Josuslar 3 (kamolov) copy (2-sahifa)
Turgan yerimdan ham hammasi oynadek ko'rinib turardi. Xo'-o'sh, mushuk negadir joyidan siljib qolibdi. Buni oddiy odam ko'rsa, payqamasligi mumkin. Ammo men payqadim. Bu haqiqiy professionalning ishi.
Men harakatning ikkinchi qismi haqida bosh qotira boshladim.
Ertasi kuni mahalliy gazetalardan birida quyidagicha e'lon paydo bo'ldi:
— It yo'qolib qoldi… Yoshi… Zoti… Iltimos,… manzilga xabar qiling!..
Bu bizning josuslar tiliga o'girilganda, meni notanish hamkasbim rejadan tashqari aloqaga taklif etgani edi.
Ikki kundan so'ng zahiradagi aloqa qutichasini ochdim. U yerda uchrashuv joyimiz ko'rsatilgandi. Belgilangan soatda yetib bordim. Qaysidir o'n besh soniyalar ichida u paydo bo'lishi lozim.
Shu tobda kutilmagan hodisa sodir bo'ldi. Men chorraha yaqinida turgandim. Yon ko'chadan «Volga» katta tezlikda chiqib keldi. Bilmadim, yo haydovchi e'tiborsiz, yo boshqa sabab. Ishqilib, qizil chiroqdan o'tmoqchi bo'lgandi. To'satdan mashina men tomonga burildi-da, o'ng eshigi oyog'imga urildi. Yiqildim…
Yiqilayotib ham bir narsa haqida bosh qotirardim. Nima o'zi bu? Ko'p narsa bilib yubordim-u, yo'qotmoqchi bo'lishdimi? Ha, agar shunday bo'lsa, himoyaga shay turishim zarur. Chunki, hozir mashina to'xtaydi-da, ichidan chiqib kelganlar mening oyoq-qo'limni boylab olib ketishadi…
Yo'q, bu gal ham adashibman. Ranglari oqarib ketgan yoshgina haydovchi tepamda paydo bo'lib yalina boshladi:
— Kechiring!.. Bilmay qoldim! Qattiq og'riyaptimi?..
Unga quloq solmadim. Sababi, notanish hamkasb bilan uchrashishimga bir necha soniyalar qolgandi. Sekin o'rnimdan turdim-u, olomon orasiga kirib uni qidira boshladim. Qani? Kim o'zi u? Ko'rinishi qanaqa? Hov anavi sportchilarga o'xshagan yigitmi? Yo sumka ko'targan manavi ayolmi?
— Qattiq og'rimayaptimi? — hamon atrofimda girdikapalak bo'lib aylanardi haydovchi.
— Og'rigani yo'q, rahmat! — javob qildim men.
— Balki, sizni kasalxonaga olib borishim kerakdir?
— Kerakmas.
— Yo'q, keling, yaxshisi kasalxonaga boraylik!.. Xudo biladi oyog'ingizga nima bo'lgan…
Men hammasini tushundim. U o'sha o'zim kutgan notanish hamkasb edi.
Oqsoqlangancha uning ortidan ergashib mashinaning orqa o'rindig'iga o'zimni tashladim.
* * *
— Travmpunktgacha to'rt, to'rt yarim daqiqa bor. — dedi u menga. — Hozircha meni eshit…
Hayratdan yoqa ushladim. Qarang, bu rezidentning o'zi!.. Men — kuryer bilan ochiqdan ochiq gaplashib olmoqchi. Bu tushga o'xshaydi! Men ahmoq bu odamni o'zimga dushman deb yursam, aslida rahbarim vazifasini o'tarkan. Dushman esa, Xudo biladi kim. Buni kelajak ko'rsatadi…
— Hadeb bosh qotiraverma! — xayolimni bo'ldi u. — Hali u senga ko'p kerak bo'ladi. Ana, eng yaqin yordamchim o'tgan haftada, boshqasi ikki hafta oldin o'ldi. Ishni eplay olishmagandan keyin shunaqa bo'ladi. Hozir bo'lsa, butun umid sendan. Qo'lingda xarita bor. Faqat senigina noma'lum dushmanimiz tanimaydi.
