Josuslar yakun (kamolov) copy (3-sahifa)

Boshqalar

Otma, iltimos! — deya yalina boshladi u menga. Men bo'lsam, yelka qisdim.

— Disketa sandiqchada. — shivirladi Rezident va menga bir dasta kalitlarni irg'itdi. — Ular necha kishi ekan-a?

Men sekin qulog'imni ding qilib yo'lakdagi tovushlarni tinglagan bo'ldim-da, javob qildim.

— Uch kishi.

— O'rnimdan tursam maylimi?

— Faqat ortiqcha harakatlarsiz. Yo'qsa, birinchi o'q sening oyimchangga qaratiladi.

Shu gaplarni aytib ulgurmasimdanoq yo'lakda qotillardan biri to'pponchadan o'q uzdi. Ayolning ingragancha qulaganini eshitdim. Endi harakatga tushmasam bo'lmasdi. Qo'limdagi avtomatni o'qlab sekin yo'lak tarafga mo'raladim. Afsuski, shu zahoti kimdir menga qarata o'q uzdi. Yaxshiki, yotib qoldim. Bo'lmasa, o'q naq miyamga kelib tegishi muqarrar edi. Birinchi o'q ketidan ikkinchisi, uchinchisi uzildi. Men yana ikki-uch bor aylanib o'qlar yomg'irini aldagan bo'ldim va tavakkal avtomat tepkisini bosdim. Xayriyat, kimdir gursillab polga qulagandek tuyuldi.

Men shoshib orqamga o'girildim. Tepamda xuddi o'tgan galgi kabi Rezident hozirgina otilgani sabab qizib ketgan to'pponchani boshimga to'g'rilagancha tirjayib turardi.

Hayron qoldim. Axir, bu hozirgina polga qulagan dushmanning to'pponchasi! Rezident uni qo'lga kiritishga qachon ulgurdi? Nahotki, shunday katta tezlikka ega bo'lsa?..

Nima ham qilardim? Bu jangda yutqazganimni tan olishga majbur edim.

— Qurollarni yig'ib ol! — buyurdi menga Rezident. — Ketishimiz kerak.

Men itoat bilan uning aytganlarini qildim-u, ortidan tashqariga chiqdim. Podyezd ro'parasida ikkita mashina turardi. Biz ulardan birining ballonlarini teshdik-da, ikkinchisiga o'tirib jo'nadik. Albatta, bu gal ham men istagan tomonga emas, aksincha Rezident ixtiyor qilgan manzilga.

Shaharga yetgach, mashinani kichik bir ko'chalardan birida qoldirib o'zimiz avtobusga o'tirdik.

— Bitta zo'r joy bor. — dedi Rezident xotirjam ohangda. — O'sha yerda uch kun o'tirib turamiz.

Men unda baribir gumonsirardim. Tutayotgan ishlari mening foydamga emas deya baholagim kelardi. Ammo yuz ko'rinishiga qaraganim sayin bu fikrimdan qaytishga va shoshilmaslikka intilardim.

Avtobusdan qaerdadir tushib elektrichkaga o'tirdik. Bir-ikki chaqirim yo'l bosganimizdan keiyn esa, kichkinagina uy oldida tushib qoldim.

— Bu tanishimning dala hovlisi. — tushuntirdi menga Rezident. — Bu yerni hech kim bilmaydi.

Ichkariga kirgach, Rezident shkafni ochib u yerdan non va konserva oldi. Lekin negadir to'pponchasini mening shundoq ro'paramga qo'ydi. Bundan payqadimki, u yana yangi o'yin boshlamoqchi.

Qiziq. Buyog'i qanday kecharkin? Rezident mening savollarimga javob berarmikan? O'zini qanday tutadi?

Qarangki, u hali savol bermasimdan turib barchasiga javob berib qo'ya qoldi.

— Men senga bu yerdan ketishingga yordam beraman. — dedi u. — Qolaversa, Tashkilotimizni, meni va nihoyat o'zingni taniydigan odamlarning ismi-shariflariniyam beraman.

