayam qilardim? Bu yerdan ovozsiz, izlarsiz chiqib ketishning aniq iloji bo'lmaydi.
— To'satdan kirib kelganimiz uchun uzr. — dedi ulardan biri. — Ayol qani?
— Qo'shninikida. — javob qildi Rezident. — Yarim soat laqqillashib o'tirsa kerak.
— Vaziyat o'zgarib ketdi. — dedi kelganlarning boshqasi. — Kema g'oyib bo'lgan, garovdagilar ozod qilingan.
— Yana o'shaning ishimi?
— Aniq bir narsa deyolmaymiz. Militsiyadagi o'zimizning odamlardan ma'lumot oldik. Qiziq, Tashkilot qanday chora ko'rarkin?
Bu gapni eshitib sal qursa pardaning ortidan chiqib ketayozdim. Axir, bu nimasi? Biz har bir gapimizni qandaydir sirli kinoyalar, parollar bilan aytamiz! Tashkilotdagilar shuni talab qilishadi. Bular esa, ochiqdan-ochiq gapirayapti.
— Tashkilot chorani ko'rib bo'ldi. — dedi Rezident. — Qo'shimcha taftishchilarni jo'natishdi. Men bugun shu haqda ma'lumot oldim.
— Bizning odam-chi?
— U endi hech narsa qila olmaydi. Hamma ishni rasvo qildi.
Kelganlar yalt etib Rezidentga boqishdi.
— Nima maslahat berasiz?
— Baza yaqinidagi o'rmonlarni, shaharga olib boradigan yo'llarni titkilab chiqasizlar.
— Garovdagilar-chi?
— Tupurdim ularga. Bu sizning muammoingiz. Meni anavi yaramas qiziqtiradi. Agar u yangi taftishchilargacha yetib olsa, tamom bo'ldi deyavering. Hammasini aytib qo'yadi. Chunki, biz haqimizda ko'p narsalarni bilib oldi.
Eh, yaramas Rezident! Taftishchilarni yo'q qilgani yetmay, endi aybning hammasini menga ag'darmoqchi.
— Ertaga uchrashamiz. Qolgan gaplarni o'shanda gaplashib olamiz. — dedi Rezident sheriklariga.
Men jonlana boshladim. Nahotki, omad yuz o'girmagan bo'lsa mendan?
Bu orada «mehmon»lar tashqariga yo'l olishdi. Tashqari eshik qarsillab yopildi. Rezident ortga qaytdi. Men esa, shoshilmasdim. Unga besh daqiqalar vaqt berish lozim. Mayli, mening shu yerdaligimni sezsin.
Rezident sekin oromkursiga o'tirib o'yga toldi. Men butun n og'irligimni o'ng oyog'imga berib, chapini hujumga shay qildim. Shu tobda negadir tashqari eshik qulfiga kimdir kalit solgandek bo'lib, Rezident hushyor tortdi.
— Katya, senmisan? — so'radi u o'tirgan yerida.
Eh, qanaqa Katya bo'lsin? Axir, u qo'shnining kvartirasida qo'l-oyoqlari boylangan holda o'tiribdi!
Ne ko'z bilan ko'rayki, eshik ochilib, nimqorong'ilikda uch erkak yo'lakda paydo bo'ldi. Hammalarining yelkalarida avtomat. Biri eshik oldida qoldi. Qolganlari xona tomon yurishdi.
— Tamom! — o'yladim parda ortida tosh qotib turarkanman. — Disketka ham, Rezidentning ketidan tushish ham qimmatga tushadiganga o'xshaydi. Sababi, bular baravariga o'q uzishadi. Uzganda ham tepkidan barmoqlarini olmagan holda aylanib otishadi. Endi nima qilaman? Agar shu ko'yi o'y surib turaversam, uch-to'rt soniyadan so'ng hammasi tugaydi. Xayol surishga vaqt yo'q.