Tushunmadim. Nega endi o'zining boshqa xodimlarini ayaydi-yu, meni xuddi bir bo'lak go'sht kabi dushmanga qarshi qo'yadi?.. Nega yuzini ko'rsatdi? Dushman meni ham tanib qolishi va halok bo'lishim uchunmi?..
— Topshiriqni eshit. — tag'in xayolimni bo'ldi u qo'limga bir quti sigaret tutqazarkan. — Bu yerda qo'shimcha axborot bor. Manavi yerida manzil. Sen uni kuzatish davom etyaptimi-yo'qmi, aniqlaysan. Agar lozim bo'lib qolsa, uni himoya qilasan.
«Ha, — ko'nglimdan o'tkazdim men. — Aytishiga qaraganda, men boradigan yerda mushtlashuv ham bo'lishi muqarrar. Bundan chiqdi, meni ham allaqachon tiriklar ro'yxatidan o'chirishgan. E, hozircha tirikman-ku! Nimaga tushkunlikka tushib qoldim?..»
— Tushunarlimi? — so'radi u mendan.
— Tushunarli.
— O'sha o'zing ko'rgan tashlandiq bino ichidagi betonlar orasi bizning aloqa qiladigan joyimiz bo'ladi.
Mashina kasalxona ro'parasiga kelib to'xtadi. Rezident tashqariga chiqdi-yu, boyagi «niqob»ini kiydi. Ya'ni, o'zini xuddi meni tanimaydigandek, mashinada urib yuborgani uchun afsuslanayotgandek tutib qo'llarimdan ushlagancha avaylab mashinadan tushirdi.
— Eh, kechiring, og'ayni!.. Bilmay qoldim-da!.. Bunday bo'lishi kimning xayoliga kelibdi deysiz!..
Besh daqiqalar ichida oyog'imni boylab qo'yishdi.
* * *
Ertasi kuni men uchun o'zimga yoqadigan, «ob'yekt»ni kuzatish qulay bo'lgan joydan kvartira ajratib berishdi. Shundan keyin bildimki, meni faqatgina sirli silindrni olib kelish uchun emas, balki, boshqa muhim topshiriqni ado etish uchun ham jo'natishgan ekan.
Yo'q, men oyna oldida kun bo'yi tashqarini kuzatish bilan ovora bo'lmadim. Shunchaki, devorga ko'zgu o'rnatib qo'ydim. Bu ko'zgu orqali o'zimga kerakli odamni bemalol ichkaridan turib kuzata olaman. Bu ham mening xavfsizligimni ta'minlaydigan himoya vositalaridan biri edi.
Oradan ikki kun o'tib bu uyda yashaydigan barcha qo'shnilarni, shu jumladan, o'zim kuzatayotgan «ob'yekt»ni ham tanib oldim. U ko'rinishidan boshliqlarga o'xshab ketardi-yu, g'amgin edi. Har kuni bir vaqtda uydan ketar, bir vaqtda qaytardi. Har kuni kechqurun axlat to'kish niyatida tashqariga chiqardi. Soat roppa-rosa kechki o'n yarimda uyi chirog'ini o'chirardi.
Ba'zan hovliga chiqardim-da, o'rindiqlarda gap sotib o'tirgan kampirlar orasiga qo'shilgancha, atrofni kuzatardim. Bir necha marotaba «ob'yekt»ni xizmatga, yoki sayrga o'ziga bildirmagan holda kuzatib ham qo'ydim. Hech qanday gumon qilsa arziydigan vaziyat ko'zga tashlanmadi. Uning ortidan hech kim tushmagan!
Shu ko'yi bir hafta o'tdi. O'zimni xuddi qorong'ida qop-qora mushukni tutmoqchi bo'layotgan ahmoqqa o'xshata boshladim. Ishda natija yo'q. Balki, rezident kuzatmasa turolmaydigan kasalga uchragandir? Nega meni ahmoq qiladi unda? Yo o'zimda professionallik yetishmayaptimi?..