Ana shunisi menga juda kerak edi. Chunki, prokuror deganlari menga ham eng shafqatsiz jazo tayinlanishini talab qilardi. Shunday ekan, men o'zimni o'sha jazodan qutqarish, hayotimni saqlab qolish uchun kurashishim zarur. Agar u odamlar tirik qolishsa, Tashkilot meni ham, Rezidentni ham yo'q qilishi aniq.

Kechqurun Rezidentning qo'lidan konteynerni oldim-u, dala hovlini tark etdim.

* * *

Ketayotib, ortimga o'girildim-u, deraza qarshisida o'tirgan Rezidentga nazar soldim. U shu o'tirishda xuddi keksarib, dunyodan charchagan kampirni eslatardi. Umrida ilk bor sira shoshilmayotgandi u. Hozir meni ham hayratda qoldirib qurshovda ham, poezd kupesida ham emas, aksincha oddiy kursida xotirjamgina o'tirardi. Agar yaqin kelajakda bo'lishi kerak ishlarni hisobga olmasa, buni haqiqiy dam deb aytish mumkin. Rezidentning hisob-kitobi bo'yicha dushman deb atalmish jinoyatchilar guruhi dala hovliga besh-olti soat ichida yetib kelishlari lozim. Lekin Rezident bu uchrashuvdan sira qo'rqmaydi. Bu taxlit uchrashuv, qarama-qarshiliklarning ko'pini ko'rgan.

Uni ham tushunsa bo'lardi. Negaki, katta bir mafiyachilar guruhini fosh etish maqsadida yollagan agenti ishonchini oqlamadi. Agent mafiyachilarning tuzog'iga ilindi. Katta pul, yaxshi ovqat, shohona uy-joylar uning ko'zini ko'r qilib qo'ydi. To'g'ri, agent ham tashkilotdagi boshqa xodimlar kabi halol, to'g'ri so'z yigit edi. Agar ish bir haftada yakun topganda balki o'z vazifasini a'lo darajada uddalagan bo'lardi. Afsuski, operatsiyaning oylarga cho'zilib ketishi Rezidentning zarariga hal bo'ldi. Agent sotilib qoldi. Endi esa, hammasini qaytadan boshlamasa bo'lmaydi. Buning uchun bugungi tashrif buyuradigan dushmanlar bilan kurashishi shart.

Banditlar kechqurun to'rtta mashinada dala hovli ro'parasida paydo bo'lishdi.

— Vey, gaplashib olishimiz kerak, eshitayapsanmi? — qichqirdi ulardan biri.

— Kerak bo'lsa, o'zing kiraver! — javob qildi Rezident ichkaridan turib.

— Hadeb o'zingni bozorga solavermasang-chi! Bizning ixtiyorimizda uch daqiqagina vaqt bor. Chiq!

— Kelaver, yaqinroq kel! — o'zicha shivirladi Rezident avtomatni o'qlab. — O'qlarim hammangga yetadi.

— Bo'pti, chiqmasa chiqmas! — dedi bandit sheriklariga qarab. — Boshlanglar!

Shu gapdan so'ng daraxtzor orasidan ikkita buldozer chiqib kelib dala hovli darvozasi yonida to'xtadi.

— Oxirgi marotaba ogohlantirayapman! — yana qichqirdi bandit. — Chiqmasang, yer bilan yakson bo'lasan!

— Shunaqami? — o'ziga o'zi dedi Rezident. — Meni traktorlar ostida yanchib tashlamoqchimisanlar? Yaxshi, kelishdik.

U shunday dedi-yu, cho'ntagidagi to'pponchani chiqarib o'qladi va peshonasiga tiradi.