Men sekingina oyog'imdagi botinkaning bir poyini yechib narigi burchakka irg'itdim. Qurollilar darhol o'sha tomonga boshlarini burishdi. Ana shunda bildimki, bular professional emas, shunchaki havaskorlar ekan. Professionallar to o'z ishlarini bajarib bo'lmaguncha boshqa narsaga e'tibor qilishmaydi. Paytdan foydalanib shundoqqina yonimda teskari o'girilib turganini tepib yubordim. U polga qulab, qo'lidagi qurol uchib ketdi. Kutib o'tirmay, juda katta tezlikda o'zimni polga otdim va qurolni qo'limga olib hali o'zini o'nglab ulgurmagan sherigiga o'q uzdim. Ikkinchi o'qim ham xato ketmadi. Ammo uchinchi marta otishga ulgurmadim. Eshik oldida turgan bandit ichkariga qarata tinimsiz o'q yomg'irini yog'dira boshladi. Men goh o'ngga, goh chapga yumalar, ba'zan allaqachon murdaga aylanib ulgurgan banditlar panasiga o'zimni olardim. Bir mahal o'q ovozlari tindi. Xonani sukunat qopladi. Asta boshimni ko'tardim-u, qotib qoldim. Tepamda menga to'pponcha o'qtalgancha Rezident turardi.
— Qurolni tashla! — buyurdi u shivirlab.
Tashlamadim. Qanday yotgan bo'lsam, shundayligimcha qolaverdim. Biroq u hamon sukut saqlardi. Xo'sh, nimani kutayapti? Nega otib tashlamayapti? Nahotki, qo'rqayotgan bo'lsa? Shu ko'yi qancha turamiz? Bir soat, ikki soat… Balki, bir kun turarmiz?
Oxiri jonimga tegdi. Qurolni mahkam ushlab asta-asta o'rnimdan turdim va epchillik bilan orqa miyasiga qo'ndoqni tiradim.
— Qo'llaringni orqaga qilib devorga suyan! — buyurdim men. — Disketani ber!
— Sen bekorga chiranayapsan. — dedi Rezident buyrug'imni bajarish asnosida. — Bir-ikki daqiqadan so'ng bu yerga qo'shimcha kuchlar kirib kelishadi. Qolaversa, tashqarida turgan haydovchim ham hammasini eshitgan. O'zingga jabr qilib qo'yma!
— Men sen o'ylagan qo'rqoqlardan emasman. Disketani ber!
— Sen bu bilan nimaga erishasan?
— Disketani ber dedim! Vey, uni kim uchun asrayapsan o'zi? Hozirgina uch birday qotilni seni o'ldirish uchun yo'llagan akaxonlaring uchunmi? Bilib qo'y, sening ittifoqchilaring yo'q endi. Har tarafdan qurshovda qolib borayapsan xolos.
— Senga hech qachon disketani bermayman!
— Unda men bilan birga ketishingga to'g'ri keladi.
Shu mahal yana eshikni kimdir kalit solib ocha boshlagandek tuyuldi.
— Ana, kelishdi. — jonlanib ketdi Rezident. — Seni ogohlantirgandim. Ixtiyoringda yaxshilikchasiga ketishing bir soniyagina vaqt bor.
— Disketani bermaguningcha hech qayoqqa qimirlamayman.
Rezident bu gapimdan so'ng kulib qo'ydi va ruxsat ham so'rab o'tirmay kursiga cho'kdi. Chunki, u hozir o'ziga qarata o'q uzmasligimni yaxshi bilardi.
Eshik ochildi. Men darhol o'zimni xona eshigi orqasiga oldim.
— Bu men! Otma! Iltimos, otma! — bu ayol kishining, aniqrog'i, men qo'shni kvartiraga boylab qo'ygan ayolning ovozi edi.
Rezident hushyor tortib men tomonga o'girildi.
— Otma, iltimos! —