* * *
Qarangki, kunlarning birida o'zim kuzatayotgan kimsa kechki sayrga chiqmadi. Mendan boshqa hech kim bu holatni payqamasdi ham. Hayron bo'lib hovliga chiqdim. Kuzatilayotgan kvartira chiroqlari o'chirilgandi. Podyezdga qaytib kirib uning eshigi ro'parasiga bordim. Hech qanday tovush yo'q. Qulflar joyida.
Bir necha soatdan so'ng sanitarlar xuddi shu podyezddan uning jasadini olib chiqib ketishdi. Nima bo'lganini yuqori qavatda turadigan qo'shnilar o'zaro muhokama qilishardi.
— Eh, peshonasi sho'r ekan. — deyishardi kampirlar. — Vannaxonaga cho'milgani kirib kutilmaganda toyib ketibdi-yu, boshi bilan urilib, hushidan ketibdi. Suv yutibdi… Agar bir o'zi yashamaganda baqirganini birga yashaydigan odam eshitardi. O'lmasdi. Ha, qachon, qanday o'lishini bilmas ekan-da odam!..
Men bo'lsam bunga ishonmasdim. Chunki, sababini yaxshi bilardim.
Yaxshilab o'ylaylik. Bu haqiqatning tagiga yetishda yana bir usul. Masalan, jinoyatchi bu jinoyatni amalga oshirishi uchun qancha vaqt sarflashi mumkin? Olaylik, podyezdga qirq soniyada kirib oladi. Qulfni ochishi uchun ham shuncha vaqt ketadi. Haqiqiy ustamonlar uchun bu qulflarni ochish cho'tmas. Sekin ichkariga kiradi-da, uy egasini qandaydir tovush bilan chalg'itadi. U tovush kelgan tomonga o'girilib ulgurmay, kuchli zarba bilan polga qulatadi. So'ngra vannaxonadagi kranlarni ochadi. To suv to'lgunga qadar jabrlanuvchini yechintiradi…
Izlarni yo'qotish uchun ham ko'p vaqt ketmaydi. Jami 11-12 daqiqa ichida g'oyib bo'ladi.
Xo'sh, podyezdda o'sha vaqtda begona odam bormidi? Ha, navbatchi chilangar bor edi. Lekin u kiriboq yettinchi kvartiraga kirib ketgan va uzoq vaqt temir-tersaklarni kovlashtirish bilan band bo'lgan. Yana pensiya tarqatadigan pochtachi. Kampirlar u o'n yildan beri pensiya tarqatishini jo'rovozlikda aytishdi. Unga odam o'ldirishdan nima foyda?
To'xta, oq xalatlilar orasida bo'lmasin tag'in qotil. Ha, oq xalat har qanday qotilning basharasini berkita oladi.
To'g'ri, buni tekshirib ko'rmasa bo'lmaydi. Chunki, murda vannaxonada yotganini o'zlaricha qaerdan bila qolishadi?..
Bu fikrimni ham kampirlar tasdiqlab berishdi.
— Sen haqsan, bolam. — deyishdi menga. — Poliklinikadagilar ham odammas. Dori so'rab ko'rgin, shunaqangi baqirib berishadiki… O'sha «Tez yordam»da kelganni bir ko'rsayding. Xuddi mol do'xtiriga o'xshaydi basharasi. Yo'q, jinoyatchilarga ko'proq o'xshaydi. Yonidagi sherigiyam undan kam emas ekan. Bizlarni kurakda turmaydigan gaplar bilan so'kib haqorat qildi yaramas…
Ie, do'xtir qani unda? Ular uch kishi edi-ku! Nega kampirlar ikki kishi deyapti? Do'xtir qaerga g'oyib bo'ldi?
Men kimlardir ko'rsatgan suratlarni ko'z oldimga keltirdim. Ha, semizdan kelgan, og'ir-bosiq odamga o'xshardi. O'sha!.. Mening dushmanim o'sha! Uni topdim! E, yo'-o'q, tashqi ko'rinishi bilan meni aldayolmaydi.
U do'xtir emas — Qotil!..