Oradan ko'z ochib yumgunchalik vaqt o'tmay buldozerlar dala hovlining devorlarini buzgancha ichkariga qarab yurishdi. Shu bilan bir vaqtda esa, Rezident tepkini bosdi…

Xullas, bu jangda Rezident bironta ham dushmanni yo'q qila olmadi. Asir ham tushmadi. Asirlikdan ko'ra o'z joniga qasd qilishni afzal topdi.

— Murdani albatta topinglar! — sheriklariga buyurdi bandit yakson qilingan dala hovliga ma'noli boqarkan. — Yerning ostidan bo'lsayam topinglar!

* * *

Dala hovlini tark etganimda men Rezidentning qanday o'lishini bilmasdim. Faqat bir narsa menga ayon edi. Uning uchun bu yorug' dunyoning umuman qizig'i qolmagan. Na ittifoqdoshlari bor, na do'stlari. Hammasidan judo bo'lgan. Faqatgina dushmanlarigagina kerak. Ular ham Rezidentni behuda emas, o'ldirish uchungina qidirishadi. Men bo'lsam, baribir undan mamnunman. Chunki, menga barcha kerakli narsalarni, familiyalar, mafiya kattalarining manzili, shaxsiy konteynerigacha berdi. Hech narsani ayab o'tirmadi. Lekin men unga yordamga bora olmasdim. Hatto bor ovozda chaqirsa ham qayrilib qaramasdim. Sababi oddiy. Oldimda hali ko'p kurashlar, qiyinchiliklar turibdi. Men o'z burchimni to'liq bajarganim yo'q. Maqsadimga yetish uchun olg'a borishim lozim.

Rezident aytgan joydan konteynerni olgach, barcha narsalarni sport sumkamga joyladim-da, shaharga jo'nadim. Shaharning uchta tumanidan uchta kvartirani ijaraga oldim. Uchchala kvartira ham ikkinchi qavatdan. Zarur bo'lganda, tashqariga deraza orqali sakrab tushib keta olish uchun shunday qildim. Qolaversa, barcha podyezdlar ikki eshikli. Ham kirish joyi, ham uyning orqa tarafiga chiquvchi eshiklar. Bu navbatdagi operatsiya uchun muhim edi.

Asosiy yashash joyim sifatida shahar markazidagi to'rt xonali kvartirani tanladim. Negaki, bu kvartira oynalari shahar ichki ishlar boshqarmasi binosi bilan ro'parama-ro'para. Banditlar bu yerda ochiqchasiga otishma tashkil eta olishmaydi.

Uch kungacha xuddi mushuk go'sht atrofida aylangandek o'zim uchun muhim hichoblangan besh mafioz yashaydigan tumanlarda daydib yurdim. Topografik rejalar tuzdim, turli kirish-chiqish joylarini chamalab ko'rdim. Uchinchi kecha so'ngida esa, o'sha besh mafiozni o'ldirish usullari haqida bosh qotirdim.

Birinchi «mijoz»im ayni shu kunlarda kvartirasini ta'mirlatayotgan ekan. Mana shu fursatdan foydalanib qolishim shart. Xuddi o'zimni shu mahallada yashaydigan qo'shnilardek tutib ta'mir uchun javobgar brigadirga uchrashdim.

— Bilasizmi, bugun-erta men uylanishim kerak. — dedim unga. — Mehmonlar kelishadi. Manavinaqangi bo'yoqlar yerda yotsa, ta'mirlab tursalaring, xunuk ko'rinadi. Keling, ikki kunga ta'mirni to'xtatib, boshqa podyezdda ishlab turing. Men vaqt yo'qotganingiz uchun haqini to'layman.

— Bo'pti, — javob qildi brigadir. — tushunaman. O'zim ham bir paytlar uylanganman. Xavotir olmang, aytganingizdek bo'ladi.

Bu ishni qoyillatgach, ikkinchi «mijoz»ga o'tdim. U qadar kuchli tayyorgarlik shart emasligini aniqlaganimdan so'ng uchinchisi tomon yo'l oldim. Uchinchi «mijoz» mashina jinnisi ekan. O'zining yap-yangi chet el mashinasi borligini bildim. Katta tezlikda mashina haydashni xush ko'rarkan. Ayni muddao. «Baxtsiz tasodif» tufayli halok qilish mumkin.

Bu shaharda ham boshqa yerdagi kabi tunda yolg'iz yurish xavfli edi. Yolg'izliging har qanday o'tkinchining e'tiborini tortadi. Gumonini oshiradi. Biroq men bunisiga ham oldindan tayyorgarlik ko'rib qo'yganman. Mabodo bezorilar yo'limni to'sishsa, ortiqcha shovqin ko'tarilmasligi uchun yonimda anchagina pul olib yuraman. Agar pul ham ularning ko'nglini to'ldirmasa, cho'ntagimdagi «Makarov» to'pponchamni o'qtalib qo'rqitishga majburman. Militsionerlarga duch kelsam, tergovchilik guvohnomasi tayyorlab qo'yilgan. Muhr va shunga o'xshash narsalarni Rezidentning konteyneridan olganman. Ana endi bemalol ko'cha kezib ish olib borsam bo'laveradi. Guvohnomani ko'rgan militsionerlar meni bezovta qilmaygina qolmay, yaqindan yordam berishga majbur bo'lishadi.

Men to'ppa-to'g'ri mashinalar turadigan joyga keldim-da, qorovulga guvohnomani ko'rsatib ichkariga kirdim. Maqsadim mashinalarni ko'zdan kechirib olish edi.

Sizning qiladigan ishingiz yo'qmi? — so'radim zarda aralash ortimdan ergasha boshlagan qorovuldan. U tushunib darhol o'z joyiga qarab yo'l oldi. Men mashinalarni kuzatib chiqib o'zimga keraklisini topdim. Uyoq-buyog'ini tekshirgan bo'lib turgach, ostiga portlovchi modda yopishtirdim. Shundan keyingina bu joyni tark etdim.

* * *

Endigi ishim ta'mirlanayotgan uydan sal nariroqda yashaydigan ikkinchi mafiozni tinchitish edi. Uning ertalablari ich kiyimda yugurishga havaskor ekanini bilib erta tongdayoq tashqariga chiqishini poyladim. Nihoyat u yonida tansoqchisi bilan podyezddan chiqdi. Men darhol o'zimni panaga oldim. Qaytib kelib eshigi tutqichiga qo'l yuborganda esa, cho'ntagimdan sigaret qutisi chiqardim. Aslida bu sigaret qutisi emas, balki, maxsus distansion boshqaruv qutisi edi. Ichidagi «sigaret» donasini mahkam ezilsa, bas, kuchli portlash sodir bo'ladi.

Shunday qildim. Tutqichga qo'l yuborgan mafioz kutmagandi. Eshikka maxsus plastik mato yopishtirilganidan bexabar edi. Men tugmachani bosganimda mato ovozsiz portlab ikkalasini ham yerga qulatdi.

* * *

Bu galgi o'ljani qahvaxonada kutishimga to'g'ri keldi. Qovrilgan kolbasaga buyurtma bergandim. Muddati o'tib ketgan ekanmi, badbo'y hid kelardi. Yeyishga majbur bo'ldim. Birinchidan qornim och, ikkinchidan, shu qahvaxonaning oynalari, kirish eshigi menga yoqib qoldi. Shu sababli oshqozonimni kasalga yo'liqtirib olishdan ham qo'rqmay, kolbasani paqqos tushirdim. Bir mahal tashqariga men kutayotgan odamning mashinasi kelib to'xtadi. Endigina ichmoqchi bo'lgan choy to'la stakanni stol ustiga qo'ydim-u, tashqariga otildim. Ha, mashina har kuni kelib to'xtaydigan yerida ekan. Endi mafioz mashinadan tushib o'z podyezdigacha ellik metrlar piyoda yurib boradi.