* * *
Yarim tun. Karavotda chalqancha yotardim-u, miyamni jondan aziz qishlog'im, beg'ubor bolaligim, mehribonlarim yodi chulg'ab olgandi. Bir jihatdan ko'nglimga taskin berardim. Negaki, uzoq vaqt qiynalib o'qish, imtihonlar topshirish, ne-ne azoblarga ko'ndalang bo'lishdan so'ng nihoyat ilk topshiriqni oldim. Men haqiqiy josus bo'ldim. Lekin mehribonlaringni sog'inganingda, yuraging qon bo'lganda, bu quvonch sira-sira tatimas ekan.
Iloj qancha, jonlarim, mehribonlarim, do'stlarim, dushmanlarim?!.
Iltimos, meni eslamangiz! Bir marta men haqimda gapirib ham qo'ymangiz! Aks holda mening qalbim qora qonga to'laveradi. O'lim sharpasi yaqinlashaveradi, meni ta'qib etaveradi.
Ishqilib, barchangizga xudoyimning o'zi sabr-qanoat bersin! Sizlar bu yorug' dunyodagi eng baxtli insonlar bo'lib qolaveringlar! Shunda men — baxti qaro, har go'shada musofir, qadri bir pul ham turmaydigan qondoshingiz xotirjam tortaman. Qalbimni qora qonga belagich sog'inch va armon nari ketadi.
Iloyim, sizlar omon yuringiz! Iloyim hech qachon musofirchilik ko'rmangiz! Omin!!!
* * *
U professional Qotil edi. Bundan kelib chiqadiki, odamlarni shunchaki ko'ngilxushlik uchun emas, pul uchun o'ldirib kelgan. Bu uning ishi.
U shafqatsiz emasdi. Negaki, shafqatsizlik ishiga xalal beradi. Qiynoqlarga chidolmagan o'lja ortiqcha shovqin ko'taradi. Lekin mehribon ham emasdi. Agar buyurtmachilar undan qiynab o'ldirishni talab qilishsa, inkor eta olmagan.
Qachonlardir bolaligida mushtlashishni, chumchuqlarni rogatkadan otib o'ldirishni xush ko'rarkan. Keyinchalik raqs tushiladigan joylarga qatnagan. Atrofdagi qizlarni musht yordami bilan o'ziga bo'ysundira boshlagan. Necha martalab militsiyaga ham sudrab kelishgan. Baribir qaytmagan. O'n sakkiz yoshida bezoriligi uchun qamalish arafasida qoldi. Shunda advokati unga harbiy komissariatga borishni va ikki yil intizom bataloniga yuborishlarini so'rashga undaydi…
Uyoqda qotilni yugurishga, pol yuvishga, kechalari uxlamaslikka majbur qilishdi. Xuddi boshqalar singari. Bu qoidalar unga yoqmasdi. Kunlarning birida serjantning basharasiga tushirib qoldi. Ikkinchi zarbasi serjantning jag'ini sindirdi. Uni sud qilishdi. Yana uch yil qo'shib berishdi. Biroq kutilmagan hodisa yuz berdi. Kameraga turma boshlig'i kirib kelib bir taklif kiritdi.
— Agar maxsus harbiy qismda xizmat qilishni istasang, bu yerdan butkul ozod bo'lasan. — dedi u.
— Nimasi maxsus?
— Qolganini borganingda bilasan.
Ana shunday qilib qotil, ya'ni, mening dushmanim umrida birinchi marotaba qasam ichdi:
— Hech qachon davlat sirlarini fosh etmayman!
Harbiy qismga kelgan kuniyoq uni qattiq kaltaklashdi. Kuchi yetganicha qarshilik ko'rsatdi. Lekin ular ko'pchilik edi. Tepkilab tashlashdi. Qonga bo'yalib ketgan bo'lsa-da, baribir qarshilik ko'rsatishda davom etardi. Tezda tibbiy punktga olib borishdi. Tushuntirishdiki, bu imtihon. Dushmanim o'sha imtihondan yaxshi o'tgandi.