Men mashina ro'parasiga borganda, birdan to'xtab tomog'imni changallagancha engashib oldim. Yegan kolbasalarim ko'nglimni aynita boshlagan, shu lahzalarda qusib yengil tortmoqchi edim. Ammo tansoqchi menga xalal berdi.

— Eh, sassiq, yo'qol bu yerdan! — u meni itarib yubordi.

Shu zahotiyoq nari ketdim. Ammo ortga qaytishni ham unutmadim. Gavdamni bazo'r rostlagancha mafiozga yaqin borishga erishdim va barmoqlarim orasidagi ingichka zaharli ignani kiyimlari osha bilagiga tiqdim. U og'riqqa chidolmadi shekilli, meni itarib tashladi. Unga tansoqchi qo'shimcha qilib boshim aralash musht tushirdi. Shunda ham ko'nglim xotirjam edi. Endi jang maydonini sekin tark etsam bo'ladi. Men yutdim. Maqsadlarimdan biriga erishdim.

Ha, o'ylaganimdek, mafioz uch soatdan so'ng yurak xuruji tufayli olamdan o'tdi. Vaholanki, uning yuragi hech qachon og'rimagan ekan.

* * *

To'rtinchi mafiozni boshqacharoq yo'l bilan tinchitishimga to'g'ri keldi. O'zim oldindan u yashaydigan ko'p qavatli uyning tomiga chiqiladigan eshik qulfini buzib qo'ygandim. O'sha yerdan chiqib ventilyatsiya trubasi ichiga ingichkagina, uzun trubkani tushirdim. Bu aslida kamera bo'lib, to'g'ri mafiozning kvartirasi ichidagi hojatxonaga tushardi. So'ngra monitorni yoqdim. Endi kutish kerak. Ertami-kechmi, baribir hojatxonaga kirishi kerak. Yarim soatlar kuzatganimdan keyin hojatxonaga xotini bo'lsa kerak, ayol kishi kirdi va unitazga o'tirdi. Uf-f!.. Qancha kutish mumkin u yaramasni?.. Yo'q, uzoq kutdirmadi. Ayol chiqib ketgach, oradan o'n daqiqalar o'tib nihoyat u paydo bo'ldi. Chamasi, anchadan beri hojat chiqara olmay qiynalayotgan shekilli, nuqul inqillar, yo'lakda turib qachon chiqishini so'rayotgan xotiniga ham e'tibor bermasdi. Xo'sh, nima qilish lozim? Men truba orqali zaharli gaz to'ldirilgan ballonchani tushirdim. Bu unga yordam berishi kerak. Agar gazning ozginasi tashqariga tarqalsa ham, mening ishim muvaffaqiyatli tugashi aniq.

Men uning gaz hidi tarqalgach, qay ahvolga tushganini monitor orqali ko'rdim. Mafioz o'tirgan yerida qotib qolgandi.

— Tezroq chiqmaysizmi? — qichqirardi xotini yo'lakdan turib. — Eshitayapsizmi, qachon chiqasiz, axir?

Afsuski, u endi qaytib chiqmaydi. Ruhi allaqachon yerni tark etib, arshi a'loga yo'l olib ulgurgan.

Ish bitganiga amin bo'ldim-u, shosha-pisha kamera, monitorlarni sumkaga joylab pastga tushdim. Endi iloji boricha tezroq harakatlanishim zarur edi. Eh, qaniydi yo'limda biro mashina uchrasa-yu, haydovchisini itqitib tashlab manzil tomon o'qday uchsam! Baxtga qarshi, katta ko'chada bironta ham mashina ko'rinmasdi. Yugurib ketishga majbur bo'ldim.

Balo kutilmaganda kelishi rost ekan. Chorrahaga yetganimda, qaerdan paydo bo'ldi, bilmayman, qandaydir «Uazik» orqamdan kelib chunonam urdiki… Bir tarafga uchib ketdim.

* * *

Hushimga kela boshlaganimda o'nlab odamlar tepamda turishganini ko'rdim.

— Sumkamni beringlar! Beringlar! — deya ingranardim. Javob bo'lavermagach, jonholatda o'rnimdan turib yo'l chetida aylangancha disketa solingan sumkamni qidira boshladim.

— Unga yordam berish kerak! — derdi kimdir yelkamdan ushlab. — Hushi joyida emas!

Baribir odamlarning orasidan chiqishga erishdim. Albatta, sumkamni qo'ltig'imga qisgancha.

Endi qanday bo'lmasin, bu olomondan uzoqroq ketishim shart edi. Agar vrach chaqiradigan bo'lishsa, tamom! Ular birinchi navbatda hujjat talab qilishadi. Yo'q, bunga yo'l qo'ya olmayman.

Yugurgancha duch kelgan tarafga qarab ketdim. Nihoyat ko'p qavatli uylardan biri ro'parasiga yetganda biroz nafas rostlagan bo'ldim. Xayriyat, odamlar qolib ketishdi. Faqat chap oyog'im jiddiyroq jarohatlangan shekilli, simillab og'rirdi. Bu taxlit katta ko'chada turaverish ham xavfli. Qarshimdagi podyezdga kirib ikkinchi qavatga ko'tarildim va eshiklarni birma-bir taqillata boshladim. Baxtga qarshi, hech kim eshik ochmadi. Uchinchi qavatga chiqdim. Omadim kelib kvartiralardan biri shunchaki qulflanmasdan muhrlab qo'yilgan ekan. Eshikni ochib ichkariga kirdim. Mana shu yerda yuvinib, kiyimlarimni tartibga keltirdim va shundan keiyngina o'z kvartiramga yo'l oldim. Endi vaqtni behuda o'tkazishga haqqim yo'q edi. Ob'yekt yaxshi ko'rinadigan deraza qarshisiga suratkashlarning oyoqli uskunasini eslatuvchi maxsus tekshiruv asbobini o'rnatib kuzata boshladim. Xudoga shukr, uzoq kutmadim. Ob'yekt uy chirog'ini yoqib esnagancha xonaning uyog'idan-buyog'iga yura boshladi. Eh, mafioz bo'lish ham xavfli! Ularning hayoti juda qisqa bo'ladi. Nimayam qilardim? Burchimni ado etmasam bo'lmaydi. Qo'limga avtomatni oldim-u, uni nishonga oldim. Afsuski, birinchi marotaba o'qim nishonga tegmasligi ma'lum bo'lib qoldi. Ob'yekt kutilmaganda panaga o'tib o'rindiqqa o'zini tashladi.

Endi kutishdan o'zga choram qolmadi. Chunki, mening qo'limda atigi avtomat. Bu qurol bilan devorni teshib bo'lmaydi. Aksiga olgandek, u o'rnidan turay demasdi. Magnitofonni yoqib, qo'liga gazeta jurnallarni olgancha bamaylaxotir varaqlash bilan band edi.

Shu payt men joylashgan kvartira eshigi qattiq taqillay boshladi. Kimlar kelishi mumkin? Ohista eshik ro'parasiga kelib tashqariga quloq tutdim. Tashrif buyurganlar kamida to'rt-besh kishi edi. Ular bo'ralab so'kinishar, baqirishar, oyoqlari bilan eshikni tepishardi.

Xo'sh, endi nima qildim? Agar o'q uzadigan bo'lsam, qo'shnilar xabar topadi. Ko'ribsizki, militsiyaga kimdir xabar berib yuboradi. Yo'q, yaxshisi, oynadan pastga bir amallab tushaman-u, berkinaman. Hoynahoy, bular mafiozning odamlari. Yo'qsa, kutilmaganda, bostirib kelishmasdi. Demak, mening payt poylayotganimni biladi. Lekin qanday qilib?

O'ylab o'tirishga fursat yo'q. Avtomatni yelkamga osdim-da, jonholatda derazani ochib pastga shundoq yonginamdan o'tgan trubaga osilgan ko'yi pastga tusha boshladim. Bilmayman. Yerga oyoq qo'yib ulgurdim, yo ulgurmadim. Aniq bir narsani bilamanki, podyezd ro'parasida mashina turgandi.