Keyin u ham boshqalar singari vijdon azobini boshdan kechirmaslikka, rahmdil bo'lmaslikka o'rgandi. Aniqrog'i, o'rgatishdi.
Xizmati davomida qo'lda qurol bilan hojatxona qoldiqlari orasidan narigi tarafga suzib o'tishga, o'sha narsaga bosh suqib qo'yishga majburlashgan. Tirik qolish uchun kurash darslarida u ham boshqalar kabi qurbaqa, ilon, sasib ketgan ot, sigir o'liklarini yeyishga majbur bo'lgan. Agar ko'ngli aynisa, yoki yeyishdan bosh tortsa, bu mashg'ulotni qayta-qayta takrorlayverishgan.
* * *
Bora-bora u ko'nikdi. Qon, o'lik jonzot u qadar dahshatli emasligiga o'zini o'rgatdi.
Oradan ma'lum vaqt o'tib uning o'zi sheriklari bilan birga sigirlarni o'ldirgan, qaynoq qonini ichgan, ichki a'zolarini xomligicha yeb qorin to'ydirgan. Baribir ajal ulardan yuz o'giravergan.
Bu sinovlardan o'tishgach, bittalab kinozalga olib kirishgan-da, oyoq-qo'llarini kursiga mahkam boylashgan. Qovoqlarini ko'z yumilmasligi uchun tepaga qarab tortib qo'yishgan. Shundan so'ng elektr arrada tirik odamni qanday arralash kerakligi haqidagi filmni namoyish eta boshlashgan. Yo'q, bu yasama emasdi. Harbiy qarama-qarshiliklar paytida amalga oshirilgan ishlar tasmaga yozilgan haqiqiy jonli film edi…
Nihoyat o'qishni tamomlab, u haqiqiy professional qotilga aylandi. U odamlarni xoh qurol yordamida, xoh qo'l yordamida bo'lsin, sira seskanmasdan osongina o'ldira olardi.
Yillar o'tdi. Oxiri charchadi. Odamlardan, xizmatdagi do'stlardan, buyruq beruvchilardan charchadi. Qanday qutulish yo'lini o'ylay-o'ylay topdi ham. Kunlarning birida bir necha sheriklarini baliq oviga taklif etdi. Sohilda dengizga qarmoq tashlagancha ancha o'tirib qolishdi. Baliq ilinavermadi. U o'z maqsadiga erishish payiga tushdi.
— Men hozir bir o'zim hov anavi to'lqinlar orasiga qayiqda kirib boraman-da, bir dunyo baliq tutib chiqaman. — dedi sheriklariga.
Ishonishmadi. Bir quti ichkilikka garov o'ynashdi. U qayiqqa o'tirdi-da, to'lqinlar orasiga qarab suza ketdi. Kuchli to'lqin qayiqni domiga tortdi. Sheriklari butkul umidlarini uzishgandi. Cho'kib halok bo'ldi deb o'ylashgandi. U esa, narigi sohilga o'tib bir daydini tutdi-da, kiyimlarini almashtirib, qayiqqa mahkam boylab qaytadan to'lqinlar orasiga itqitdi. Ko'ribsizki, hammasidan xalos bo'ldi.
Uch oydan so'ng uning «jasadi»ni topishdi. Murda o'z tusini allaqachon yo'qotgan, sira tanib bo'lmaydigan holatda edi. Uni dafn etishdi. Hamma uchun U o'ldi. O'zi bo'lsa, yangi hayotni boshlab ulgurgandi.
U janub tomonlarga kelib ham o'z kasbidan voz kechmadi. Faqat endi qandaydir tashkilot uchunmas, yolg'iz o'zi, o'z manfaati uchun ishladi. Buyurtmachi mijozlarning topshiriqlarini bajarib katta pul ishlay boshladi.