— Tez mashinaga o'tir! — kimdir orqamdan kelib boshimga to'pponcha tiradi.

Ehtiyotkorlik bilan orqaga o'girilishga urindim. Qarshimda to'rt nafar barvasta-barvasta yigitlar avtomat ushlagancha menga sovuq tikilib turishar, beshinchisi, orqamda boshimga hamon to'pponcha tirab turardi.

— Tez bo'l! — buyurdi orqadagi.

Itoat etishga to'g'ri keldi. Sekin mashinaning orqa eshigini ochdim.

— Yo'q, rulga o'tirasan. — deya shivirladi menga orqadagi yigit atrofga bir-bir alanglab olib. — Rulni boshqarasan!

Obbo, endi buyog'i qanchadan tushdi. Nega meni rulga o'tqazib qo'yishdi? Kimlar o'zi bular?..

— Mashinani katta tezlikda, biz aytgan tarafga haydaysan. — deyishdi menga motorga o't qo'yishim bilan.

— Sigaret cheksam bo'ladimi?

— Bo'ladi. Faqat bizgayam berasan.

Cho'ntagimdan bir quti sigaret chiqarib bir qo'lim bilan hammalariga ulashgan bo'ldim. Yigitlar shundan keyingina qo'llaridagi qurollarni yonlariga qo'yishdi.

Ular bilishmasdiki, sigaretlar orasida maxsus tanlangan donalar bor. Ular portlovchi moddalar. Professional emasliklari shu yerdan ham ma'lum.

Men yana payt poylardim. Katta tezlikda svetoforning qizil chirog'idan o'tib ketganimdan so'ng orqadagi yigitlardan biri buyurdi.

— Chapga bur!

Chapda torgina, deyarli kimsasiz ko'cha mavjud edi. Ana shu yer qulay! Endi «sigaret»larni harakatga keltirsam ham bo'ladi. Bir qo'llab quti ichidan o'sha sigaretlardan birini oldim-da, sekin gugurt yoqib tutatdim va kutilmagan harakat bilan orqa o'rindiqqa qarab irg'itib yubordim. O'zim esa, rulni qo'yib yuborib eshikni ochdim-u, pastga sakradim. Shu zahoti mashina salonida kuchli portlash sodir bo'ldi…

Yigitlar baqirishga ham ulgurishmadi chog'i…

Men olov ta'qibidan qochib ancha yergacha chopib bordim va jonim omon qolganiga yana bir bor amin bo'lib to'xtadim. Endi yaqin oradagi o'rmon orqali imi-jimida qaytadan shaharga yetib olishim lozim edi.

* * *

Men buyog'iga qanday yo'l tutishni bilmay qolgandim. Mana, navbatdagi urinishim ham ish bermadi. Shu ko'yi ish tutaveradigan bo'lsam, mafiozlarni yo'q qila olmayman. Boshqacharoq, ish beradigan yo'lini topishim kerakka o'xshaydi. Xo'sh, nima qilaman? Yo harbiy samolyotlardan birini o'g'irlab qochib o'sha yaramaslarning uyiga bombalar yomg'irini yog'diraymi? Harqalay, bizni kursda harbiy samolyotlarni boshqarishga o'rgatishgan. Yo'q, buning ham foydasi bo'lmaydi. Oxir-oqibat o'zim tashkilotimizning ta'qibiga uchrayman. Ha, yaxshisi, pionerlar uyiga boraman. U yerda astrologlar to'garagi bo'lishi kerak.

Shhar xiyobonida sayr qilgan bo'lib avval maqsadimga aniqlik kiritib oldim. Ha, u yerga go'yoki ilmiy-ommabop jamiyatning vakili bo'lib boraman. Galaktikalardan birida qora soya kuzatilgan-u, men o'shani ilmiy asoslab olish