Oxirgi buyurtma juda yirik edi. Bir necha emas, bir guruh odamni o'ldirish lozim edi. Bu ishni yordamchilarsiz bajarib bo'lmasdi. Topdi ham. Sho'rlik yordamchilar ishdan so'ng o'zlari ham narigi dunyoga ravona bo'lishlari aniqligi haqida bilishmasdi. Qotil bir oy ish bilan yaqindan tanishdi. Shoshilmadi…
Nihoyat ish boshlandi. Biroq aql bu yerda asosiy rolni o'ynardi. Qotil baravariga emas, bittalab o'ldirish rejasini ishlab chiqqandi. Masalan, birinchi jabrlanuvchi yuqori qavatda yashardi. Xotini bilan ko'p janjallasharkan. Qotil uni yuqori qavatdan pastga qulab tushishini ta'minlab berdi. Ya'ni, derazani ochib qo'yib parda ilayotgandi. Qotil esa, derazani g'ishtdan ko'chirib qo'ygandi. Bechora oltinchi qavatdan asfaltga quladi-yu, jon berdi.
Ikkinchi jabrlanuvchining yoshi ulug', yuragining mazasi yo'q edi. Qotil uning o'n yashar nevarasini zo'rladi. Bu haqda qo'shnilardan eshitgan qariya shu zahoti yuragini changallagancha jon berdi…
Militsiya bayonnomalarida ham bir xil yozuv:
— Baxtsiz hodisa tufayli olamdan o'tdi!..
Hech kim javobgar emas. Qotil esa, bemalol o'z ishini bajarib yuribdi.
Xo'sh, uni qanday tutaman?..
* * *
Turli yo'llarini qidirib ko'rdim. Nihoyat topdim. Men odamlar uchun yaxshi bir ish qilishim kerak. Ha, o'lgan «ob'yekt» yashagan podyezd devorlari ko'chib ketibdi. Shuni ta'mirlab qo'ysam-chi?.. O'shanda maqsadga erishishim oson kechsa kerak…
Yo'q, dabdurustdan podyezdni ta'mirlay boshlasam, gumonsirab qolishadi. Axir, meni bu yerda deyarli hech kim tanimaydi!.. Yaxshisi, butun boshli uyni ta'mirlab beraman.
Buning uchun o'zim o'qish davrida o'rgangan usul yordamida yetarli pullarni topdim-da, uch quti ichkilik evaziga qurilish tashkilotidan barcha buyoq, sement, cho'tka va boshqa narsalarni sotib oldim. Boshqa qurilish tashkilotidan bo'yoqchi yigitlarni yolladim.
Maqsadim bitta. Tashqarida bu yigitlar to'polon bilan ish boshlashadi. Men bo'lsam, bir chetda turgancha Qotilni kutaman. Ha, u baribir kelishi kerak. Chunki, bu uyda o'ziga to'q, badavlat xonadonlar ko'p. Ko'nglim sezib turibdi. Qotil albatta keladi. Rezident behudaga meni shu uyga joylashtirmagan.
U adashmaydi…
O'ylaganimdek, shomga yaqin podyezdlardan birining ro'parasiga notanish mashina kelib to'xtadi. Undan ikki barvasta yigit kimningdir qo'ltig'idan tutgancha pastga tushdi. O'rtadagi odamning qo'l-oyoqlari shalvirab qolgandi. Yigitlardan birini darrov tanidim. Bu o'sha kuni «Tez yordam» mashinasida kelib jasadni olib ketgan yigitlarning biri edi. Ha-a, hozir bu odamni ichkariga olib kirishadi-da, eshikni ochib bor buyumlarini, pullarini shilib olishadi. So'ngra…
— Og'ayni, sekin, ehtiyot bo'ling! Mana, ozgina qoldi uyingizgacha! — deya mehribonlik qilgan bo'lishardi unga…
Men bo'lsam, nuqul uchinchi odamni qidira boshladim.
— Do'xtir!.. Ha, do'xtir — Qotil qani?!
Shunda mashinada qolgan haydovchi esimga tushdi. Axir, Do'xtir mashinada qolgan-ku!.. Voy yaramas, haydovchi niqobida bemalol kelgani-chi!..
Yo'q, shoshilmasligim lozim. Ochiq mushtlashuvga o'tsam, bu yigitlar rasvoimni chiqarib tashlashadi. Yaxshisi, shoshilmayman. Aql bilan ish ko'raman.
* * *
O'ylay-o'ylay yo'lini topdim.
Ha, uy chiroqlarini markaziy tok yuboriladigan joydan o'chirib qo'yaman-da, sekin kvartiramga kirib olaman. Ana shunda Qotil bezovtalanib mashinadan tushib keladi. Mening eshigim ochiq turgan bo'ladi. U sekin ichkariga kiradi-da, qorong'ilikda mendan so'raydi:
— Sizda ham chiroq yo'qmi?
Ana shunda qo'lga olish oson kechadi…
Hammasini o'ylaganimdek qildim. Uydagi chiroqlar o'chdi. Ba'zilar kvartiralarining derazalarini ochib tashqariga mo'ralagan bo'lishdi.
Men bo'lsam, tashqari eshikni lang ochib qo'yib bir burchakda pusib turardim. Mana, endi o'qish davrida o'rganganlarim ish berishi kerak. Ya'ni, men qorong'ilikda ham o'z dushmanimni aniq ko'ra bilishim, tanishim, so'ngra ko'rsatkich barmog'im bilan unga bir marotaba zarba berishim lozim. Shu zarba uni qulatsa, demak, men g'alaba qozonaman. Aksi bo'lib chiqsa…
Shu tobda kimningdir podyezdga chopib kirgani va zinalardan yuqoriga ko'tarila boshlaganini eshitdim. Hushyor tortdim.
Ha, bu o'sha! Qotilning o'zi!.. Uni tinchitishim, tashkilot oldimga qo'ygan ilk topshiriqni uddalashim juda muhim hozir…
— Qo'shni, hov qo'shni, chiroq nega o'chdiykin? Bilmaysizmi?..
Taxmin qilganimdek, u eshikdan hiyla mo'ralab menga shivirladi. Aslida meni ko'rmadi. Shunchaki, tavakkal so'radi…
Men uni aniq ko'rib turardim. Baland bo'yli, yuz-ko'zlari yumaloqdan kelgan, nigohlari o'tkir va sovuq…
Ko'rsatkich barmog'im yashin tezligida dushmanimning bo'yniga sanchildi.
— Ih!..
U bir siltanib orqaga quladi.
Men Qotilni epchillik bilan ichkariga sudrab kirdim-da, eshikni yopdim.
Qo'llarimdan esa, qon oqib tushardi.
Keyin bilsam, uning uyqu tomirini sug'urib olgan ekanman…
Xayriyat, topshiriq bajarildi. Dushman yo'q qilindi.
Men g'olib bo'ldim!
* * *
— Nima bo'ldi? — dushmanimning xirillagan tovushini eshitishgan shekilli, eshigi ochiq qolgan qorong'i xonadan turib qichqirdi sheriklaridan biri.
Men garchi zo'r ovoz o'xshatuvchi bo'lmasam-da, kursda o'rganganlarimga tayangan holda dushmanning ovozida asta javob berdim.
— Hozir, pastga tushay-chi nima gap ekan!
Yo'q, ovozim unikiga unchalik o'xshamadi ham. Ammo bunday vaziyatlarda sheriklar ba'zi mayda-chuydalarga e'tibor berib o'tirmasliklarini bilaman.
Sekin kvartira eshigini ichkaridan yopdim. Sukunat. Ana, ko'p yillik o'qish nihoyat ish berdi.
Ortiqcha tovush chiqarmasdan devorga quloqlarimni tiragan ko'yi qo'shni kvartirada nima gapligini tekshirgan bo'ldim. Hozircha tinchlikka o'xshadi. Demak, vaqt endi mening foydamga ishlay boshlaydi. Endi men mana shu qorong'ilikdan foydalangan holda qolganlarini ham o'ldirishim zarur…
* * *
Eshik ohista ochilib haligilar men turgan kvartiraga kirib keldi.
Ular hech narsani ko'ra olishmasdi. Shuni bilganim uchun o'zimni yo'qotmasdan devorga suyanib oldim.
— Sigaret chekvolsammikan? — deya biri ikkinchisidan so'radi.
Men bo'lsam darrov hushyor tortdim. Xudo